روایتی از میدان نماز بر پیکر مرحوم دویی توسط رهبر معظم انقلاب

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبری روایتی کوتاه از میدان نماز بر پیکر مرحوم حجت الاسلام سیدمحمود دعایی از رهبر معظم انقلاب و تسلیت به خانواده آن مرحوم بیان کرد.

متن کامل این خبر به شرح زیر است:

نماز میت به پایان رسیده و مانند سایر مراسم مشابه، عزاداران کمی دورتر از جنازه صف می کشند. آقا ایشان هم برای تسلیت به بستگان آن مرحوم پیش ایشان می روند. «آرزوی ما این است که سایه پدرت بر سر همه ما باشد. “ما فرزندان شما هستیم!” پسر میت دعایی است که جلو می آید و اظهار ارادت می کند; گرچه در غیاب پدر غم و اندوه و اشک بر ذهن و روان و چهره او سایه افکنده بود، اما در برابر او ایستاد و خواسته قلبی خود را به رهبر انقلاب گفت و به اطرافیانش گفت:[به] جز در این خانه [هم] “ما هیچ جا نمی رویم.”

عکس العمل آقا نشان می دهد که این محبت قلبی دو طرفه و متقابل است: «درست است. – ما هم نسبت به شما همین احساس را داریم. جسد را عصر روز دوشنبه، یک ساعت قبل از اذان مغرب، آوردند تا نماز میت توسط خود آقا خوانده شود. پیچیده شده در کتیبه های مشکی مزین به عبادت عاشورا و عرض ارادت به آستان حضرت سیدالشهدا (ع) و حضرت اباالفضل العباس (ع). آکا جلوی همه در مقابل جنازه می ایستاد و نماز می خواند و پشت سر آنها سه ردیف زن و مرد صف می کشیدند. اطرافیان و نزدیکانش مرده اند و طبیعی است که در حال نماز و گریه و اشک یکی دو بار بغضش را بشکند.

اما همه اینها نظم نماز را به هم نمی زند. پس از اقامه نماز بستگان و دوستان آن مرحوم در صف ایستادند و آقا برای تسلیت رفتند. در میان غم و اندوه و گاه اشک عده ای، آقا مثل همیشه با لحنی که رنگ هشدار و هشدار است تأکید می کند که این جدایی ها رسم دنیاست. به نظر می رسد همه در این مورد صحبت می کنند، نه فقط خانواده آن مرحوم: «دنیا همین است. عجیب نیست. “همه در حال از هم پاشیدن هستند.”

در برنامه های مشابه و در تسلیت بستگانی که او را از دست داده بودند، عبارات مشابهی را از او شنیده و خوانده بودم. حجم غم و اندوه هرگز سنت لایتغیر الهی را به حاشیه نبرده است. سنت الهی باید در همه جا ذکر شود. مرگ به همان اندازه سنت حضرت حق است که حیات است: «همه از این مرحله از زندگی این مستی به مستی بعدی می روند – همه می گذرند: من، تو، دیگران، همه؛ هرکسی که در زندگی است. “جوان، پیر – نوع گذار مهم است… بالاخره باید از این مرحله و این مستی بگذریم.” ۲۲ مهر ۱۳۸۸ حالا منطق همان است و نگاه همان است و جهان بینی همان است: «دنیا همین است. عجیب نیست. “همه در حال از هم پاشیدن هستند.”

گویی یاد سنت الهی و یاد خدا فضا را کمی تلطیف کرده است. در چنین فضایی پسر متوفی بیرون می آید، وصیت خود را ارائه می کند و جملات و عباراتی را که در سطرهای اول متن شرح داده شده است، بیان می کند. صحبت را آقایان خطاب به ده دوازده مرد و تعداد کمتری از خانم ها که پشت سر ایستاده اند ادامه می دهد. فضای سنگین حزن و ماتم تا حدودی کاهش می یابد. آدرس آقا هم خانوادگی و صمیمانه تر شد. این امر ناخودآگاه باعث می شود که جمعیت راه را برای پیشروی زنان باز کند. صدای آقا خطاب به بستگان متوفی در فضا به گوش می رسد: «شما… [نسبت] خانواده آقای دعایی در حضور و غیاب ایشان هیچ تفاوتی با ما ندارند. شما یکی از دوستان ما هستید و من به همه شما علاقه مند هستم.

به نظر می رسد همه یاد و خاطره خوش آن مرحوم را به یاد دارند. آقا بعد از اندکی فکر و مکث ادامه داد: «آقای دعایی هم پشیمان شد!» ادامه ماجرا برای چند زن چتر پوش آخر خط تسلیت می دهد. آقا نزد ایشان رفت و به ایشان گفت: به قول من به خانم والده هم تسلیت بگویید. چیزی به غروب و صدای اذان در آسمان ابری پایتخت نمانده است. انسان معمولی رسانه، فرهنگ و سیاست در آغاز سفر ابدی خود است. مردی که شبیه هیچکس جز خودش نبود. از ساده زیستی اش که تا همین اواخر بر تیری سفید رفت و آمد می کرد تا سلامتی روح و جانش که هیچکس نمی تواند انکارش کند.

در این راستا، هرچه عبارات و عبارات پیام تسلیت رهبر انقلاب را تکان می دهم، جز مرحوم سید محمود دویی، لایق این سخنان نمی یابم: تواضع و سادگی، صفا و قناعت، عمیق و ارادت راسخ به امام بزرگوار و انقلاب و پایداری و وفاداری در دوستی و رفاقت. گذشته او در عراق و ایران در زمان جنگ ها، فصل مشابه دیگری است که رحمت و مغفرت الهی را تداعی می کند اگر خدا بخواهد. از خداوند متعال برای آن مرحوم غفران و رحمت الهی مسئلت دارم.»

انتهای پیام/