«در سالهای گذشته که از اختصاص اعتبارات دولتی به حوزه‌های علمیه و مؤسسات مرتبط انتقاد می‌کردیم، عده‌ای از طلاب و طلاب از ما گلایه می‌کردند و می‌گفتند آیا از وضعیت بسیار اسفبار طلاب و روحانیون از نظر معیشتی خبر ندارید؟ که بودجه مربوط به حوزه های علمیه است؟ پاسخ این بود و اکنون می دانیم که بسیاری از طلاب و طلاب حوزه و حتی علمای شهری با فقر دست و پنجه نرم می کنند.
روزنامه جمهوری اسلامی از بودجه دولت برای حوزه های علمیه و حرم امام خمینی انتقاد کرد.
این روزنامه نوشت: به مناسبت بررسی قسمت هزینه ای لایحه بودجه سال 1403 کشور، فهرستی از بودجه های پیشنهادی دولت برای نهادهای فرهنگی و مذهبی در فضای مجازی و رسانه ها منتشر شد که به همراه اعتراضات در مجموع اعتراض ها متوجه این سوالات است که در شرایط سخت اقتصادی کشور چرا بودجه به این موسسات اختصاص داده می شود یا چرا مبالغ هنگفتی برای آنها پیشنهاد می شود؟ یکی دیگر از محورهای اعتراضی این است که این نهادها تاثیر محسوسی بر زندگی مردم ندارند و به همین دلیل تخصیص چنین بودجه ای به آنها منطقی نیست.
بر اساس فهرست منتشر شده، کل مبلغ پیشنهادی برای نهادهای فرهنگی و مذهبی 670 هزار میلیارد ریال است که البته رقم قابل توجهی است.
بدون قضاوت در محورهای ایرادات بیان شده، تأکید می کنیم که برخی از مؤسساتی که نام آنها در فهرست آمده اصولاً نیازی به وجود ندارند، برخی از آنها ویژگی خاصی ندارند و برخی از آنها با توجه به وسعت کارایی ندارند. بودجه پیشنهادی برای آنها و در مورد حرم امام خمینی (ره) همانطور که در سالهای اخیر بارها اشاره کرده ایم، اصولاً این همه توسعه و هزینه بر خلاف سیاست خود امام است. آنچه باقی می ماند بودجه ای است که برای حوزه های علمیه مطرح شد که شکل اصلی آن مربوط به خودمختاری روحانیت است.
در سالهای گذشته که از اختصاص بودجه دولتی به حوزه‌ها و مؤسسات مرتبط با آنها انتقاد می‌کردیم، برخی طلاب و طلاب از ما گلایه کردند و گفتند: «آیا از وضعیت بسیار اسفبار طلاب و روحانیون در امر معیشتی خبر ندارید. ? که وجوه مرتبط با حوزه های علمیه. اعتراض میکنی؟
پاسخ این بود و هنوز هم هست همانطور که می دانیم بسیاری از طلاب و طلاب حوزوی و حتی علمای شهری با فقر دست و پنجه نرم می کنند و تعداد زیادی از آنها بخش قابل توجهی از وقت خود را صرف کارهای خدماتی مانند پیک موتوری، حمل و نقل مسافر می کنند و مشغول نظافت هستند. خانه ها و مشاغل تا بتوانند حداقل هزینه زندگی را تامین کنند. اما به دلایل زیادی معتقدیم روحانیت نباید از بودجه دولتی حمایت شود.
برخی از مردم، به دلایل خود، ممکن است آنچه را که ما به عنوان دلایل خوبی برای اجتناب از پذیرش بودجه دولتی توسط روحانیون ارائه می کنیم، باور نکنند. این حق طبیعی آنهاست که چنین فکر کنند و از اعطای بودجه دولتی به حوزه های علمیه دفاع کنند. می بینیم که در عمل تفکر آنها حکومت می کند و حاکمان به نیت خیر و مصلحت روحانیت به آنچه دیگران می گویند توجه نمی کنند و اقدامی نمی کنند.
مهم‌ترین دلیل این تفکر که حوزه‌های علمیه و نهادهای مرتبط نباید از بودجه دولتی حمایت شوند این است که وابستگی آنها به بودجه، آنها را به دولت و دولت وابسته می‌کند و استقلال را که سرمایه اصلی روحانیت است سلب می‌کند. .
هیچ کس نمی تواند استدلال کند که روحانیت می تواند به بودجه دولتی وابسته باشد و در عین حال استقلال خود را حفظ کند. دلیل اینکه امام خمینی (ره) هرگز به حوزه های علمیه اجازه نداد از بودجه ای غیر از آنچه مردم داوطلبانه به آن ها می دادند استفاده کنند، این بود که معتقد بودند این امر با استقلال روحانیت منافات دارد.
تجربه چند دهه گذشته نیز صحت نظر امام خمینی را تأیید کرده است. مراجع مشهور و صاحب نفوذی چون مرحوم آیت الله فاضل لنکرانی و آیت الله صافی گلپایقانی نیز بر همین عقیده بودند و همین راه را ادامه دادند.
نکته دیگری که روحانیون باید به آن توجه داشته باشند این است که در حال حاضر مشکلات معیشتی مختص آنها نیست. این مشکل بزرگی است که ده ها میلیون نفر در کشور ما با آن دست و پنجه نرم می کنند. این مایه مباهات روحانیت در طول تاریخ بوده است که به عنوان ضعیف ترین قشر جامعه زندگی می کردند و به همین دلیل خودشان محبوب بودند و حرفشان نفوذ می کرد.
حالا باید مثل مردم عادی زندگی کند تا مورد قبول مردم باشد. وقتی مردم استقلال روحانیت را می بینند و احساس می کنند که پشتوانه و زبان فصیح آنهاست، حاضرند هر چه دارند با روحانیت در میان بگذارند تا این نهاد باقی بماند و در مقابل ظلم و بی عدالتی بایستد. زمان های بحرانی
به عنوان نکته پایانی خوب است بگویم وجوه دریافتی حوزه های علمیه نصیب کسانی می شود که پشت میز می نشینند نه طلاب نیازمند. با در نظر گرفتن این حقایق، آیا بهتر نیست روحانیت پیشقدم شود و از گرفتن بودجه دولتی خودداری کند؟
