روز جدید «سایه» ناپدید شد و بنفش او حالا بر سر هوادارانی سایه افکنده است که پس از سال ها درهای خانه هوشنگ ابتهاج را بازتر از هر روز دیگری یافتند و به دیدار او رفتند. با نقل داستان های گذشته، اخباری از آینده این خانه نیز به گوش می رسد.
«بنفش من آنجاست
مال من فقط بنفش است
ارغوان من گریه می کند…”
همه رفته اند؛ محمدرضا شجریان، محمدرضا لطفی و حالا «شید». از جمعیتی که در آن خانه جمع می شدند، هیچ کس باقی نمانده است.
اما درهای خانه هوشنگ ابتهاج در تهران که به گفته برخی از بازدیدکنندگان سال هاست بسته است، از روز چهارشنبه (28 مرداد 1401) پس از درگذشت او به روی علاقه مندان باز است. شرکت سیمان تهران در این چند روز شرایط را برای بازدید و پذیرایی از علاقه مندان به «شید» و خانه اش فراهم کرد و البته تا چند روز دیگر پیکر این شاعر به این خانه بازمی گردد. خانه و سپس حرکت به سمت رشت.
البته مدیرعامل شرکتی که در حال حاضر خانه سابق ابتهاج را در اختیار دارد می گوید که درهای این خانه قبلا بسته نبود و کسانی که مایل بودند می توانستند از ارگوان دیدن کنند.
علاقه مندانی که برای بازدید از خانه «سایه» می آیند در گوشه این فضا «سایه» نامیده می شوند. اگرچه معمولاً هیچ نگهبانی برای محافظت از خانه و ارغوان وجود ندارد، اما برخی محدودیت‌های اطراف بنفش را نادیده می‌گیرند و با آن عکس می‌گیرند و برخی دیگر مثلاً با حرکت دادن قاب او، نظم محل عزاداری هوشنگ ابتهاج را زیر پا می‌گذارند. تصویر
در حالی که هر از گاهی صدای «سایه» در حال شعرخوانی شنیده می شود، ساختمان خانه که به شکل اصلی خود حفظ شده است، توجه بیشتر بازدیدکنندگان را به خود جلب می کند. البته بازدیدکنندگان فقط از عموم مردم نیستند، به عنوان مثال احمد محیط طباطبایی یکی از افرادی بود که شنبه (31 مرداد) از این خانه بازدید کرد.
در فضایی که بازدیدکنندگان مراجعه می کنند، راهنمای پاسخگویی به سوالات علاقمندان وجود ندارد، اما بر اساس گفته های علی اصغر گرشاسبی، مدیرعامل و نایب رئیس هیئت مدیره شرکت سیمان هگمتان به خبرنگار ایسنا، احمدعلی ابتهاج. ، عموی “سایه” مدیرعامل شرکت سیمان تهران بود که این مجموعه را ساخت، سمت خانه سابق هوشنگ ابتهاج نیز محل کار و سکونت او بود.
به گفته وی، هوشنگ ابتهاج زاد علاوه بر فعالیت های شرکت سیمان، نشست های ادبی و هنری را در طبقه پایین این خانه برگزار می کرد و افرادی مانند محمدرضا شجریان در آن حضور داشتند. سپس خانه را بنا به میل خود در سال 63 یا 64 به شرکت بپک فروخت و آن شرکت نیز در اواخر دهه 70 این خانه را به شرکت سیمان تهران فروخت.
گرشاسبی همچنین با بیان اینکه شرکت سیمان تهران در این 20 سال همیشه برای حفظ این بنا به شکل اولیه خود هزینه کرده است و برای بازدیدکنندگانی که در این چند روز آمدند جالب بود، برنامه ما برای آینده حفظ این بنا است. به عنوان یک یادگار فرهنگی، به همان شیوه سنتی».
در حالی که طی حضور خبرنگار ایسنا در محل خانه ابتهاج، برخی از علاقه مندان به محدودیت های ایجاد شده برای نزدیک شدن به ارغوان احترام نمی گذاشتند، مدیرعامل شرکت سیمان به نگرانی هایی که در سال های اخیر برای نگهداری از این درخت داشته اند اشاره می کند و می گوید: ارغوان چند سالی است که تحت نظر کارشناسان است.کشاورزی است.
این در حالی است که به گفته وی پس از این چند روز هیچ مانعی برای کسانی که قصد ورود به خانه و بازدید از ارگوان را دارند وجود نخواهد داشت.
علی اصغر گرشاسبی به برنامه تشییع پیکر امیر خوشنگ ابتهاج از این خانه اشاره می کند و می گوید: اواخر هفته جاری پیکر وی به تهران منتقل و پس از برگزاری مراسم وداع در این منزل، قرار است. به رشت فرستاده شد و قطعه ای که قرار بود اثر شاعران معاصر باشد، تهیه و حمل و در آن شهر دفن شود (چهارشنبه پنج شنبه). البته اینجا فضا کم است و مراسمی برگزار نمی شود و برنامه اصلی را وزارت فرهنگ می کند.
آن طرف خانه که گفته می شود متعلق به عموی هوشنگ ابتهاج بوده، موزه شرکت سیمان تهران نیز قرار دارد. ساختمان اصلی آن متعلق به سیروس فرمانفرمائیان بود که پس از چند سال در اختیار شخصی به نام منوچهر کاراگوزلو قرار گرفت و بین سال های 1338 تا 1343 آن را در رهن بانک پارس سپرد تا اینکه در 11 بهمن 1343 توسط سیمان تهران خریداری شد.
به نظر می رسد برنامه شرکت سیمان این است که تمامی آثار و ابزار مربوط به احمدعلی ابطحاج را در این موزه نگه دارد و چند اثر از هوشنگ ابطحاج را نیز به آن اضافه کند.
مدیرعامل شرکت ملک خانه درباره احتمال انتقال موزه هوشنگ ابتهاج به مکانی نزدیک درخت ارغوان؟ وی توضیح می دهد: در حال آماده شدن هستیم تا تعدادی از آثار هوشنگ ابتهاج را نیز در اینجا قرار دهیم، اما این کار باید با هماهنگی موزه شرکت سیمان تهران انجام شود. درست است که ساختمان این خانه منسوب به «سایه» است، اما کل مجموعه از قدیم الایام یکپارچه بوده است و این یکپارچگی مجموعه برای ما ارزشمند است.
به نظر می رسد آثار مکتوب سایه به زودی به این خانه یا موزه شرکت سیمان اضافه شود.