با مقایسه رتبه بندی معلمان با ویژه، به این نتیجه می رسیم که رتبه بندی افزایش اندک حقوق با مجموعه ای از پیش نیازهای مشترک و شرایط سخت خواهد بود.
سال هاست که در احکام استخدامی چند بند ویژه دولتی وجود دارد و برخی دستگاه ها از جمله وزارت بهداشت و قوه قضائیه خواستار افزایش ویژه کارکنان خود شده اند که در بودجه 1401 مجلس به تصویب رسید.
فوق العاده خاص متناسب با مدرک تحصیلی و بدون توجه به سابقه خدمت، ضریب 2 تا 4 برای دو بند حقوق کار و حقوق کار است. یعنی کارمند مشمول این بند دارای مدرک لیسانس بسیار ویژه با ضریب 3 (حتی اگر یک سال سابقه کار باشد) به عبارتی در بند ویژه خود 300 درصد حق کار و اشتغال را دریافت می کند. .
برای درجه بالاتر به ضریب چهار یعنی 400 درصد می رسد.
به پاداش های ویژه این کارکنان پرداخت های دیگری مانند رفاه، پرداخت مستمر، پاداش، اضافه کار، اضافه کار، مناسبت ها، مزایای نقدی و غیر نقدی و میلیونی را اضافه کنید.
اما در رتبه بندی، اگر اضافه کاری را که امسال بالغ بر 685 هزار تن است، رها کنیم، معلمان از 45 تا 90 درصد دو بند حق کار و حق الکار دریافت می کنند.
طبق متن قانون، نرخ های بالاتر از 45 درصد باید سال ها منتظر بمانند. مثلاً برای 75 درصد فرد باید حداقل 15 سال و برای 90 درصد حداقل 21 سال سابقه کار داشته باشد و علاوه بر آن سایر پیش نیازها و عناصر اجباری مانند مدرک، کار، سنجش، تحقیق و… باید فراهم شود.
کارکنان بسیار ویژه شامل:
بدون پیش شرط و بدون سابقه 300 تا 400 درصد حق کار و اشتغال.
ارزشیابی استثنایی معلمان:
با پیش شرط کلی درجه و حدنصاب سابقه از 45 تا 90 درصد حقوق کار.
سوالی که برای فرهنگیان و معلمان پیش می آید این است که آیا دولت با آگاهی از این مشکلات می خواهد نظام پرداخت عادلانه ای تدوین و معرفی کند؟