دیدار مقابل فولاد بیش از هر زمان دیگری برای استقلال مهم بود. باز هم پرسپولیس قبل از این تیم پیروز شد تا موقتا صدرنشین شود و استقلال چاره ای جز کسب 3 امتیاز در خانه نداشت. فولاد برای بقا در انتهای جدول به این امتیازات نیاز داشت و تقابل قرمزها و آبی ها همیشه مهم است.
اما بازی با فولاد به دلایل شخصی برای نکونام اهمیت بیشتری داشت. او در سال های اخیر افتخارات زیادی با این تیم کسب کرده و فولاد در واقع سکوی پرتاب او برای استقلال شد. تقابل دو تیمی که تمام جام‌های فوتبال ایران را در اختیار دارند. آنها قهرمان لیگ شدند، از سوپرجام حذف شدند و نماینده ایران در بالاترین سطح آسیا بودند.
جواد نکونام نیز با همان روش همیشگی و بازی دقیقی که این بار هم جواب داد، این دیدار را با یک گل برد. با همان حواشی قبل و بعد از بازی که صحنه را به سود نکونام رقم زد اما با این وجود صدای زنگ خطر به گوش هواداران استقلال رسید…
اگر این ضربه بازیکن فولاد به جای شوت به تور می خورد، اگر شیمبای 42 ساله در دقایق پایانی دوئل به حسینی گل نمی زد و خلاصه اگر لحظه ای بی دقتی می شد، استقلالی ها. الان در صدر جدول نبود!
این روش محتاطانه بازی کردن و رضایت به حداقل نتیجه بسیار ترسناک و خطرناک است. در فوتبال حتی برتری دو گل هم قابل اعتماد نیست و جواد نکونام تا اینجای کار خوش شانس بوده که او و تیمش 1-0 و پیروزی های ناپلئونی را به ثبت رسانده اند، اما او بهتر از هرکسی می داند که شانس در فوتبال همیشه یار نیست. مردم.
هنوز سه بازی باقی مانده و در صورت ادامه این روش احتمال لغزش وجود دارد و همه می دانند که اولین اشتباه استقلال آخرین خواهد بود مگر اینکه سبک بازی تیم تغییر کند و آنها برای زدن گل های بعدی بازی کنند. ارزش کار سخت سال از بین نخواهد رفت.