عشق و ارادت به قلم و نوشتن; رسالت مهم و مقدس هر خبرنگار

بدون شک خبرنگاری شغل بسیار سختی است که با سختی ها و تلخی های گوناگون همراه است و تنها کسانی در این حرفه باقی می مانند که با پایه و اساس عشق این مسیر را طی می کنند چرا که تمام مشکلات و مشکلات این عرصه تنها با آن است. یاری عشق قابل تحمل است.

عشق و ارادت به قلم و نویسندگی رسالت خطیر و مقدس هر روزنامه نگاری است که او را بدون هیچ چشمداشت مادی به عهده این مسئولیت سنگین می اندازد.

خبرنگار این صحنه مستقل بدون توجه به جریانات سیاسی قدرتمند و حاکم به نفع مردم و منافع ملی آنها می نویسد، انتقاد می کند، پیشنهاد و راهکار می دهد و از مسئولین پاسخگویی می خواهد، اما همواره از مظلوم دفاع می کند. هر از گاهی حتی بدون حامی راهی جز سکوت و سکوت نیست.

و در اینجا سوال این است که وقتی روزنامه نگاری غرق در مشکلات است و هیچ تصوری از آینده خود ندارد چگونه از مشکلات مردم بنویسد و آنها را امیدوار کند.

رفتار چندگانه کارکنان با خبرنگاران شاید برای اهالی رسانه عادی شده باشد، اما در دنیای امروز که عصر قصه گویی است و هر لحظه اتفاقی را رقم می زند، لازم است که هر کارمند چندین واحد روزنامه نگاری و سواد رسانه ای را پشت سر بگذارد تا به جای دوری و دوستی با اصحاب رسانه و مثلا ایجاد فاصله برای اینکه ضعف خود را نشان ندهند از ظرفیت خبرنگاران برای خدمت بیشتر به مردم استفاده کنند که شاید چند سال دیگر برای مسئولان کشور و با تغییر نسل ها، برای داشتن این درک مشترک.

شاید تصور مردم از روزنامه‌نگار این باشد که شخصی با قلم و کاغذ به دنبال کسی است که به سؤالاتی که از مردم جمع‌آوری کرده‌اند پاسخ دهد، یا اینکه شخصی پشت مانیتور با دست‌های روی صفحه‌کلید خبر را می‌نویسد و منتشر می‌کند. برداشت درست است، اما همه چیز نیست و این تصور تنها بخش کوچکی از زوایای کاری فردی است که به عنوان روزنامه نگار کار می کند.

افکار عمومی نمی توانند تصور کنند که یک خبرنگار برای دریافت پاسخ سوالاتی که ضبط کرده و البته درخواست مردم است، چه مشکلاتی را متحمل می شود تا افسر مسئول بتواند صحبت کند. در حال پیشرفت یا تصور ذهنی یک کارمند در مورد رسانه، مثلاً چیزی نگوید و به سؤالات خبرنگاران پاسخ ندهید تا مرتکب اشتباه نشود و برای مدت طولانی تری صندلی خود را حفظ کند.

روانشناسان می گویند روزنامه نگاری شغلی سخت، پر استرس و پر استرس با مشکلات فراوانی است که به طور مستقیم روح و روان خبرنگار را تحت تأثیر قرار می دهد و شاید این فشار کاری و استرس و آسیب های دیگر به خانواده خبرنگار و گروه رسانه منتقل شود. البته تهدید و توهین و تهمت و غیره. افرادی که علاقه مند به چیزی هستند که راحت ترین کار را انجام دهند حذف خبرنگار است.

حتی یک روزنامه نگار در معرض پاسخگویی به سوالات غیرعادی مردم قرار می گیرد و در نتیجه استرس و فشار زیادی را متحمل می شود، مثلاً در مورد فساد اقتصادی در دولت و مسئولان یا موارد دیگر و تخریب خزانه و سایر مواردی که مردم را نگران می کنند. نسبت به مسائل دیگر حساس هستند، انتظار دارند خبرنگار با نام و نشانی دقیق مشکل را بگوید، اما خبرنگار باید اخبار خود را در چارچوب قانونی که برایش تعیین شده منتشر کند، در این صورت ممکن است افکار عمومی فکر کنند که رسانه ها یا گزارشگر حریص آن شخص یا مسئولیت را بر عهده گرفته یا رشوه و مناصب و مأموریتی دریافت کرده است، در حالی که در واقع همان قانون را اعمال کرده است و اگر فساد و تخریب و سایر جرائم انجام شده که قضایی باشد، در واقع مقام مسئول مقامات قضایی باید توضیح و رسانه فقط در این مورد ناشر است.

اگرچه خبرنگاری برای کسانی که در این حرفه با همه فراز و نشیب هایش کار می کنند شیرین است، اما مواردی که در بالا به آن اشاره شد تنها گوشه کوچکی از زوایای کاری یک فعال رسانه ای است و هیچکس نمی تواند مشکلات و معضلات او را تا زمانی که به آن مشغول است تصور کند. در آن فعال نیست، جزئی و عمیق نیست.

شایان ذکر است که اگرچه با پیشرفت تکنولوژی و تغییر رسانه ها، در حال حاضر نام و حرفه خبرنگاری نیز در حال تغییر است، اما همیشه ماندن در کنار مردم و نوشتن از مشکلات و معضلات آنها از اصول این سخت و طاقت فرسا جدا نیست. حرفه .وجود ندارد

با همه این اوصاف، هنوز هم خبرنگاران زیادی در این عرصه هستند که با وجود دردها و رنج های مکرر، همواره به اصول خود پایبند بوده و مردم را بر منافع شخصی خود مقدم می دارند و به جای دفاع از مسئول، مطالبی را درباره آنها می نویسند. ارائه آنها، بذر امید را در دل مردم بکارند و حفاظت از نور و حقیقت را سرلوحه کار خود قرار دهند. اینجاست که باید روز خوشی را برای همکاران عزیز آرزو کنید.

نویسنده: گل آرا زاخاری

انتهای پیام/