روزنامه صداوسیما با ابراز خوشحالی از این دیدار نوشت: شور و شوق وصف ناپذیر حاضران در این گردهمایی، جلوه ای از علاقه و محبت آنان به پیامبر گرامی اسلام (ص) بود که نشان از عشق و ارادت مردم به اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بود. .) با ذات و ماهیت آنها آمیخته است. در این جشن هیئت های مذهبی و گروه های جهادی، گروه های خدمات رسان و گروه های سرود موکب هایی با برنامه ها و رویکردهای مختلف در مسیر منتهی به میدان ولیعصر برپا کردند. در ابتدای این مراسم، جمعیت حاضر به سمت مشهد مقدس ایستادند و به صورت دسته جمعی به امام رضا (ع) ادای احترام کردند. همچنین آهنگ «سلام فرمانده» توسط ابوذر روحی و گروه سرود جوانان اجرا شد.
روزنامه همشهری نیز در یادداشتی در این باره نوشت: همزمان با غلیظ شدن جمعیت در میدان با پرچم های ایران و نام پیامبر اکرم و بادکنک های رنگارنگ، مراسم با اجرای سرود سلام کمندت آغاز شد. وی با مداحی حاج محمود کریمی و سیدمجد بنی فاطمه ادامه داد. کریمی در بخشی از مداحی خود با اشاره به اتفاقات اخیر گفت: موضع ما در مورد حجاب همان موضع مقام معظم رهبری است. امیدواریم این قیام به زودی به پایان برسد.» حاج منصور ارضی، سعید حدادیان، محمدرضا طاهری، محمدحسین حدادیان و حسین طاهری از دیگر مداحان این مراسم بودند؛ مراسم تا اذان مغرب ادامه یافت و با نورافشانی به پایان رسید. در این مراسم ماموران پلیس و آتش نشانان برای ارائه خدمات تلاش کردند.
این زمانی بود که سیداوسیمها سخنرانی محمود کریمی در مورد حجاب را در حالی که در میدان ولیعصر مورد استقبال و تشویق هیئت های مذهبی قرار گرفت، قطع کرد.
در همین زمینه، محمد شیروانی در توئیتی درباره این تجمع نوشت:
عبدالرضا داوری در واکنش به این توییت نوشت: دست از این دوقطبی شدن و کمپ های خیابانی بردارید و دیگر جامعه را تحریک نکنید.
کل جمعیت حاضر در این گردهمایی بین 15 تا 16 هزار نفر است و در شهر 9 میلیونی تهران 0.2 درصد جمعیت را تشکیل می دهد.
همچنین توانایی سازگاری خود را از دست داده اید. به جای این حرکت ها، شیوه های مدیریتی را اصلاح کنید.
محسن حسام مظاهری در یادداشتی در این باره با عنوان پینگ پنگ سیاسی در خیابان نوشت:
«زن، زندگی، آزادی» اصلی ترین خیر است/ ارزشمندترین جلوه آن در صلوات است
این یکی از ابیات شعری است که مداح جوان در راهپیمایی امروز تهران (میدان ولیعصر – 22 مهر 1401) خواند. شعری که دیگر ابیات آن بازی با سه کلمه شعار اعتراضات اخیر بود.
اگرچه گردهمایی روز جمعه به نام جشن میلاد پیامبر اکرم (ص) برگزار شد، اما هم محتوای اشعار و شعارها (که در آن مقوله هایی مانند زنان و حجاب به چشم می خورد) و هم فضای حاکم بر برنامه کاملاً حکایت از یک جلسه سیاسی داشت. با درخشش مذهبی)؛ راهپیمایی با حضور مشوقان سیاسی پایتخت (حلقه منصور ارضی) و اجرای سرود «سلام کمندت» (که کم کم به سرود رسمی رژیم تبدیل شد) و دیگر حواس پرتی همراه با تبلیغات رسانه ای و پوشش گسترده رادیویی و تلویزیونی. مانند این مراسم همزمان با تهران در بسیاری از شهرهای دیگر برگزار شد.
با بیان اینکه پس از راهپیمایی یکم مهر و اجتماعات امت رسول الله در سوم مهر، مراسم جمعه سومین اقدام در قالب تجمع مردمی برای رفع اعتراضات اخیر بود. این گونه تجمعات به ویژه زمانی که با اشاره های مکرر به رویدادهایی مانند راهپیمایی اربعین، راهپیمایی غدیر و موج فرماندهی سلام همراه باشد، نشان می دهد که مسئولان همچنان به دنبال راه حلی خیابانی برای این بحران هستند و مانند تجربیات گذشته در تلاش هستند. مانند 23 جولای 1978 و 9 دسامبر 2008، این بار به جای مواجهه منطقی و اساسی، بحران را در همان خیابان حل خواهند کرد. و این در حالی است که بر خلاف انتظار مسئولین و تجربه قبلی، دو تجمع قبلی مؤثر نبود و نتوانست «جمعیت را جمع کند» و می توان حدس زد که تلاش سوم نیز به نتیجه نرسد.
اولاً، این گونه حرکات به دوقطبی شدن جامعه دامن می زند، به ویژه دوگانگی کاذب دینی/بی دینی و حجابی/بی حجابی. جامعه ای که در سال های اخیر در ملتهب ترین، شکننده ترین و قطبی ترین حالت خود به سر می برد.
دوم این که به معترضان این پیام را می دهد که ما زبان خیابان را دوست داریم، پس در خیابان بمانید.
و ثالثاً به دلیل فرسایش نمی توان از جایی به جای دیگر ادامه داد. زیرا به هر حال تحریک پذیری بدنه دینی جامعه سقفی دارد و تناوب آن در فواصل کوتاه نتیجه معکوس دارد.