مارال فرجاد در این پست اینستاگرامی نوشت:
موهایم دوباره رشد خواهند کرد.
اگر بلند آواز بخوانم
وقتی این بیماری مهلک موهایم را چنان کند که از بین برود، که باد پهلوهایش را ببرد، سبز و سرخ و سفیدش به صحرای برهوت تبدیل شود، فکر می کنم این آخرین عکس من باشد و این قطره اشک از این ناامیدی .
گفت: ضبط کن! عکاس گفت: «آن موهای ریخته، آن چشمان آبریزش و آن ناامیدی سیاه را ضبط کن…» و هر بار که به آن «رکورد» نگاه می‌کردم دلیلش را می‌پرسیدم، حتی بیشتر چرا…
چرا بیماری و نه سلامتی
چرا ناامیدی و مبارزه نکردن
چرا قفل می کنیم و رها نمی کنیم؟!
گرچه در مقایسه با این جنگ نابرابر ضعیف به نظر می رسیدم، اما به امید بازیابی موهایی که از من ربوده شده بود ایستادم… پس خندیدم، گرچه قلبم پر از اشک بود. با اینکه دست و پایم بسته بود می رقصیدم. با اینکه گلویم بسته بود بلند خواندم…
سرطان در حال از بین رفتن است، هر چند که یک بیماری وحشتناک، مهلک و بی رحم است… و اکنون در این بیابان بی آب، جوانه های زیادی روییده است… به این امید که سروهای بلند بسیاری رشد کنند.
به بهانه سرطان
اما سرطان را نمی خوانی