شاید از نگاه برخی بینندگان تلویزیون، مصادره ربطی به مناسبت روز نهم که سیم های شبکه ها به فیلم هایی از نوع گردنبند طلا مجهز شده اند، نداشته باشد. اما فیلم جدا از نگاهی دلسوزانه به کسانی که خواسته یا ناخواسته در فضای داغ اوایل انقلاب مورد ظلم قرار گرفتند، پیام روشن دیگری نیز دارد: نشان از رفتار و اعتقاد مضحک اپوزیسیون است! این دیدگاه که البته غیرواقعی هم نیست، به همین دلیل است که این توقیف مورد توجه شبکه نمایش قرار گرفت و اولین بار در شب 18 آذرماه پخش شد.
این دومین بار است که توقیف در مدت کوتاهی نظر طیف خاصی را به خود جلب می کند. چندی پیش و همزمان با حضور تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی قطر، سکانس گل حمید استیلی مقابل آمریکا در جام جهانی فوتبال 98 فرانسه مورد توجه قرار گرفت. همان سکانسی که عطاران به پسرش (هومن سیدی) می گوید که خانواده فوتبالیست های ایرانی گروگان گرفته شده اند و…
در این سکانس احساس خوشحالی مضاعف از پیروزی تیم ملی و عدم خوشحالی با این توجیه که فوتبالیست ها سفیران حکومت ایران هستند! القا می شوند. نوروز 97 که این فیلم اکران شد کمتر کسی متوجه این مفهوم بود، در حالی که جام جهانی اخیر سندی شده است برای کسانی که معتقدند باید حساب تیم ملی را از سیاست جدا کرد. در حال حاضر شبکه نمایش در حال استفاده بهینه تر از مصادره است و حتی ممکن است برای پخش آن اقدامی هوشمندانه تلقی شود. واقعیت این است که سینمای ایران فیلم‌های رنگارنگ و براق با بازیگران برجسته، راویان و تیپ‌های مصادره‌ای مردمی کم دارد و اغلب غرق شعارهای گل‌های درشت، کیفیت پایین ساختاری، خودسانسوری سازندگان و مشکلاتی از این دست است. اما فیلم مهران احمدی توانست به محل بحث و نقد کارشناسان مختلف سینما و غیرسینما تبدیل شود. با این یادآوری می توان یک بار دیگر راه حل متفاوت شبکه نمایش برای پخش توقیف را دنبال کرد.