فرهاد مجیدی و شاگردانش چاره ای جز کسب پنج تساوی متوالی ندارند، به خصوص که معمولاً از هفته هشتم به بعد جدول تقریباً به سه بخش مدعیان، هافبک ها و نامزدهای سقوط بیش از دو امتیاز اختلاف بین این تیم و تیم های بالای جدول تقسیم می شود. میز.
فرهاد مجیدی هنوز در یک چهارم لیگ بیست و یکم به استقلال پیوسته است. تیم او هنوز از نظر نوع بازی به سبک خاصی نرسیده است و در این میان هیچ ترکیب ثابتی با تغییرات اندک و حتی سیستم ثابت و غالب برای چیدمان بازیکنان در زمین انتخاب نشده است. شاید این تغییرات به سبک مربیگری مجیدی و فلسفه مربیگری او مربوط باشد، به خصوص اگر بتوان مجیدی را در دسته مربیانی قرار داد که به ثبات در ترکیب و سیستم اعتقادی ندارند. اما آنچه مجیدی در این فصل در استقلال به کار گرفت با آنچه در فصل گذشته در انتخاب سیستم و ترکیب ثابت دنبال می کرد متفاوت است و به همین دلیل نمی توان گفت که تغییرات زیادی در نوع بازی و ترکیب استقلال انتخاب اول مجیدی بوده و او قصد دارد. با همین فلسفه ادامه دهیم. شاید او همچنان به دنبال بهترین سیستم و ترکیب است و هنوز به این نتیجه نرسیده است و شاید دلایل پرفراز و نشیب استقلال در بازی هایش به همین مشکل برمی گردد; اینکه استقلال در 8 بازی اخیر در چند بازی مالکیت و موقعیت بازی کرده و در برخی بازی ها از این روند فاصله گرفته است.
برای پرسپولیس با تمام نقاط ضعفی که در این فصل دارد همچنان می توان شناسه تاکتیکی تعیین کرد و امضای تاکتیکی یحیی گل محمدی در عملکرد این تیم به چشم می خورد. یا سپاهان با وجود دو باخت در هشت بازی، سبک و فرم تاکتیکی خاصی دارد. اما در مورد استقلال به عنوان تیمی در حال مبارزه، هنوز نمی توان به این نتیجه رسید. یعنی در مورد پرسپولیس و سپاهان ممکن است پیش بینی تاکتیکی از روند بازی آنها مقابل هر حریفی با هر سطح کیفی باشد، اما در مورد استقلال معمولا این پیش بینی ها با شکست مواجه می شود. از این رو نمایش استقلال در دربی مقابل پرسپولیس نه تنها برای هواداران او، بلکه برای رقیبی که انتظار استقلال خطرناک و قدرتمندتری را داشتند، شگفتی ساز بود. استقلالی که هفته گذشته در دیداری تهاجمی و پرحاشیه مقابل صنعت نفت ظاهر شد، مقابل پرسپولیس به 400 پاس هم نرسید و بدتر از آن، همین تعداد پاس دقت 70 درصدی داشت. این میزان دقت در پاس دادن تقریباً برای یک تیم یک فاجعه است.
استقلال مجیدی در بازی، در پشت زمین جمع می‌شود و خوب کار می‌کند، اما این توانایی که باید به تدریج در بازی بعدی با تغییر سیستم یا بازیکنان یا کمتر به یک ویژگی تاکتیکی تبدیل شود. یا استفاده نشده است. در یک بازی، کناره ها کانون حمله هستند و مدافعان وسط در سیستم سه دفاعی فعالانه در فاز تهاجمی ظاهر می شوند، اما در شرایطی که انتظار می رود این طراحی ادامه پیدا کند، سیستم سه دفاعی در بازی بعدی حذف می شود. بازی این ممکن است به طراحی مجیدی برای هر بازی و انعطاف‌پذیری تاکتیکی تیمش مربوط باشد، اما تنها زمانی می‌توان آن را تایید کرد که با بهبود عملکرد فنی یا عدم نتیجه‌گیری استقلال همراه باشد. به همین دلیل می توان نتیجه گرفت که استقلال مجیدی هنوز به وحدت تاکتیکی و هماهنگی لازم برای تحمیل بازی خود به هیچ حریفی در لیگ نرسیده است و اکثر انتخابات مجیدی در پاسخ به قدرت و تاکتیک حریفان است.
این نوع نگرش نسبت به هر مسابقه و تغییرات ناشی از آن ممکن است برای یک تیم غیررقابتی که بازیکنان آن به خوبی تیم های رقیب نیستند، مناسب به نظر برسد و مربیان این تیم ها باید برای هر مسابقه، مخصوصاً یک مسابقه را در اولویت قرار دهند. در برابر رقبا بازی منفعل و طراحی تاکتیکی، قابل مقایسه با نقاط قوت حریف، اما در مورد تیمی مثل استقلال که هدفی جز قهرمانی در لیگ ندارد، در نوع بازی و عملکرد تیم فراز و نشیب وجود خواهد داشت. نتیجه.
Arrow Play علاوه بر پایان دادن به تساوی بی سابقه استقلال در لیگ، مهم این است که آبی ها بالاخره زمان داشته باشند تا استقلال به سبک بازی و ترکیب منسجمی که یک مدعی قهرمانی به آن نیاز دارد برسد و در نهایت نوبت به فرهاد مجیدی برسد. آخرین قدم برای امضای خود بر عملکرد لیگ بیست و یکم استقلال بردارید.