مولوی عبدالحمید مدعی شد: «اخبار تجاوز جنسی به زنان زندانی به قصد تحقیر، سرکوب و اعتراف اجباری در رسانه‌ها منتشر شد و روایت برخی از زندانیان مؤید این موضوع است. در صورت اثبات، بزرگترین مفسدان روی زمین، عاملان این جنایات هستند. لازم است دستگاه قضایی این افراد را تحت تعقیب قرار دهد و مجازات های سنگینی برای آنها در نظر بگیرد.»
بدنبال این ادعا، سازمان زندانها اعلام کرد: جدای از اینکه زندانیان زن در زندانهای سراسر کشور تحت مراقبت ماموران زن هستند، نحوه رفتار این افراد نیز به صورت شبانه روزی رصد می شود.
مواضع مشابه مولوی عبدالحمید در گذشته نیز بوده است و متأسفانه ایشان معمولاً موضوعی را بدون مدرک در سطح عمومی مطرح می‌کنند و بعداً در صورت اثبات اشتباه، هیچ مسئولیتی در قبال اظهارات خود نمی‌پذیرند!
در مورد ادعای نادرست تعرض به زندانیان زن نیز بدون «هیچ مدرکی» این ادعا را می کند و حتی روایت برخی از زندانیان را گواه آن می داند!
در این زمینه یادآوری چند نکته ضروری است:
به مصداق آیه شریفه ششم از سوره مبارکه حجرات که می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنْ جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصِیبُوا قَوْمًا بِجَهَالَةٍ فَتُصْبِحُوا عَلَی مَا فَعَلْتُمْ نَادِمِینَ»، از ضروریات گفتار یک مسلمان، این است که پیش از صحت سنجی یک موضوع
چنین تهمت بزرگی به حکومت اسلامی از سوی مردی که در مقام امام جمعه گروهی از مسلمانان قرار دارد، منطقاً به افکار عمومی اطلاع می دهد که قضاوت صحیح و مسلم است، به طوری که اگر صحت و سقم آن بررسی نشود. جبران آن تقریبا غیرممکن است، بنابراین قبل از برنامه ریزی باید صحت آن را بررسی کرد که برای آنها کار سختی نیست.
اگر قصد خوبی در طرح این گونه سوالات داشت، بهتر بود ابتدا موضوع را از مجاری دیگر پیگیری می کرد و اگر به نتیجه ای نمی رسید به عنوان یک وظیفه انسانی و شرعی آن را علنی می کرد.
به نظر می رسد آقای مولوی به دلیل توصیه های نادرست در واقع مسیری را طی می کند که به جای اینکه اثری در اصلاح برخی از مشکلات داشته باشد، تنها باعث ایجاد تشویش در افکار عمومی می شود.
شاخص مهرورزی، بشردوستی و عشق به ایران در شرایط کنونی به ایجاد آرامش کمک می کند و سعی در حل مشکلاتی دارد که تنها با وحدت و همفکری ملی قابل حل است نه با اظهارات و اقدامات تفرقه افکنانه.