مردی که در دهه 60 و 70 با پیراهن شماره 8 و بازوبند کاپیتانی استقلال به یادگار ماند و بعدها ثابت کرد که اصلاً علاقه ای به دومین بازیکن در ابتدای سال 82 در کنار ناصر حجازی و رولاند کخ ندارد. فصل 83 بالاخره هدفش محقق شد و مرد اول نیمکت استقلال شد. درباره امیر کالا نووی است. چیزی که در آن زمان طرفداران آن را دوست داشتند. هم برای حرفه بازیگری و هم برای ایده های جدیدش. او در صحبت های خود از تمرینات بایرلورکوزن و روش های مدرن اروپایی می گوید. او تیمش را جوان کرده بود و به فوتبال هجومی علاقه داشت، آن روزها برایش همه جور شعار می دادند و هر جا که بود استقلالی ها او را تشویق می کردند. نه فقط در تمرین و در ورزشگاه آزادی. اما حتی در نمایشگاه مطبوعات!
در اردیبهشت ۱۳۸۲، زمانی که امیر قلعه نویی از سالن نمایشگاه بین المللی تهران در خیابان سئول بازدید کرد، با استقبال بی نظیری مواجه شد. من 6-7 ساله خیلی از جزئیات آن روز را به یاد ندارم و حتی نمی دانم در آن لحظه با دایی ام، درست مقابل غرفه روزنامه استقلال جوان که میزبان قلعه نویی بود، چطور بودم. فقط یادم می آید که تعداد زیادی از هواداران استقلال که برای بازدید از جایگاه روزنامه محبوبشان آنجا بودند، با دیدن ژنرال روی نیمکت خود و شعار معروفی که برای نیوکاسل و رقیب سنتی ساخته بودند، متحیر شدند. آنها کری می را خواندند. یادم هست بعد از بازدید از دکه روزنامه فروشی استقلال جوان از دکه روزنامه فروشی پیریزی هم دیدن کرد و وقتی این عکس زیر پرچم پرسپولیس گرفته شد جلوی غرفه قرمز شلوغ بود. عکس جوانی ام که مثل بقیه استقلالی ها از دیدن سرمربی تیمم در کنار کسی که نه محترم ترین و نه گران ترین مربی آن روز لیگ ایران بود، خوشحال شدم. او در آن زمان هیچ کدام از اینها نبود، اما به جای همه چیز محبوب بود. او به قدری محبوب است که طرفدارانش به خاطر او کل نمایشگاه مطبوعات را برپا کردند. محبوب آنقدر محبوب است که وقتی در دو فصل اول حضورش در استقلال جامی نگرفت، منتظر ماندند تا در فصل سوم قهرمانی لیگ برتر را برایشان به ارمغان بیاورد. او در آن زمان محبوبیت زیادی داشت اما به نظر می رسد امروز در 59 سالگی و در شرایطی که برای دومین بار سکان هدایت تیم ملی فوتبال ایران را برعهده گرفته است، نشانی از آن محبوبیت نیست. چرا که برخلاف آن روز بهاری سال 1392، در آخرین روزهای اسفند 1401، هیچکس فریاد شادی هواداران را از ظهور امیر قلعه نویی نمی شنود. شاید همه فکر می کنند فردی که از دوران اوج دهه هشتاد فاصله گرفته و سال هاست و برخلاف روزهای قبل جامی نگرفته است، استعدادها و ستاره های جوانی را به فوتبال ایران معرفی نکرده و دیگر آن نظم و هژمونی را ندارد. قبلش چرا باید به نیمکت تیم ملی که سکوی جهانی است و معمولا به چهره جهانی نیاز دارد برسد. تیم ملی که اکنون با قهقرایی آشکار و نه فقط روی نیمکت بلکه در همه ابعاد مواجه است، چشم‌انداز روشنی برای موفقیت در جام ملت‌های 2023 ندارد.
