جلوه های زیبای ماه مبارک رمضان در غذای اهل نخل و آفتاب / در اینجا سفره های افطاری ساده و روح انگیز است.


ساعت: 13:15
تاریخ انتشار: 1401/01/14
کد خبر: 1821765

محمدعلی ابراهیمی گفت: شب های افطار در سیستان و بلوچستان سرزمین نخل ها و خورشید بسیار ساده و روح انگیز است و در واقع جلوه ای از زیبایی های ماه مبارک رمضان در این منطقه است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ محمدعلی ابراهیمی پژوهشگر میراث فرهنگی در گفت و گو با عصر هامون گفت: در ماه مبارک رمضان غذاهای آبدار منطقه از جمله آبگوشت محلی و کشک زرد سیستانی در افطار به اوج خود می رسد، البته نباید مصرف شود. به صورت محلی خورده می شد. همچنین مورد بی توجهی قرار گرفت زیرا اکثر خانواده ها در این دوره به این غذا روی می آورند.

وی گفت: در گذشته زمانی که ماه مبارک رمضان در روزهای گرم سال بود، مردم برای جلوگیری از گرمازدگی در طول روز از غذاهای سرد مانند خیار و آب پنیر استفاده می کردند.

ابراهیمی افزود: حتی برای اینکه در طول روز دچار افت قند خون نشوند از آلو، برگ زردآلو و داروهای محلی مربا درست می کردند که در طول روز احساس ضعف نمی کرد.

وی با بیان اینکه در روزهای پایانی این ماه مردم مراسم ویژه ای برای استقبال از عید فطر بزرگ مسلمانان دارند، افزود: در نقاط مختلف سیستان گاهی دیده می شود که مردم سه روز را به جشن و سرور و شادی از این روز بزرگ دینی سپری کنند. نشان می دهد که این مکان مکانی عالی برای معارف دینی در بین مردم سیستان است.


سنت آرک و باراک

این کارشناس گفت: در کنار آیین های نمایشی اقشار مختلف مردم ایران اسلامی، همواره برخی سنت های اجتماعی وجود داشته که اجرا و اجرای آنها در واقع تکمیل کننده و تثبیت کننده اجرای این آیین هاست.

وی افزود: یکی از سنت های قدیمی و رایج مردم سیستان در گذشته این بود که از هر اجاقی که تا هر شعاع دود بلند می شود خانواده ها موظفند ظرفی از غذا را برای دیگران ببرند. تابوت و برقع به معنای آوردن و بردن رایج بود.

ابراهیمی ادامه داد: بسیاری از خانواده ها به اقوام، والدین، همسایگان و فقرا و نیازمندان غذا می دادند و این سنت همچنان با عرضه و خوراکی هایی مانند شله زرد، آرد سوخاری یا شیر برنج ادامه دارد.

به گفته وی، در این منطقه مرسوم است که در ماه رمضان در ماه رمضان هر خانه ای برای افطار خانواده خود غذای گرمی مانند گوشت و مانند آن که به آن دیگ محلی می گویند، در هنگام افطار تهیه می کند، قسمتی از آن را در ظرف می گذارد یا می گذارد. یک بشقاب می فرستد به خانه همسایه هایی که دیگ نگذاشته اند و به آنها تقدیم می کند.


پذیرایی روزه در مسجد

این محقق افزود: اهالی هر محله قبل از نماز مغرب، غذا، خرما، چای، آش، شله زرد و … می آورند. در مسجد تا می توانند و بعد از نماز مغرب، روزه داران را قبول می کنند.

وی ادامه داد: مردم سیستان و بلوچستان با تلاوت قرآن، افطار، دید و زیارت بزرگان و عیادت از سالمندان و بیماران در این ماه مبارک وظیفه هر انسان مسلمان و آزاده ای می دانند. همین کارو بکن..میدونن

ابراهیمی گفت: در بلوچستان پدر به همراه پسرانش به مسجد محل می رفت و از اواخر صبح تا اول وقت نماز صبح توسط روحانی و امام جماعت مسجد و یا یکی از قرآنیان قرآن تدریس می شد. یک حافظ در مسجد محل.

وی افزود: بانوان نیز با تنور محلی و افطاری محلی نان می پختند و از خرما و شربت لیمو انواع حلوا درست می کردند تا زمان افطار که بوی نان و دود تنور محلی بوی همه اهالی روستا را می داد.


سفره های افطاری ساده

این کارشناس تصریح کرد: همه خانواده ها مقداری از نان و غذاهایی را که برای افطار تهیه می کردند به سفره افطار می فرستادند که در مسجد محل پراکنده بود، زنان و سالمندانی که نمی توانستند به مسجد محل بروند، در خانه روزه می گرفتند و مردان. اذان مغرب را در مسجد محل زیارت می کردند و در مسجد محل سفره افطاری بزرگی بود که همه مردم از این سفره حلوا و غذا و شربت تهیه می کردند و برای افطار مؤمنان و روزه داران به مسجد محل می فرستادند. روزه گرفت.

به گفته وی، قبل از اذان مغرب زمین بسیار فضای معنوی بود و مردم به دعا و نیایش می پرداختند و نیازمندان و فقرای روستا را به خانه های خود برده و قربانی می کردند.

این پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: روزه داران معمولا با خواندن دعای مخصوص افطار و خوردن خرما یا کشمش افطار می کنند. در سفره افطار خرما یا کشمش، چای، نان تافتون محلی و کلوچه خرمای محلی قرار می گیرد.

وی خاطرنشان کرد: مردم این دیار معمولاً غذای افطاری معمولاً آبگوشت محلی یا هر غذایی که در خانه دارند درست می کنند.

انتهای پیام/

دیدگاهتان را بنویسید