ساعت: 13:12
تاریخ انتشار: 1400/10/17
کد خبر: 1798573
از 16 باشگاه لیگ برتر فقط 2 تیم سپاهان و فولاد هستند و 14 باشگاه آماتور و مدعی دیگر بدون هیچ اعتباری در این مسابقات شرکت می کنند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ سرانجام، سال ها بعد، کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) عاقلانه مجوز باشگاه های آماتور ما را لغو کرد تا آنها را از فعالیت در آسیا منع کند.
بدون شک غیبت پرسپولیس و استقلال از تعداد تماشاگران و دنبال کنندگان لیگ قهرمانان می کاهد. اما ساخت یک باشگاه واقعی و حرفه ای با رفع موانع و مشکلات بدون نگاه احساسی و پرهیز از شتابزدگی ضروری است. دو باشگاهی که در دسته جمعی بسیار ضعیف هستند و تیم های دسته جمعی آنها فقط تکلیف و درآمد عده ای خاص را حل کرده اند، ورزشگاه خاصی ندارند، وضعیت مالی آنها فاجعه آمیز است و اقیانوس بدهی آنها را سیل کرده است. بدون امکانات خاص.که دولتی هستند.
سپاهان و فولاد به آسیا می روند اما می دانیم که حتی آنها هم با استانداردهای روز دنیا فاصله دارند.
برای اینکه کمی عمق فاجعه را بفهمیم و وحشت مدیران این چند دهه فوتبال را ببینیم، باید سراغ جدول مجوزها برویم. بررسی این جدول ایده های جدیدی را در مورد این فاجعه آشکار می کند.
16 باشگاه از ایران مدارک دریافت مجوز حرفه ای را ارائه کرده اند. تنها مجوز 3 باشگاه سپاهان، فولاد و گل گهر پذیرفته شده است و مجوز پرسپولیس و استقلال به صورت مشروط پذیرفته شده است. اما بعدا AFC وی از بازنگری در مجوز باشگاه های گل گهر، استقلال و پرسپولیس خبر داد و آنها را ستاره کرد. امروز هم حذف شدند تا بدانند از 16 باشگاه لیگ برتری فقط 2 باشگاه سپاهان و فولاد هستند و 14 باشگاه آماتور و مدعی دیگر بدون هیچ اعتباری با هم رقابت می کنند.
وقتی در جام جهانی 2007 با ویتنام همگروه بودیم، همه این تیم را هیچ می دانستند و زنگ تفریحی بود. اما در تمام این سال‌ها، ویتنام در حال پیشرفت است و ما همچنان نظاره گر هستیم. ویتنام 14 درخواست مجوز دارد و اکنون 11 باشگاه آن مجوز حرفه ای دارند. این عدد برای ازبکستان 12 است و حتی ترکمنستان که سال گذشته بدون تیم بود، توانست به این باشگاه بپیوندد. می توان گفت باشگاه بامزه ای است اما ترکمنستان فقط یک باشگاه ایرانی کمتر دارد! درست مانند وضعیت سوریه جنگ زده؛ باشگاه حرفه ای و تنها یک کمتر از ایران!
در اوایل دهه 1980 خاکپور و استیلی برای بازی در گیلان راهی سنگاپور شدند. همه فکر می کردند این اشتباه بزرگی برای دو تیم ملی فوتبال ایران است اما حالا همان گیلانغ سنگاپور به همراه 5 تیم دیگر از آن کشور مجوز دارند و ما در رتبه 2 باقی مانده ایم.
فقط دو تیم از لیگ امارات مجوز ندارند و تایلند هشت باشگاه و تاجیکستان و سوریه یک باشگاه مجوز گرفته اند.
قطعا عجیب و ساده انگارانه است که در مورد تفاوت هایمان با ژاپن صحبت کنیم و آنها را با خودمان مقایسه کنیم. اما برای درک بهتر فاصله عمیق ما و ژاپن، بهتر است نگاهی به لیست ژاپن بیندازیم. 55 باشگاه ژاپنی درخواست مجوز داده اند. 4 باشگاه دارای مجوز و 50 باشگاه مشروط مجوز دارند. این بدان معناست که 54 تیم در ژاپن حرفه ای هستند.
