پیمان موسوی (خبرنگار) نوشت:
* یکی از هنرمندان مشهور ایرانی با کارنامه نسبتاً درخشان و مواضع مشخص از دنیای ما رفت. شواهد نشان می دهد که او تصمیم گرفت به زندگی خود پایان دهد. در زمان ها و روزهای خاصی تصمیم گرفته است که خواندن این عمل با خواندن آن در زمان های دیگر بسیار متفاوت است. مسئولیت ما در این اقدام چیست؟ آیا باید این اقدام را شجاعانه و جسورانه بدانیم و آن را ستایش کنیم یا آن را نشانه ضعف و روحیه سست کیومارت پوراحمد بدانیم و آن را محکوم و محکوم کنیم؟
* به کسانی که احتمال قتل او را مطرح می کنند، چگونه باید پاسخ دهیم؟ مخصوصاً وقتی همسرش در مراسم تشییع جنازه او به صراحت گفت: اصلاً آن شخصیت را نداشت، باور نمی کنم این اتفاق افتاده باشد.
* من فکر می کنم صرف نظر از نوع پاسخ به این سؤالات، این اصل پذیرفته شده است که باید در مورد مرگ، قتل یا خودکشی کیومارت پوراحمد «صحبت» کنیم، ابعاد آن را «تحلیل» کنیم و در مورد زمینه و دلایلی که منجر می شود. افرادی مانند او به این تصمیم می گیرند که “صحبت کنند”. این که عده ای از جمله برخی مدیران دولتی می خواهند حقیقت «آشکار» نشود و همه چیز زیر تلی از خاکستر «دفن» شود، هیچ توجیهی ندارد. اگر فرض خودکشی را درست بپذیریم (تا زمانی که دلیل قانع کننده ای به دلیلی غیر از خودکشی وجود نداشته باشد) این سوال باید دقیقاً تحلیل شود، یعنی چرا نگوییم و ننویسیم «مرگ خود به خود»؟ آیا چیزی جز این بود؟
* چرا درباره این اقدام او صحبتی نمی شود؟ اگر برخی احتمال قتل را بر اساس جراحات وارده بر دستان او و نوع خاصی از حلق آویز کردن او مطرح می کنند، چرا ما نباید شواهد را ببینیم، با خانواده و دوستان او صحبت نکنیم و در مورد آن صحبت نکنیم؟ باید آغوش رسانه ها را باز بگذاریم، همه شواهد را ببینیم و بعد درباره این «وداع ناگهانی» صحبت کنیم.