روزنامه «اطلاعات» نوشت: بسیاری از مسئولان و افراد مسئول و دستگاه های خدماتی حتی از مردم عادی انتقاد و گلایه پرشورتر هستند. ظاهراً آنها هم مشکلات را می شناسند و تندتر و داغتر از دردسرها و مشکلات صحبت می کنند.
اما در این میان مشخص نیست چه کسی باید این مشکلات را حل کند؟ اگر جرأت ندارید دوستان کمتر از این حرف می زنند، مثلا ما مشکل مسکن مردم را دیدیم و فکر کردیم، برنامه ریزی کردیم و تشخیص درست دادیم و همانطور که می بینید توانستیم 100 را کاهش دهیم. – مدت انتظار سال برای مسکن تا 50 سال.
یا به ندرت می شنویم وزیری بگوید که دیده ایم مسئله اشتغال مهم ترین مشکل بسیاری از جوانان و خانواده هاست و احساس عزت نفس و عزت نفس آنها را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد و ازدواجشان را به تاخیر می اندازد. بیایید مشاغل پایدار ایجاد کنیم، و اکنون دیدید که جوانان کم سواد بیکار هستند (البته این به معنای آمار وزارت کار نیست که افسران روابط عمومی تولید می کنند و مرتباً از صدها هزار شغل ایجاد شده دولتی صحبت می کنند. ). یا چون دیدیم تورم دهه هاست دشمن همه خوبی ها شده و بدشانسی بر اقتصاد کشور و سفره و معیشت مردم سایه افکنده است، تمام برنامه ریزی ها، تلاش ها و کوشش های هوشمندانه خود را به کار گرفته ایم. در نرم افزار و سخت افزار و با برنامه های علمی. و با انجام اصلاحات ساختاری و تحمل سختی ها تورم را به زیر ده درصد رساندیم و آنقدر دقیق و علمی انجام شده که دیگر شاهد تورم سی تا چهل درصدی در اقتصاد نخواهیم بود. یا چون کنکور را یک مشکل حل نشده می دیدیم این روش استعداد کوش را به بهترین شکل انجام دادیم.
در این زمینه چه در حوزه اقتصاد، چه در حوزه فرهنگ، چه در حوزه سیاسی و فعالیت های اجتماعی و … می توان مثال های زیادی زد، اما جدای از رؤسای 3 مرجعی که گاه بسته به سمتی که دارند، می توانند زیردستان خود را نیز مورد خطاب قرار دهند. گروه ها به عنوان هشدار و راه حل، برای ارائه راهبرد، نصیحت، تذکر و سخنرانی می کنند، گویا در هر اداره مسئولین وظیفه دارند سخنرانی کنند و شکایت کنند و دردسر ساز شوند و معلوم نیست چه کسی باید این مشکلات را حل کند؟ آیا مسئولین عزیز و شریفی که بر مسند مسئولیت تکیه زده اند، نباید توقع داشته باشند که نیروهایی از کره یا فلان سرزمین دیگر بیایند و این مشکلات را حل کنند؟ جالب است که برخی از این مسئولین و مسئولین محترم حتی بلندتر از مردم و ارباب رجوع از وضعیت موجود و مناسبات حاکمیتی و مشکلات ایجاد شده برای کشور و ملت و کارکردهای کجی و سوء مدیریت گلایه می کنند و انتقادات و گلایه های شدیدتری را مطرح می کنند. وقتی کسی جوابگو نیست، چرا کاری نمی کنی؟ پس چرا پشت این میز می نشینی و حقوق می گیری؟ شما که از گذشته گلایه دارید و همه مشکلات را به گردن دولت یا مجلس یا مدیرعامل یا مدیر قبلی می اندازید، چه کرده اید؟ و چرا دست از شکایت از گذشته برنمی دارید و برای حال و آینده این اموال و ملت و سازمانتان کاری انجام نمی دهید؟