عباس عبدی نوشت: جامعه مانند حوض آبی است که نمی توان آن را در پارچ گذاشت. برای داشتن یک دولت معقول و متعارف مورد حمایت مردم و موثر بودن، باید شجاعت فکر کردن داشت.
این فعال سیاسی اصلاح طلب نوشت: جامعه مانند حوض آبی است که نمی توان آن را در پارچ گذاشت. برای داشتن یک دولت معقول و متعارف مورد حمایت مردم و موثر بودن، باید شجاعت فکر کردن داشت.
عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح طلب در یادداشتی با عنوان «پیش بینی دو دانشجو» در روزنامه اعتماد نوشت:
اخیراً یک فیلم کوتاه یک دقیقه ای بازنشر شده است که در آن دو دختر دبیرستانی به مدت یک دقیقه در مورد فشارهای اجتماعی بر دختران صحبت می کنند. این فیلم در سال 2002 یعنی 21 سال پیش ساخته شده است. هر دو دختر حدوداً 15-17 ساله با حجاب کامل و نقاب و لباس مدرسه بدون هیچ آرایشی خوب و روان صحبت می کنند. آنها به خوبی فشار اجتماعی را به عنوان یک فنر نشان می دهند. آنها جامعه را متحول می بینند و اگر فشاری نباشد مردم خودشان را تطبیق می دهند. اما اگر آن فنر متوقف و فشرده شود به جایی می رسد که دیگر نمی توانند آن را نگه دارند و فنر ناگهان باز می شود.
آنها این قاعده را به زبان ساده توضیح می دهند که «مردم نسبت به آنچه بر آنها حرام است حریص تر می شوند». سپس توضیح می دهند که چرا مردم به تبلیغات ماهواره ای روی می آورند. این جملات یکسان دو دختر نبود، بلکه محتوای دقیق آنها بود. کاش می دانستیم الان کجا هستند؟ چه پوششی دارند؟ آنها به چه چیزی فکر می کنند؟ و آیا هنوز هم با همان آرامش و خونسردی صحبت می کنند یا تبدیل به افرادی عصبی شده اند؟ پس از انتشار این چشمه در سال 1401 چگونه رفتار کردند؟
حال نمی دانیم این دو دختر در چه وضعیتی هستند، اما از موارد مشابه زیادی که از دور و نزدیک می بینیم، می توان گفت که سرنوشت این نسل به کجا رسیده است؟ آنها متولد 1360 و در اواخر جنگ به دنیا آمدند. در دوره اصلاحات به بلوغ رسیدند. اما هیچ کس به سخنان آشکار آنها توجهی نکرد.
آنها در آن زمان دانش آموزان عادی بودند. آنها نه تحصیلات عالی داشتند و نه تجربه سیاسی و اجتماعی عمیقی داشتند، اما با چند سالی که در متن جامعه بودند، به طور شهودی و معقول متوجه شدند که تحت فشار اجتماعی هستند. آنها فکر می کردند تحت فشار هستند که چگونه فکر کنند، چه بپوشند، کجا بروند، کجا نروند و… و احساس می کردند که این فشار افزایش می یابد و می دانستند که به جایی می رسد که سایر سیاستمداران و پدرخوانده های جامعه. این فنر را فشرده نگه نمی دارند، خسته می شوند و دیر یا زود این فنر رها می شود و بعد باطن جامعه آشکار می شود. باطنی که می تواند در یک فرآیند طبیعی و متعارف به طور متفاوت ظاهر شود.
این نسل اعم از دختر و پسر و البته بیشتر دختر مورد غفلت قرار گرفتند اما هیچکس قدرت حذف آنها را نداشت و نمی تواند به همین دلیل فردای آن روز که اهرم از چشمه برداشته می شود به میدان پرتاب می شوند. این خواسته آنها نبود.
سوال اینجاست که چرا گوش و ساز و کار مناسبی برای شنیدن این زمزمه های آرام وجود نداشت تا با بحران 1401 مواجه نشویم؟ یکی از بزرگترین اشتباهات رایج نظام سیاسی این است که اعتراضات 1401 را دشمن کشور و بیگانگان معرفی می کنند.
گزارش رسمی گمراه کننده ای که به مناسبت این اعتراضات تهیه و منتشر شد، بر همین اساس تهیه شده است. شاید حق با سازندگان گزارش باشد. زیرا آنها درک عینی از جامعه ندارند، اما اتفاقی که در سال 1401 افتاد تحقق پیش بینی ساده این دو دختر دبیرستانی بود که 20 سال پیش به شکلی ساده و صمیمانه بیان کردند.
پیشنهادات آنها برای همیشه صادق است. جامعه مانند حوض آبی است که نمی توان آن را در کوزه نگه داشت. برای داشتن یک دولت معقول و متعارف مورد حمایت مردم و موثر بودن، باید شجاعت فکر کردن داشت.
نمی توان جامعه جدید را که هر لحظه تحت تاثیر عوامل و متغیرهای گوناگون قرار می گیرد در چارچوبی بسته و محدود خلاصه کرد. به ویژه وضعیت زنان بسیار حساس است.
هم از نظر موقعیت اجتماعی و هم از نظر وضعیت اقتصادی و حقوق خانوادگی. شاید متولیان رسمی احساس کنند که جایگاه مهمی برای زنان دارند. این هیچ فایده ای ندارد. زنان خود موقعیت مورد نظر را تعیین می کنند.
سیاست های فعلی در ایران نسبتاً متناقض و متناقض است. اما بیشترین تناقضات سیاسی و حتی حقوقی در مورد زنان است. امروز دولت به پوشش زنان بسنده می کند که 20 سال پیش آن را توهین به شیطان می دانست.
اما رسیدن به این پوشش برای هر دو طرف گران تمام شده است و هنوز مشخص نیست تا چند سال دیگر تا کجا پیش خواهد رفت؟ در حالی که می توان همان پوشش های مرسوم را با همکاری انسان ها حفظ کرد و حتی در این محدوده ها رعایت کرد. اجازه ندهید این سوراخ برای چندمین بار شما را گاز بگیرد.