ساعت: 10:55
تاریخ انتشار: ۱۳۰۱/۰۵/۲۶
کد خبر: 1890545
علیرضا بطنی آزاده دفاع مقدس که یکی از اسرای بی نام و نشان در اردوگاه های مخفی عراق بود و نامش در لیست ارسالی به جمهوری اسلامی و صلیب سرخ درج نشده بود، از یاد و خاطره خود و دیگر عزیزانی چون او پس از بازگشت. به کشور و ملاقات با خانواده خود گفت.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش صاحب نیوز؛ 5 مرداد 1369 سالروز بازگشت آزادگان سرافراز و غیور مردان صبر و استقامت در دفاع از انقلاب اسلامی در میهن اسلامی است. آزادگانی که در دوران اسارت با فداکاری و شهامت و با اتکا به ایمان الهی سخنان ایثار و شجاعت و استقامت و صلابت را توصیف کردند و در زیر ظالمانه ترین شکنجه ها از پشت کردن به ارزش های امام و انقلاب سرباز زدند. دشمن.
آزادگان ما با استقامت و بردباری نشان دادند که انسانیت و شرف و همت و شرافت ایرانی بر «آفت و شکنجه و انزوا» پیروز است.
حجت السلام علیرضا بطانی رزمنده و آزاده از حریم مقدس اسرای بی نام و نشانی بود که مدتی را در اردوگاه های مخفی عراق سپری کردند و نامشان در لیست ارسالی به جمهوری اسلامی و صلیب سرخ نبود. او از یاد و خاطره خود و دیگر عزیزانی مانند او پس از بازگشت به کشور و دیدار با خانواده هایشان گفت. متن این گفتگو به شرح زیر است:
– تفاوت شما با سایر اسرای ایرانی در اردوگاه های عراق چه بود؟
غامض: سالگرد بازگشت باشکوه سربازان آزاده عزیزمان به میهن عزیزمان را گرامی می داریم. در جریان بازگشت آزادگان به کشور روح تازه ای در کالبد جامعه ما دمیده شد و شور و نشاط مردم ما پذیرفته شد.
من جزو مفقودین و اسرای ثبت نام نشده بودم، کسانی که نام و مشخصاتشان در دوران اسارت به جمهوری اسلامی و صلیب سرخ اعلام نشد. طبیعتاً کسانی که به این شکل نگهداری می شدند، بازگشت و خاطراتشان با کسانی که خانواده هایشان از اسارتشان اطلاع داشتند متفاوت است و هر از چند گاهی اخباری بین آنها رد و بدل می شد و صلیب سرخ جهانی از اردوگاه های آنها بازدید می کرد و او عکس می فرستاد. نامه هایی به اسرا به خانواده هایشان و بالعکس خبرهایی از زندگی این عزیزان را مخابره کرد.
*زندانیانی که خانواده هایشان برایشان تشییع جنازه ترتیب داده بودند!
اما اسیانی که در اردوگاه‌های مخفی عراق نگهداری می‌شوند و نام و مشخصات آنها در هیچ کجا ذکر نشده و در آمار اسرای ایرانی صلیب سرخ لحاظ نشده است. برخی از این اسرا کسانی بودند که خانواده‌هایشان سال‌ها برایشان مراسم شهادت برگزار می‌کردند و از آنها به عنوان شهدای آخرت یاد می‌کردند.
– خانواده ها و بنیاد شهید چگونه به مقام شهادت برخی از زندانیان رسیدند؟
همرزمانشان به دلیل سختی عملیات و جراحات فراوانی که داشتند، گواهی شهادت را تکمیل کرده بودند و طبیعتاً خانواده و بنیاد شهید به نتیجه ای جز این نمی رسیدند که آنها را شهید بدانند.
* تشییع و تدفین یک شهید دیگر به اشتباه
البته برای برخی جسد شخص دیگری به اشتباه دفن شده است. ما از این دست دوستان زیاد داریم که هر کدام به وضوح در مسیر آزادی خود بوده اند. کسانی که بعد از آزادی خانواده ها زنده بودنشان را باور نمی کردند و عنوان می کردند که بچه هایمان را خودمان دفن کردیم و حالا حتما اشتباه شده است اما وقتی اولین دیدار اتفاق افتاد صحنه فراموش نشدنی برای حاضران رقم خورد، خانواده. و خود عزیز آزادانه خلق کن
* افراد آزاده غیر دوستانه در فرودگاه
زمانی که در هنگام بازگشت در فرودگاه اصفهان از آنها شماره تلفن و آدرس خواسته شد، به دلایلی از قبیل پیام های نادرست، غلط املایی نام ها و … به آشنایان و خانواده هایشان اطلاع داده نشد و در نتیجه کسی به ملاقات آنها نیامد. آنها که خبر را با ظرافت خاصی می دانستند مسئول شدند و به آغوش خانواده بازگشتند.
خاطره ای از این دیدارها دارید؟
*دیدن پدر با موتور سیکلت در خیابان بعد از چند سال
یکی از آزادگان تعریف می کرد که وقتی به فرودگاه اصفهان رسیدیم شب بود و هیچکس برای بردن ما نیامد. قرار بود شب را در کمپ هلال احمر بگذرانیم و صبح بعد از طلوع آفتاب با تعدادی از این عزیزان به محل سکونت و منزل خود برویم، در حالی که در ماشین بودیم پدرم را دیدم که سوار بر موتور در حال حرکت به سمت محل کار بود. راننده ای که مرد موتور سیکلت پدر من است. در همین لحظه ایستاد و با صدای بلند پدرم را صدا زد و حدود 30-40 متری پدرم ایستادند که بعد از یک ربع صحبت در مورد اینکه آیا خبری از پسرت داری یا نه، پاسخ داد: نه، او شهید شد و فقط جنازه اش برنگشت، از آزاده هایی که آمدند هم شنیدیم، اما چیزی نمی دانستند.» بعد از اینکه خیلی صحبت کردیم و پدرم را برای حضور من آماده کردیم، راننده گفت بچه شما برگشته است. در ماشین آن طرف خیابان منتظر شماست.
***
آزادگان چه در دوران اسارت و چه در دوران ایفای نقش در عرصه های مختلف کشور همواره مایه مباهات، برتری و سربلندی بوده اند و به جرات می توان گفت الگوی عینی و عملی توسعه و مدیریت جهادگران هستند. در کشور و در تاریخ جهان زندانیانی که در دوران اسارت و پس از آن به عهد و آرمان خود وفادار ماندند و لحظه ای مایه شرمساری ملی نشدند و این آزادگان مایه افتخار و غرور ملی ما بودند.
اینک وظیفه ماست که پیش از آنکه غبار فراموشی بر چهره و خاطرات این درهای عزیز انقلاب بنشیند، خاطرات و جانفشانی های آنان را برای عموم مردم و نسل هایی که حراست مقدس را درک نکرده اند بازگو کنیم.
انتهای پیام/