مونا فرجاد نوشت:
سانسور برای همه ما که مستقیم یا غیرمستقیم آن را تجربه کرده ایم واژه بد و عجیبی است. ما در مدرسه، جامعه، محل کار سانسور شدیم. ما از خود واقعی خود فاصله گرفته ایم تا مورد پسند و تایید قرار بگیریم. اما سانسور در هنر فصلی جداست. وقتی با آثار نمادین روبرو می شوم، همیشه این سوال پیش می آید که هنرمند چگونه آنها را خلق کرده است. و چه راه طولانی برای رسیدن به مقام هنری. خلاقان طولانی لحظات طلایی زندگی خود را وقف مطالعه و درک جهان کرده اند. و من می پرسم چگونه دیگران می توانند آثار هنری را به دلایل واهی و مقاصد شخصی با استفاده از قدرت و نفوذ مصادره کنند؟ آیا دیگر این است که اثر هنری حاصل زندگی هنرمند (چه فردی و چه گروهی) باشد؟ از این گذشته جامعه مترقی نیاز به ابراز عقاید و نظرات مخالف و موافق دارد؟!
بارها شنیده ایم که فلان سریال، فیلم، کتاب، مجله، روزنامه، تئاتر، موسیقی، کنسرت توقیف شده است. تا زمانی که تجربه نکردم متوجه نشدم. چند ماه پیش مجبور شدم ظرف 40 روز یکی از مونولوگ هایم (حرف X) را از صفحه اینستاگرامم حذف کنم، از حذف بقیه امتناع کردم. اما من 21 روز منتظر همان حذف شدم و چون حوصله نداشتم موبایلم را به یکی از دوستانم دادم تا این ویدیو را پاک کند. اگرچه این حذف در مقایسه با کارهای دیگران بسیار ناچیز است، اما باعث شد درد سانسور و ممنوعیت را درک کنم. احساس مادری داشتم که نه ماه جنین را حمل کرد، به دنیا آورد، به دنیا آورد و ناگهان مرد. تجربه تلخ و دردناک! من واقعاً معتقدم که اگر عینک بدبینی و خصومت عمومی را برداریم و واقعیت ها را ببینیم، دیگر سانسور و ممنوعیت شامل آثار هنری نمی شود.
درخت فرهنگی این سرزمین را با زهر متعفن سانسور نشکنیم.
PS:
به یاد سریال “شبکه زنان مخفی” که حاصل تلاش حدود 100 نفر است که به دلایل نامعلوم یا نمی خواهم بگویم چند ماهی است که متوقف شده و امیدوارم به زودی شاهد ادامه آن باشیم. .