این سخنان «سایمون کریچلی» در کتاب «وقتی به فوتبال فکر می کنیم به چه می اندیشیم» شاید بیش از هر جای دیگری برای فوتبالدوستان ایرانی قابل درک باشد. فوتبال ایران تا مدت ها به دلایل مختلف آرام و بدون موسیقی پخش می شد. بازی های بی روح با هدف روح فوتبال.
بازگشت مخاطبان با قیمت های نجومی
پس از چند هفته باز هم شاهد حضور تماشاگران در هفته هفدهم رقابت های جام خلیج فارس (به جز دیدار فولاد و پرسپولیس) بودیم. حضوری کوچک و ناچیز که قابل تغییر نیست و تاثیر محسوسی دارد. اوج این ماجرا در ورزشگاه آزادی رقم خورد. دیدار تیم های استقلال و ملوان با کمتر از 5000 تماشاگر به پایان رسید.
قرار بود 30 درصد ورزشگاه گنجایش تماشاگران را داشته باشد اما به دلیل عملیات ساخت و ساز و بازسازی در طبقه دوم و 6 سکو در طبقه اول، تنها 5000 بلیت در سامانه مربوطه فروخته شد. بلیت هایی با قیمت های گزافی که برای هوادارانی که اغلب از طبقات متوسط و فقیر جامعه هستند غیرقابل استطاعت و مقرون به صرفه بود. هواداران استقلالی باید 100 هزار تومان برای بلیت پشت دروازه، 200 هزار تومان جلوی جایگاه و یک میلیون تومان (VIP) بپردازند. مبالغی که در این شرایط اقتصادی وجود دارد می تواند برای هر بیننده ای طاقت فرسا باشد. این مقدار را به هزینه حمل و نقل و غذا اضافه کنید، می بینید که هزینه تماشای یک مسابقه 90 دقیقه ای چند برابر می شود.
باشگاه استقلال در این مورد سکوت نکرد و اعتراض کرد. حجت کریمی یکی از اعضای هیات مدیره استقلال گفت: ما مسئولیتی در قبال بلیت ها نداریم اما در این شرایط اقتصادی و گرانی حداقل مبلغ کمتری را بینندگانمان پرداخت می کنیم. یک میلیون تومان واقعا زیاد است و باید هوای آنها را داشته باشیم تا بیشتر جذب ورزشگاه شوند.
کاهش قیمت چندان موثر نیست
حالا نوبت پرسپولیس است که 12 هفته دیگر از هواداران خود استقبال کند. روز چهارشنبه ساعت 17 باید آلومینیوم اراک را ببرند. این اعتراضات باعث شد تا قیمت بلیت در بخش‌های مختلف ورزشگاه به نصف کاهش یابد. یعنی تماشاگران برای حضور در پشت دروازه باید 50 هزار تومان، جلوی جایگاه 150 هزار تومان و برای جایگاه ویژه 500 هزار تومان بپردازند.
این کاهش قیمت هنوز برای کاهش فشار بر مردم کافی نیست. برای عمومی ترین مکان یعنی صندلی های جلوی تریبون هنوز باید 150 هزار تومان بپردازند که رقم قابل توجهی است.
زنان هنوز به ورزشگاه نمی روند!
مشکل بزرگ دیگری که در حال حاضر وجود دارد کمبود تماشاگر زن در ورزشگاه هاست. منصور کنبرزاده، نایب رئیس دوم فدراسیون فوتبال چند روز پیش در این باره گفت: یکی از خواسته های (AFC و فیفا) تامین زیرساخت هاست. ما سعی می کنیم زیرساخت ها را به گونه ای آماده کنیم که با فرهنگ ما سازگار باشد. امیدوارم به سمتی برویم که بانوان هم در ورزشگاه حضور داشته باشند.
دوباره همان کلمه کلیشه ای؛ زیر ساخت. واژه ای که همواره مورد پسند مدیران ورزشی و غیرورزشی بوده و برای پرهیز از مسئولیت و پنهان کاری از آن استفاده می کنند و افکار عمومی نیز کاملا آگاه هستند. شاید بد نباشد خبرنگاران از کنبرزاده بپرسند چه زیرساختی؟ دقیقا چه چیزی باید تصمیم گیری شود؟ چند ماه پیش مسابقات ملی و باشگاهی با حضور تماشاگر برگزار نمی شد؟ در این مدت چه تغییراتی در زیرساخت ها ایجاد شد که زنان نتوانستند در ورزشگاه ها حضور پیدا کنند؟
این یک نبرد برای بی میلی مخاطب است
هواداران، این سرمایه های فوتبالی یا به قول کریچلی صدای رسا و دلگرم فوتبال در لیگ برتر فوتبال ایران، هیچ ارزش و جایگاهی ندارند و به جای فراهم شدن بستر حضورشان، تمام تلاششان بر این است که آنها نتوانند. میل، توانایی، میل و اجازه حضور داشته باشد. به نظر یک بازی آموزشی ساده و بدون احساس است، این چیزی است که طرفداران دارند. دعوا بر سر این است که من موسیقی فوتبال را نمی خواهم. به لیگ برتر ایران خوش آمدید…