در همین تهران، در هر کافه ای، گروهی از مردم را می دیدیم که به دنبال شهروندان خود بودند و در یک زمینه استعاری تلاش می کردند بر گروه مقابل غلبه کنند و شاید به یک معنا همین امکان استعاری دلیل اصلی محبوبیت ناگهانی و انفجاری شود. از “مافیا”. به بی نهایت جملاتی که در پس زمینه بازی مافیایی در زمان های مختلف زبان مردم شد، بازی با مفاهیمی مانند شهروند و مافیا، پدرخوانده، تغییر چهره و… نگاه کنید. حتی قرائتی سیاسی پیدا کرد و مردم سعی کردند خود را در گفتمانی مرموز بیان کنند. deliver me در واقع بازی مافیایی دارای ویژگی های بسیاری است که مناسب شرایط کنونی این دوره از تاریخ ایران است. به کدام شهروند باید اعتماد کرد؟ کدام یک از ما زیر یوغ مافیا هستیم؟ آیا فروش خدمات برای سود اخلاقی است؟ هدف وسیله را توجیه می کند؟ آیا دروغ ابزار خوبی است؟
در هر صورت، بازی مافیا به عنوان یک دنیای ملموس چیزهایی را اضافه کرده است که برای دنیای روزمره مردم عادی مفید است، نوعی گذر فکری الهام بخش که هم خود را از زمین واقعیت جدا می کند و هم گاهی شما را در واقعیت دفن می کند. در این میان البته این پدیده نیز مانند هر شکل دیگری در نظام اقتصادی نقش تعیین کننده ای دارد، حجم مبادلات پولی که از طریق این بازی به دست می آید گاهی تعجب آور است، بسیاری از کافه ها اقتصاد کسب و کار خود را بر مبنای مافیا قرار داده اند. به فاکتور کافه آیتم جدیدی به نام رویداد مافیایی اضافه شده که فقط صحت کافه دار مشخص می شود. اعداد و ارقام نجومی و تاثیرگذاری که نشان می دهد اگر فضای سرگرمی باز بود شاید چنین تعاریف نادرستی در این حرفه ایجاد نمی شد. حرفه های مربوط به مافیا هم جای خود دارند، از مثلا جواد هاشمی که از این بازی به بازی دیگر قرارداد مافیایی یئومان می بندد تا فروشندگان ماسک و کارت مافیایی! این بدان معنی است که گردش سرمایه بقای این بازی را در حال حاضر تضمین می کند.
میهمانان بازی مافیا یا مردم عادی نیاز به سرگرمی دارند، میزبانان مافیایی یا اغلب صاحبان بار نیز به دنبال سود هستند، اما این داستان شخص ثالثی دارد! یا اینطوری بگم که لااقل من نویسنده فکر کنم این جلسات، این قرارها و وفاداری و دلبستگی اقشار مهم جامعه به اجرای بازی اوباش یه چیزی یا به عبارتی جای خالی رو نشون میده. در قلب جامعه . جای خالی نهادهای مدنی یا به عبارت ساده تر، هر شکلی از جنب و جوش یا اجتماع سازی در میان اقشار مختلف، همان چیزی که در آن سوی آب ها «جامعه» نامیده می شود. این یکی از خلأهای قابل توجه جامعه ایران در این سال هاست.
در اواسط دهه 70 شاهد نشاط هایی از امید بودیم و اتفاقاً از همان سال ها تشکل های اجتماعی در قالب گروه های ورزشی، هنری و … شکل گرفت، اما به تدریج حساسیت برخی از مراجع به این نوع پاتوق ها افزایش یافت و فضاهای این نوع عملا محدود بود. اکنون به نظر می رسد که روحیه اجتماعی شدن مردم در این کشور به اشکال مختلف مطرح می شود و یکی از این اشکال تحت عنوان بازی اوباش که توسط قهوه خانه ها برگزار می شود، رو به رشد است. البته در نهایت باید به این نکته اشاره کرد که همه اینها نظرات شخصی است و شاید کسی که قصد بازی در مافیا را دارد هیچ کدام به ذهنش خطور نکند.