ایسنا: یکی از اعضای هیات علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور در ایران با بیان اینکه بیماری دنگی در بیش از 100 کشور جهان بومی است، گفت: در بیشتر موارد عفونت یعنی. 75-80٪، بیماری بدون علائم بالینی است. بنابراین، به دلیل تعداد زیاد موارد بدون علامت، کنترل شیوع ویروس تب دنگی دشوار است.
مصطفی صالحی وزیری، عضو هیئت علمی گروه آربوویروس ها و تب های خونریزی دهنده ویروسی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران، دوره نهفتگی تب دنگی را به طور متوسط بین 4 تا 7 روز دانست، اما این مدت زمان کمون است. می تواند بین 2 تا 14 روز متغیر باشد در اکثر موارد عفونت، به عنوان مثال. 75 تا 80 درصد، بیماری بدون علائم بالینی پیش می رود.
وی در ادامه توضیح داد: با این حال هر دو مورد علامت دار و بدون علامت به طور میانگین در هفته اول آلودگی، ویروس عفونی در خون خود دارند (فاز ویروسی) و به طور بالقوه می توانند پشه های غیر آلوده را به عنوان مخزن ویروس در حین گزش آلوده کنند.
شناسایی 4 سروتیپ ویروس دنگی در سراسر جهان
عضو هیئت علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران با اشاره به شناسایی 4 سروتیپ از ویروس دنگی گفت: ویروس عامل تب دنگی دارای ژنوم RNA و از خانواده Flaviviridae و Flavivirus است. جنس فلاوی ویروس) طبقه بندی شده است.
صالحی وزیری در ادامه خاطرنشان کرد: این ویروس دارای 4 سروتیپ است و هر سروتیپ شامل چندین ژنوتیپ و دودمان است و هر 4 سروتیپ می تواند انسان را مبتلا کرده و باعث بیماری شود.
ایمنی طولانی مدت و حتی مادام العمر در صورت آلوده شدن به همان سروتیپ
وی با بیان اینکه یک بار مواجهه با همان سروتیپ باعث ایجاد مصونیت طولانی مدت و حتی مادام العمر (ایمنی هموتیپی) می شود، تصریح کرد: اما فرد نه تنها نسبت به سایر سروتیپ ها مصون می ماند، بلکه ممکن است به عفونت های ثانویه با سروتیپ متفاوت نیز مبتلا شود. شدت بیماری افزایش می یابد و فرد دچار اشکال شدید دنگی از جمله سندرم شوک دنگی و تب خونریزی دهنده دنگی می شود.
یکی از اعضای هیأت علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران درباره علت این وضعیت گفت: دلیل این امر ناتوانی آنتی بادی های تولید شده توسط عفونت اولیه در خنثی سازی مؤثر سروتیپ های مختلف در عفونت ثانویه است. .
صالح وزیری ادامه داد: این آنتی بادی‌های غیرخنثی‌کننده که آنتی‌بادی‌های هتروتیپی نیز نامیده می‌شوند، از طریق پدیده تقویت وابسته به آنتی‌بادی (ADE) ورود ویروس را به سلول‌های هدف افزایش داده و در نتیجه تکثیر ویروس را افزایش می‌دهند.
راه غالب انتقال ویروس دنگی به انسان از طریق نیش پشه آئدس آلوده است.
وی راه اصلی انتقال ویروس دنگی به انسان را از طریق نیش پشه آلوده عنوان کرد و افزود: حتی افراد آلوده در مرحله ویرمی (معمولاً 2 روز قبل از شروع علائم تا یک هفته) می توانند این ویروس را منتقل کنند. به پشه های غیر آلوده
یکی از اعضای هیات علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران گفت: انتقال ویروس دنگی از طریق خون و فرآورده های خونی، پیوند اعضا، انتقال از مادر به جنین و عفونت سوزنی در موارد نادر گزارش شده است.
صالح وزیری با بیان اینکه موارد علامت دار ابتلا به ویروس دنگی به دو صورت تب دنگی (خفیف) و تب دنگی شدید (تب خونریزی دهنده دنگی و سندرم شوک دنگی) مشاهده می شود، علائم و نشانه های بیماری را به شرح زیر توضیح می دهد: تب (40 درجه سانتیگراد)، سردرد شدید، درد پشت چشم، درد ماهیچه ها و مفاصل، تهوع، استفراغ، بثورات پوستی و درد در پشت ساق از شایع ترین علائم تب دنگی هستند.
وی تصریح کرد: علائم دنگی شدید اغلب پس از کاهش تب ظاهر می شود و شامل مواردی از درد شدید شکم، استفراغ مداوم، تنفس سریع و سریع، خونریزی لثه یا بینی، خستگی، بی قراری، وجود خون در استفراغ یا مدفوع و تشنگی مفرط است. رنگ پریده و سرد و احساس ضعف می کند.
یکی از اعضای هیات علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران خاطرنشان کرد: تاکنون با وجود مطالعات فراوان در زمینه درمان تب دنگی، درمان ضد ویروسی خاصی برای آن وجود ندارد و همه درمان‌ها حمایتی هستند.
ویروس دنگی حدود 1000 سال پیش از پستانداران به پشه ها و سپس به انسان منتقل شد.
صالح وزیری در مورد توانایی تبدیل شدن به یک بیماری همه گیر مانند کرونا، با بیان اینکه اگرچه تصور می شود ویروس دنگی بین 500 تا 1000 سال پیش از پستانداران به ناقلان پشه و سپس به انسان منتقل شده است، ادامه داد: با این حال: اولین شیوع ثبت شده این بیماری به سال 1779 در کوبا برمی گردد.
وی اظهار داشت: سالانه حدود 400 میلیون نفر به ویروس دنگی مبتلا می شوند و حدود 100 میلیون نفر در سال به تب دنگی مبتلا می شوند گرمایش جهانی، تغییرات آب و هوا و جهانی شدن (افزایش سفر و تجارت بین المللی) نه تنها باعث افزایش بروز بیماری در برخی افراد شده است. کشورهای اندمیک، اما این بیماری به مناطق جدیدی مانند ایران سرایت کرده است.
بروز اپیدمی های انفجاری در صورت بومی شدن یک بیماری در یک کشور
یکی از اعضای هیات علمی آزمایشگاه مرجع ملی انستیتو پاستور ایران در ادامه تصریح کرد: پیش‌بینی دقیق در این زمینه به دلیل متغیرهای زیاد دشوار است، اما احتمال شیوع پشه‌های ناقل و متعاقب آن وجود دارد. انتشار ویروس به کشورهای جدید به دلیل گرم شدن کره زمین و تغییرات آب و هوایی خواهد بود. اگر ویروس دنگی به صورت محلی گسترش یابد و در یک کشور بومی شود، هر چند سال یکبار اپیدمی های انفجاری این بیماری رخ می دهد.
صالح وزیری با بیان اینکه بر اساس تجربه موفق کشورهایی مانند سنگاپور، استفاده از روش های کنترل مبتنی بر One Health می تواند تا حد زیادی از بروز اپیدمی های گسترده جلوگیری کند، ابراز امیدواری کرد که تجربه کشورهای موفق در مبارزه با پشه های Aeds و بیماری های مرتبط با آنها می توان استفاده کرد، از جمله تب دنگی باید به طور جدی در دستور کار وزارت بهداشت قرار گیرد.
