روز جدید نومحافظه کاران نه تنها خواهان تبلیغات یک جانبه و بیهوده رسانه ها هستند، بلکه نهادهای دیگری مانند آموزش و پرورش و دانشگاه و حتی ورزش، مذهب و حکومت را نهادهای تبلیغاتی می دانند. کما اینکه همه باید در خدمت دولت و دولت باشند.
عباس عبدی، تحلیلگر سیاسی اعتماد می نویسد:
در دنیای امروز رسانه ها نقش و تاثیر بی بدیلی دارند اما این تاثیرگذاری محدودیت هایی هم دارد که اگر توجه نکنیم مثل بومرنگ به شروع باز می گردد.
متأسفانه سیاست رسمی در ایران به شدت به رسانه های انحصاری وابسته شده است. رسانه ها هرچه می گویم بهتر است بوق بزنند.
سیاست های رسمی در ایران نه تنها رسانه ها، بلکه سایر نهادها را نیز ابزاری برای القا و ترویج افکار و ارزش های خود می بینند و وقتی می بینند که این امر تأثیر لازم را ندارد، ضعف در سیاست های رسانه ای و تبلیغاتی آنهاست. یا در پیشرو.
1
تبلیغات مهم است، اما نه برای افراد ضعیف. تزیین غذا و معطر و لذیذ کردن آن هنر و کار خوبی است، اما نیاز به غذای اصلی دارد که از مواد مرغوب تهیه شود. تبلیغ مواد غذایی فاقد مواد باکیفیت هیچ تاثیری جز منفی ندارد.
سیاست رسمی در ایران در این زمینه استراتژی اشتباهی دارد. دلیل مراجعه مردم به فضای مجازی برای اخبار، تحلیل ها و اطلاعات واقعی، همین اقدام تبلیغاتی در صدا و سیما و سایر رسانه های رسمی است که مردم را به سمت رسانه های مجازی سوق داد.
خوب وقتی رسانه ها و روزنامه های رسمی خالی از واقعیت و پر از جعلی و دروغ هستند، مردم کار دیگری نمی توانند بکنند.
به گفته یک کارشناس رسانه، نومحافظه کاران توانستند تبلیغات منفی علیه روحانی را از بین ببرند و بر این باورند که اکنون می توانند با همین روش از دولت فعلی دفاع و حمایت کنند، بدون اینکه بدانند قایقشان در آن زمان در راه است. به سرعت حرکت می کرد و آنها حتی نیازی به پارو زدن نداشتند، در حالی که اکنون باید در جهت مخالف پارو می زدند.
هر چه بیشتر پارو می زنند خسته و درمانده تر می شوند. چه زمانی نومحافظه کاران متوجه خواهند شد که تبلیغات بدون محتوا پوچ است؟ شما می توانید برای بنز تبلیغات موثری داشته باشید، اما هیچ تبلیغاتی برای پراید و ژیان به شما کمک نمی کند.
تبلیغ کنندگان شما کم کم شخصیت انسانی خود را تحلیل می برند و به ربات های تبلیغاتی و توییتی تبدیل می شوند که شأن و منزلت یک انسان شایسته را نفی می کنند.
نومحافظه کاران نه تنها رسانه ها را تبلیغاتی یک طرفه و بیهوده می دانند، بلکه نهادهای دیگری مانند آموزش و پرورش و دانشگاه و حتی ورزش، مذهب و حکومت را نیز نهادهای تبلیغاتی می دانند. کما اینکه همه باید در خدمت دولت و دولت باشند.
آنها به کارکردهای اصلی این نهادها اعتبار نمی دهند و در نتیجه این مؤسسات را بدون اینکه به نفع خود باشند، نابود می کنند. چاقو هر چقدر هم که تیز باشد برای برش فلز و آهن مفید نیست و استفاده از آن به آن آسیب می رساند، بلکه فقط برای بریدن گوشت و میوه مفید است.
این تبلیغات در دستورات شفاهی یکی از مدیران صداوسیما که نوارش منتشر شده به وضوح دیده می شود. چگونه رسانه ها با امید واهی به جلب توجه عمومی، نهادهای دیگر را قربانی می کنند.
رسانه های تبلیغاتی یا حشره دار بیشتر با رسانه هایی که به عنوان شاخ عمل نمی کنند دشمنی دارند زیرا وجود رسانه های واقعی را دلیلی بر بی اعتباری خود می دانند.
خطر ذهنیت تبلیغاتی مسئولان در ایران بیش از هر چیز برای آنها مضر است. داستان ملان الدین را هم فراموش نکنیم که به صف نانوایی رفت و دید که خیلی شلوغ و نامناسب است، گفت کوچه بالا نذری می دهند، قسم هم خورده اند که مردم بروند، پس رفت. بعد از خود مردم
حال فرض کنید آخوند چنین اخبار دروغی را بگوید و هیچکس نرود جز اینکه باور کند و از صف صرف غذای نذری خارج شود. وضعیت مدیریت تبلیغات بیشتر شبیه حالت دوم است. شکی نیست که تبلیغات بدتر از نسل کشی است.