جالبتر اینکه تعداد تیم های ژاپنی در جی لیگ 18 تیم است و لیگ G2 دارای 22 تیم است، یعنی 15 باشگاه از سطح سوم ژاپن نیز درخواست مجوز داده اند و تنها یک تیم متشکل از 55 تیم ژاپنی از سه سطح فوتبال در ژاپن دارای مجوز هستند. تیم های ژاپنی آنقدر زیاد هستند که دو صفحه هستند pdf آنها لیست باشگاه های مجاز آسیا را گرفتند.
کره یکی دیگر از کشورهایی است که تیم های لیگ اول و دوم دارای مجوز حرفه ای هستند. البته به جز تیم های نظامی.
عربستان نیز در این سال ها به دلیل ساختار دولتی اش با مشکلاتی مواجه بوده است، اما حداقل باشگاه های حرفه ای بیشتری نسبت به ایران دارد. مجوز باشگاه هایی مانند الاتحاد رد شده است اما زمک، الاتفاق و التعاون شرایط لازم را دارند اما اینجا تراکتور، گل گهر، مس رفسنجان و آلومینیوم اصلا به مجوز مشروط نرسیده اند.
قطر 5 درخواست مجوز دارد و هر 5 تیم مجوز دریافت کرده اند. فیلیپین 4 مجوز دارد که 3 تای آن مشروط است.
با دیدن این جدول دیگر حق نداریم فوتبال مالزی و میانمار را مسخره کنیم. چون 10 تیم از مالزی و 9 تیم از میانمار مجوز دارند.
هشت باشگاه استرالیایی مجوزهای حرفه ای دارند و چین پس از تغییرات سال گذشته با مشکل مواجه شده است. البته 6 تیم در این کشور مجوز مشروط دریافت کرده اند.
3 تیم از هنگ کنگ (از 3 درخواست) و 3 تیم از عراق (از 4 درخواست) مجوز دارند. عراقی که سال هاست تیم هایش به دلیل کمبود تجهیزات حذف شده و سهمیه گروهی به ایران اضافه شده است. اما الان با امکاناتی که مشخص نیست از کدام مسیر ساخته شده اند می توانند مجوز بگیرند.
تیم های سه سطح اول فوتبال ژاپن درخواست مجوز داده اند و ایران به تعداد تیم های حاضر در لیگ برتر 16 درخواست دارد. یعنی برای پدیده هم مجوز داده شده! تیمی که هنوز نامش مشخص نیست. هیچ کس نمی داند نام شهر یک ماشین است یا یک پدیده. صاحبش معلوم نیست یک روز در تهران تمرین می کرد، روز دیگر در مشهد. یک روز در ورزشگاه جدید امام رضا بازی می کند، یک روز در ثامن. سایر الزامات واضح مانند تیم های پایه و زمین تمرین و غیره را فراموش کنید.
این ماجرا البته در لیگ برتر عادی است و به یک اپیدمی تبدیل شده است. نساج یک روز در ساری و یک روز در اصفهان و مشهد نماینده مازندران است. هوادار یک روز در کرج بازی می کند، روز دیگر در تهران و هفته به هفته ورزشگاه را تنظیم می کند. پیکان مدتی در کرج و مدتی در تهران بوده است. استقلال هر روز یک زمین تمرین اجاره می کند و ورزشگاه ویژه ای برای همه تیم های استان کرمان و حومه تعبیه شده است!
واقعا در چه شرایطی برای 16 مجوز اقدام کردید؟
تغییرات بزرگ باید با دید حرفه ای ایجاد شود. از همه؛ چه مدیران و چه هواداران و حتی رسانه ها. بدون شک حتی مربیان و هوادارانی که به دنبال خرید بازیکن هستند و فقط به ظاهر اهمیت می دهند، به بی تفاوتی مدیران در حوزه حرفه ای کمک می کنند. مدیرانی که به دنبال بمب و ترقه هستند و هر روز با تبلیغات و دانشمند پوپولیست سعی در کسب درآمد بیشتر از تیترهای رسانه ها و دوربین ها دارند و خشت روی آجر نمی گذارند.
از امروز باید کار را شروع کنیم. فدراسیون باید 16 باشگاه را به سمت حرفه ای شدن واقعی سوق دهد، بدون اینکه طرفدار افراد، گروه ها و تیم ها باشد و راه های میانبر و غیرواقعی را دنبال کند.
فوتبال ایران بهتر است تمام رفتارهای قبلی را از مستندسازی و تقلب بردارید و در عمل فوتبال حرفه ای بازی کند. راه دیگری وجود ندارد.
انتهای پیام/