وضعیت فعلی تیم ملی ایران همان چیزی است که مهدی طارمی در توییتر نوشت و سردار آزمون حکایتی را بیان کرد.
بازیکنان در غیاب مرد اول فدراسیون فوتبال و پدر معنوی این تیم که همچنان در خواب زمستانی به سر می برد جان و مسئولیت تیم ملی را بر عهده گرفتند و با کنایه و کنایه از این روز پر اضطراب نوشتند. حالا این تیم به جز این بازیکنان چه دارد؟ نه رئیسی که دلش برایش می سوزد و نه پدری که به عنوان سرمربی تیم ملی یقه می بندد.
مظلوم ترین تیم تاریخ فوتبال ایران که باید به جام جهانی برود اخراج و منزوی شد. حتی ایرانیان مقیم خارج از کشور که درد شدید قفسه سینه دارند تنها بازی تدارکاتی را مختل می کنند. کجاست؟ ونکوور که در تمام کانادا از کانادا دورتر است. معلوم نیست کدام تئوریسین و استاد این جلسه تدارکاتی را در نحوه آماده سازی تیم ملی تشخیص داده و کدام استاد به سردار گفته از مکزیک بیا ترکیه، از آنجا مستقیم برو ونکوور!
در تیمی که حتی مسافت کشورها را محاسبه نمی کند و ریکاوری بازیکنان را اختراع نمی کند و خیلی ها فقط در پاسپورت تابناک خود به دنبال ویزای کانادا بودند، احتمالاً تحقیر احتمالی جام جهانی نمی شود. معنی دارد؛ بعضی ها اصلاً به مبارک نزدیک نمی شوند.
ما در تیم ملی خوش شانس بودیم، خاطرات خوبی مثل طارمی، جهانبخش و آزمون داریم. امروز صدای اعتراض تیم ملی فوتبال ایران بودند…