«برادران لیلا» در کن / منتقدان مثبت دیده شد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ برادران لیلا ساخته سعید روستا روز گذشته در هفتاد و پنجمین جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و کارگردان و بازیگران فیلم روی فرش قرمز رفتند.

با نمایش فیلم سینماهای مختلف درباره این فیلم اظهار نظر کردند.

منتقد واریته نوشت: «برادران لیلا» حماسه باشکوه خانوادگی را در حال نواختن ترانه علیدوستی به تصویر می کشد.

سعید روستایی اولین حضور خود را در کن در مسابقه با درامی طولانی و پیچیده در مورد رابطه پنج برادر و خواهری که در تلاش برای رهایی از فقر در تهران هستند را تجربه می کند.

پیتر دوبروگ افزود: در این فیلم یک خانواده ایرانی که زمانی مغرور بودند اما اکنون بدبخت در آستانه انقراض قرار دارند. در این بین خواهری که از تصمیم برادرانش در مورد سرنوشت خانواده خسته شده است سعی می کند اوضاع را تحت کنترل درآورد.

این حماسه که مملو از دیالوگ است و تقریباً 3 ساعت به طول می‌انجامد، با فیلم‌های مستقیم و متمرکز ایرانی کاملاً متفاوت است و با قصه‌های مجیدی یا درام‌های صمیمی فرهادی که سادگی نسبی آن‌ها را برای بازارهای بین‌المللی مناسب می‌کند متفاوت است.

تناقض محوری فیلم را می توان این گونه خلاصه کرد که اسماعیل با بازی سعید پورصمیمی که تمام عمرش زحمت کشیده حالا می تواند انتخاب کند که با دارایی هایش چه کند. آیا او آن را به 5 فرزند بزرگ خود که ناسپاستر از همیشه هستند می دهد یا از آن برای تثبیت خود به عنوان یک پدرسالار استفاده می کند؟ در این میان لیلا در 40 سالگی از تماشای دعوای مادر و برادرانش و تلاش برای مراقبت از خانواده خسته شده است.

اگرچه در ابتدا این داستان ممکن است شبیه داستان های تلویزیونی باشد، اما باید به دهکده ای اعتماد کنید که بتواند چنین داستانی را در صفحه نمایش بزرگ خلق کند.

تلاش این خانواده برای باز کردن فروشگاهی در میان جمعیت پر جنب و جوش در تهران در نهایت با تشدید تحریم های ایالات متحده و سقوط اقتصاد واقعی به مشکلات خانوادگی بیشتری تبدیل شد.

بالاخره یک دهقان از ما این سوال را می پرسد که وقتی اعضای خانواده خودخواه از یکدیگر حمایت نمی کنند، چگونه می توان از جامعه انتظار همدلی علمی داشت؟

پیتر بردشاو، منتقد گاردین، 4 ستاره از 5 ستاره را با عنوان “زن، 5 انگل ضد زن در یک درام بی رحمانه ایرانی” به فیلم داد.

سعید روستایی زنی را در مرکز فیلمش قرار می‌دهد که توسط شخصیت‌های نالایق مردسالار کشیده می‌شود. این درام خانوادگی ایتالیایی-آمریکایی بزرگ، جذاب و قهرمانانه با بازی‌های خشن، یادآور روکو و برادران ویسکونتی و پدرخوانده کاپولا است. حتی می توانید جرقه هایی از نوشته های آرتور میلر را در دل او بیابید.

لیلا در دنیایی از کلاهبرداری های مردانه زندگی می کند که آنها برای چیزی مانند کار از آن متنفرند و آماده اند زنان را ناامید کنند و با زن ستیزی بیشتر پاداش بگیرند. در این میان، خشم لیلا از تحقیر پدر و برادرانش و خستگی او در تلاش برای نجات آنها از دست خودشان، صحنه را برای اوج گرفتن فیلم آماده می کند.

بازی علیدوستی بسیار درخشان است، بازیگران دیگری که تیم فوق العاده ای ساخته اند.

جردن مینزر، منتقد هالیوود ریپورتر، این فیلم دو ساعته و 45 دقیقه ای را به رمان بزرگ قرن نوزدهمی زولا یا دیکنز تشبیه کرد که تقلب، مبارزه طبقاتی، رقابت قبیله ای و اقتصاد دائماً در حال فروپاشی را به تصویر می کشد.

وی افزود: یک دهقان 32 ساله نشان می دهد که کارگردانی چیره دست است و در جایی که فرهادی بیشتر مطالبه گر و الهام بخش است، یک دهقان همه چیز را بسیار جسورانه به تصویر می کشد.

«برادران لیلا» حول محور خواهر قهرمان می چرخد ​​و علیدوستی و 4 برادرش هر کدام شکل، جثه و تیپ شخصیتی خاص خود را دارند. علیرضا (نوید محمدزاده) شخصیت اخلاقی آنهاست که در ابتدای فیلمش در کارخانه اخراج شد. 3 برادر دیگر منوچهر (پیمان معادی) ناز و آسیب پذیر، فرهادی (محمدعلی محمدی) راننده تاکسی بدنساز و پرویز (فرهاد اصلانی) مرد چاق و سرایدار و پدرشان اسماعیل (سعید پورصمیمی) که چیزی جز احترام از خانواده نمی خواهد.

خود دهقان که خود فیلمنامه نویس است، سخت کار می کند تا نشان دهد چگونه می توان فساد را در هر سطحی از زندگی کشف کرد، از کارخانه داران حیله گر در بالاترین سطوح گرفته تا افرادی از پایین ترین سطوح جامعه، مانند پرویز، که کارش برای تمیز کردن توالت. کلاه بگذارید.

او می داند چگونه به تاریخ بُعدی حماسی بدهد و گاهی فیلم های کاپولا یا چیمینو را به یاد بیاورد.

بازیگران انرژی فوق العاده و تفاوت های ظریفی را به روح نقش خود اضافه می کنند. هر شخصیت پر از تضاد است، برای خانواده یا علایق خود می جنگد و در عین حال می داند که به ندرت کار درست را انجام می دهد.

لیلا اگرچه فیلمی تمام‌قد نیست و گاهی به ملودرام نزدیک می‌شود، گاهی از نظر تکنیکی کمی خراب است، اما فیلم فوق‌العاده‌ای است. هم از نظر ابعاد و هم از نظر تاریخی و داستانی از سختی های بی شمار یک خانواده. یک دهقان به عنوان کارگردان، چنان هدف بلند و بلندی دارد که حتی اگر گاهی نادیده گرفته شود، باز هم صدایش تکان دهنده است.

انتهای پیام/