شور حسینی یا هوش؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش خاورستان، ماه محرم، ایام محرم الحرام است که در راه ایمان و جلوگیری از انحراف در جامعه تمام وجود خود را فدا کرد و الگویی بی بدیل برای همه موحدان و آزاده اندیشان جهان شد. اگر با گوش به ندای مظلوم نینوا بشنویم، می فهمیم که نه تنها کلام ملکوتی خاموش نمی شود، بلکه هر روز این ندای روح به گوش می رسد و (ایوک کربلا) به ما می آموزد که امام زمان (عج) مثل کوفه ها تنها نمانید و قبل از ظهور امام زمانتان به مسلمانان زمانتان کمک کنید. به راستی حسین بن علی (علیه السلام) چه نوری است که هرگز خاموش نشده و روز به روز بیشتر می شود؟ من امامی دارم که عادل قرآن است و مانند کتاب وحی برنامه هدایت و شفا و رحمت دارد.

سیره و روایات حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) اختصاص به زمان خاصی ندارد و مصیبت های آن حضرت موجب پیوند قلبی و ایجاد شور و شعور حسینی در بین عاشقان حسین بن علی (علیه السلام) می شود. جامعه اسلامی.

حماسه و نهضت بی‌نظیر و بی‌نظیر عاشورا، تصویری بی‌نقص برای همه دوران‌ها و برای اکثر موضوعات دینی، اجتماعی، سیاسی و تربیتی مبتنی بر (معنزل‌الله) است. در بعد شخصی، کربلا دانشگاه وسیعی از تزکیه نفس و جهاد خودانگیخته در راه یاری خداوند است. در بعد اجتماعی قیام عاشورا این پیام به مسلمانان ابلاغ می شود، وقتی جامعه به ویژه نخبگان عرصه عمومی نسبت به بدی ها و انحرافات بی تفاوت می شوند باید خون حجت الهی ریخته شود تا دین حفظ شود و مکتب اسلام از انحرافات طاغوت و دزدان هر عصر مصون است. بله، طرح کربلا از نظر آموزشی الگوهای خوبی دارد. در این طرح نمونه های برجسته ای از آموزش از علی اصغر شش ماهه تا قاسم بن الحسن 13 ساله تا حبیب بن مظاهر 80 ساله وجود دارد.

امروز عده ای از شور حسینی حمایت می کنند و برخی دیگر شعور حسینی را مهم می دانند. برخی شور و شوق حسینی را زیر سوال می برند و فقط بر شعور حسینی تاکید می کنند. سوال اینجاست که شور حسینی خوب است یا هوش حسینی بهتر است؟ برای پاسخ به این سوال که آیا نیاز امروز جوانان شور حسینی است یا شعور حسینی، به سراغ مداحی از خراسان جنوبی رفتیم که تمام عمر خود را در جماعات حسینی خدمت کرده اند و یا با اقشار مختلف بویژه با جوانان در ارتباط هستند.

شور و شعور حسینی مکمل یکدیگرند

مهدی سبزکار از قاریان برجسته بیرجندی که 27 سال سن دارد وی سال‌ها در بسیاری از هیئت‌ها و مساجد بیرجند به‌ویژه امام صادق (ع) و روضه الرضا (علیه‌السلام) به مداحی امام حسین (ع) و ائمه عطاران خدمت می‌کرد. . با تاکید بر اینکه شور و شعور حسینی هر دو لازم و ملزوم یکدیگرند. می گوید: درست است که باید از شوق به عقل رسید، ولی هر دو باید با هم باشند. در کربلا مردی به نام ترمح بن عدی تای بود که خود را مردی عاقل و حسابگر نشان داد و از امام حسین (ع) جدا شد تا برای خانواده اش غذا تهیه کند به شرطی که برگردد و به او کمک کند، اما در بازگشت و نیمه راه. خبر شهادت امام حسین (علیه السلام) را می شنود که ترمه با آن همه درک و عشق به نصرت حسین (علیه السلام) از فرصتی که به او داده شده و از پنجره ای که به رویش باز شده بود، استفاده نکرده است.

وی ادامه می دهد: عبیدالله بن حر جافی یکی دیگر از افراد پرشوری بود که از نزدیکان امام حسین (ع) بود، اما هوش لازم را نداشت و وقتی سیدالشهداء (علیه السلام) از او کمک خواست، نتوانست به امام حسین (ع) بپیوندد. کاروان کربلا و امام کمک نکرد

اقدام به موقع؛ جلوه ای از شور و شعور حسینی

در این ذکر اهل بیت علیهم السلام آمده است: شور و شعور حسین زمانی زیباست که بصیرت لازم را داشته باشد، البته اکنون شرایط زمانی متفاوت است، یعنی به نظر من در این دوره کنونی با گذشت گذشت. آنها از شور به هوش خواهند رسید و نباید انتظار داشته باشیم که مثلاً یک جوان 16 ساله هم سطح هوش یک فرد 45 ساله را داشته باشد و ما باید به آنها حمله کنیم که پرشور هستند زیرا جوانان امروزی در معرض خطر هستند. هجمه های فرهنگی و فضای مجازی که در گذشته نبود، پس این جوان باید میدان بدهد و اگر پرشور باشد، اشکالی ندارد، وقتی به سن بلوغ بیشتری رسید، به هوش لازم می رسد. بسیاری از جوانانی که در دوران دفاع مقدس یا مدافعان حرم به شهادت رسیدند، مردمی پرشور بودند و بسیاری از آنان سرشار از درایت در میان شهدا ماندند.

