در فوتبال نتیجه مهم است و استقلالی ها توانستند صدر جدول را برای خود حفظ کنند اما اهمیت نتیجه باعث می شود مربیان عملکرد تیم و بازیکنان خود را زیر نظر بگیرند و برای دیدارهای بعدی از آن استفاده کنند و نقاط ضعف و قوت را تحلیل کنند.
استقلال تبریز در نمایشی مختلط نتوانست دروازه میزبان را تهدید کند. آبی ها با این عملکرد ضعیف، دو دستی بالای جدول را به پرسپولیس دادند و البته خوش شانس بودند که قرمزها هم نتوانستند از این هدیه استفاده کنند.
پرسپولیس هم در نمایش به مشکل خورد و تقریبا هیچ وقت نتوانست دروازه سپاهان را تهدید کند. البته هر دو رقیب آبی و قرمز تهرانی تیم های بزرگ، رقابتی و پرطرفداری بودند، اما بیشتر نقاط ضعف استقلال و پرسپولیس مانع از موفقیت آنها شد نه نقاط قوت رقبا!
هر دو بازی بیشتر شبیه دعوا و نبرد در خط میانی بود تا بازی فنی فوتبال، استقلال در نیمه اول تنها یک موقعیت در تبریز داشت که مهرداد محمدی در تک به تک با پورحمیدی آن موقعیت را از دست داد. در این نیمه بازیکنان یا در حال دعوا بودند یا بیشتر از بازی با خودشان رفتار می کردند!
در نیمه دوم، ضربه ایستگاهی محمدی در دقیقه 70 که به تیرک دروازه برخورد کرد، مهم ترین موقعیت استقلال بود، اما از سوی دیگر، بهترین موقعیت تراکتورسازی در دقیقه 80 به هدر رفت. ابتدا مهدی عبدی و سپس در موج دوم حمله امیرحسین حسین زاده نتوانست دروازه تیم سابق خود را باز کند.
حسین زاده به راحتی در دقایق پایانی وقت تلف شده آخرین فرصت را از دست داد و برای شوتزنی طولانی شد و این یک هدیه برای استقلال بود. درست مثل هدیه ای که استقلال به پرسپولیس داد هر دو بلااستفاده ماندند!