سبزکار یادآور می شود: «عمرو بن جناده» جوانی 11 ساله با شور و شعور بود که پس از شهادت پدرش برای کسب اجازه جهاد به محضر امام رسید. حضرت به او اجازه نداد و فرمود: «پدر این نوجوان در حمله اول کشته شد. شاید مادرش دوست ندارد کشته شود.» این نوجوان گفت: «البته مادرم به من دستور جهاد داد.» سپس امام به او اجازه جنگ دادند. عمرو اولین کسی بود که در میدان به جای معرفی. خودش این شعر را خواند: امیری حسین و نعام الامیر… پس از یک لشکرکشی نه چندان طولانی به شهادت رسید.

شعور حسینی را در قالب شور جوانی تزریق کنیم

یاسر صادق یکی دیگر از قاریان اهل بیت (علیهم السلام) در بیرجند است که می گوید: «جوانان امروزی قطعاً به شعور حسینی نیاز دارند، اما جاذبه آنها شور است و خودشان احساس می کنند که نیاز به شور دارند و آن هنر متولیان فرهنگی است. و جماعتی که قادر به پرورش هوش باشند.شوق را در جوانان ایجاد کنید.

وی ادامه می دهد: هم اکنون جلساتی در سراسر کشور برگزار می شود که برخی قاریان بسیار هنرمندانه از شور حسینی استفاده می کنند و شعور حسینی را در قالب گزیده ای از ابیات مناسب برای مخاطبان مجالس ایجاد می کنند.

شور حسینی مقدمه ای برای رسیدن به شعور حسینی است

عباس سروری در پاسخ به این سوال که آیا نسل امروز نیاز به شور حسینی دارد یا شعور حسینی، می گوید: شور و شعور حسینی مکمل یکدیگرند و هیچ کدام نفی دیگری نمی کنند، اما شور و نشاطی که در راستای هدف باشد قطعاً خالی از هوش نیست.

وی می افزاید: به نظر من این دو مقوله منجر به هم افزایی می شود و هرکس از درب خانه امام حسین گام بردارد، معرفت حسینی را نیز خواهد یافت. حالا نباید خیلی عمیق شد و کسانی را که شور می خوانند مقصر دانست چون فکر می کنم شور حسین مقدمه ای برای هوش خواهد بود.

قاسم بن الحسن (ع) بهترین الگو برای جوانان است

حسین گرگین همچنین تاکید می کند که شور و شعور حسینی باید در کنار این تفاوت باشد که هوش مقدم بر شوق است، یعنی ذهن نوجوان و جوان ما ابتدا باید به سمتی برود که درک هدف داشته باشد و در عین حال با اشتیاق. باید اختلاط کرد تا صحنه هایی مانند دوران دفاع مقدس که نوجوانان با دستکاری شناسنامه خود به جبهه می رفتند تا بلندگوی امام خمینی (ره) باشند.

این مده بیرجندی می گوید: مراجع باید به سمت تربیت نوجوانانی مانند حضرت قاسم بن الحسن (علیه السلام) بروند، این نوجوان 13 ساله فهمید که در امر امام حسین (ع) مرگ وجود دارد. بدون شک سخنی ارزشمند است و شورانگیز «احلی من العسل» را بیان می کند، یعنی «مرگ برای من شیرین تر از عسل است».

معرفی هر نمکی دانش و آگاهی است

سیدعلی صفاتی یکی دیگر از مداحان جوان شهرستان بیرجند است که هیئت را یکی از مراکز مهم و تاثیرگذار در تربیت جوانان می داند که هم شور و هم هوش می خواهد. وی می گوید: «البته تا شعور حسینی را پیدا نکنیم و امام حسین (ع) را نشناسیم شور حسینی ایجاد نمی شود و آغاز همه شورها علم و شعور است و تا ابی عبدالله (ع) را نشناسیم ما نیز هستیم. برای آنها اشکی نمی ریزد.”

ایشان به این نکته اشاره می کنند که گاهی اگر شهوت بدون بیان مفاهیم خلوت کند، ضرر می کند، اما اگر با هم باشند و ما هوش را به کار بگیریم و اهداف امام حسین(ع) را در جماعت کاوش کنیم، تزکیه نفس. نسل امروز را به ارمغان خواهد آورد. اگر این دو در کنار هم باشند نسل امروز با شرکت در مراسم مذهبی به سوی خدا و رضای او تشویق می شود و این ارزشمند است.

نقطه پایان

در فطرت انسان هم شور وجود دارد و هم شعور، هیچ کدام دیگری را نفی نمی کند و هر کدام در جای خود می توانند مؤثر و مفید باشند، فقط شور و شعور بدون اشتیاق پذیرفتنی نیست، زیرا هوش خود فکر، اندیشه، اندیشه ای است که به یک اندیشه تبدیل می شود. عمل اگر انجام نشود ارزشی ندارد و آرزویی که مبتنی بر هوش نباشد می تواند به بیراهه برود.

برای تبدیل آگاهی به عمل عملی، اشتیاق نیز لازم است و اشتیاق برای همسو شدن با هدف نیازی به هوش ندارد. یادمان باشد که شور و شعور حسینی با هم تضاد ندارند و در عرض هم نیستند که یکی را بدون دیگری داشته باشیم، این دو مقوله در یک طول جغرافیایی قرار دارند. در واقع دو مفهوم از جدایی وجود دارد که مکمل و مکمل یکدیگرند، یکی بدون دیگری کامل نیست.

شور و شعور حسینی مانند دو بال پرنده است که به پرواز و اوج گرفتن هر دو به یک اندازه نیاز دارد و با یک بال نمی شود. حسینیان امروز شور و شعور را به یک اندازه پرورش می دهند و می پرورانند و می دانند که یکی بدون دیگری کافی و کامل نیست.

انتهای پیام/