با جایزه پدرم دوچرخه سواری کردم/ مسابقات آزاد رفسنجان برای حضور در لیگ

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به نقل از سرویس ورزش تبریز بیدار/ در گفت وگویی به سراغ دختر جوان تبریزی رفتیم که با وجود سن کمش در ورزش قهرمانی با وجود سن کم حرف های زیادی برای گفتن دارد و در آینده بیشتر از او خواهیم شنید.

ستایش وجدی متولد 1383 است و در پایه یازدهم در رشته تجربی تحصیل می کند.

مشروح گفتگوی تبریزبیدار با این ورزشکار تبریزی به شرح زیر است:

تبریزبیدار: برای رسیدن به قهرمانی در سال 1400 چه سختی هایی را پشت سر گذاشتید؟

وجدی: تمرینات فشرده ای داریم، البته یک سال مصدومیت داشتم و بعد شروع کردم و پله پله صعود کردم، ابتدا مقام سوم را کسب کردم و در لیگ بعد با افزایش تمرینات موفق شدم اول شوم.

تبریزبیدار: چه کسانی در این راه از شما حمایت کردند؟

ویدی: اگر خانواده ام نبودند، الان در آن موقعیت نبودم. پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگم حامیان اصلی من بودند. آقای بهزاد کرم زاده مربی تیم های دانشگاه آزاد تبریز و شرکت عمران شهر جدید سهند تبریز در این راه از نظر فنی و آموزش حرفه ای کمک زیادی به من کردند.

مشکل تامین تجهیزات با افزایش دلار

تبریزبیدار: آیا در شرایط اقتصادی فعلی در تامین تجهیزات حرفه ای دوچرخه با مشکل مواجه شده اید؟

ویدی: وسایل دوچرخه وارداتی است و قیمت آن به دلار است، بنابراین بسیار گران است، هیئت دوچرخه سواری کمک می کند، مسئولان هم حمایت می کنند، اما همانطور که باید؛ نیست.

تبریز پر استعداد و بدون تیم در لیگ / رقابت آزاد رفسنجان در لیگ

تبریزبیدار: دلیل عدم کار گروهی در آذربایجان شرقی در دوچرخه سواری بانوان چیست؟

ویدی: دلیلش وضعیت اقتصادی است. در گذشته وضعیت اقتصادی بهتر بود. ما هر سال در مسابقات شرکت می کردیم اما وقتی وسایل گران شد دیگر تیم نداشتند. تلاش زیادی برای داشتن یک تیم در بخش بانوان انجام شده است. متاسفانه شرایط اقتصادی اجازه نداد. اگر در رده بانوان آذربایجان شرقی تیمی باشد، ورزشکاران تبریزی و آذربایجانی به راحتی می توانند قهرمان ایران شوند. من در مسابقات لیگ پا به رفسنجان گذاشته ام، چرا مردی که نفر اول مسابقات می شود در زادگاهش نیست؟ از هیئت رفسنج پولی دریافت نکردم و حضورم در آنجا برای این بود که در مسابقه شرکت کنم و تیمی باشم و آزادانه رانندگی نکنم.

تبریزبیدار: مدل ورزشی شما چیست؟

ویدی: من مدل ورزشی ندارم و سعی می کنم فردی باشم چون همه نقاط ضعفی دارند.

یک هزارم هزینه فوتبال خرج دوچرخه سواری نمی شود/ بلال قهرمان آسیا به فروش می رسد!

تبریزبیدار: چه چیزی باعث شد قهرمان دوچرخه سواری ایران و آسیا به پارک بلال بفروشد؟!

ویدی: وضعیت اقتصادی و عدم حمایت مسئولان باعث شده و همه چیز به وضعیت اقتصادی و بی توجهی مسئولان برمی گردد.

در این رشته ورزشی در سال 1396 در لیگ تخمین زدیم که حدود 360 یا 370 میلیارد تن فقط برای فوتبال ایران هزینه شده است، شاید یک هزارم آن برای دوچرخه سواری در آذربایجان شرقی که مدال است یا مبارزه با مازندران که … ورزش متولد شده یک قهرمان است. خرج نمی شود.

تبریزبیدار: سال 1400 برای مدح وجدی چه بود؟ بدترین و بهترین خاطره ای که در سال 1400 داشتید؟

وجدی: بهترین خاطره ام این بود که در تایم تریل و اولین مسابقه جاده ای شرکت کردم و بدترین خاطره ام این بود که در مسابقه قبل از آن قهرمانی نتوانستم کاری انجام دهم، یعنی شش مدال برنز گرفتم. این چهار پنج سالی که مسابقه دادم، مدال برنز نگرفتم و همه مدال هایم طلا یا نقره بود، مسابقه ای بود که فشار زیادی به من وارد کرد و از اینکه نتوانستم کاری انجام دهم، خیلی ناراحت بودم.

سال 1401 یک سال طلایی است

تبریزبیدار: هدفت برای سال جدید چیست؟

وجدی: سال 1400 اولین سال حضورم در رده جوانان بود و سال 1401 آخرین سال حضورم در رده جوانان است، سعی می کنم با تمرینات خوب بتوانم به مسابقات آسیایی اعزام شوم. چون امسال برای من سال طلایی است و اگر در رده جوانان موفق به کسب مدال آسیایی شوم، اتفاق بزرگی برایم خواهد بود.

تبریزبیدار: بزرگترین آرزوی شما چیست؟

وجدی: آرزوی اولم قبولی در رشته تحصیلی و دانشگاه مورد علاقه ام و آرزوی دومم راهیابی به المپیک است.

از جوایز امتحانی تا پیست قهرمانی

تبریزبیدار: اگر دوچرخه سوار نبودی چه ورزش دیگری انجام می دادی؟

ویدی: من قبل از دوچرخه سوار شدن والیبال بازی می کردم و به این ورزش علاقه زیادی دارم. من هنوز هم گاهی بازی می کنم چون دوچرخه سواری می خواندم. من دوچرخه ام را دوست نداشتم و از پدرم خواستم که یک دوچرخه جدید به من بدهد، او هم گفت که اگر در کلاس هایت نمره خیلی خوبی بگیری، چهار پنج سال دیگر برایت دوچرخه می خرم، وقتی نمره خیلی بگیری. نمره خوب، او برای من دو دوره و دوچرخه کوهستان خرید.

تیم دوچرخه سواری با هزینه یک فوتبالیست

تبریز بیدار: حرف آخر؟

ویدی: مشکل اصلی که دوچرخه سواران دارند و باعث مرگ چند زن دوچرخه سوار در حین تمرین می شود، عدم فاصله مطمئن دوچرخه سوار از رانندگان است. دوچرخه سوار حرفه ای نمی تواند در شهر تمرین کند و باید در جاده تمرین کند چرا که سرعت ماشین ها در جاده زیاد است و در صورت برخورد با دوچرخه آسیب جدی می بیند.

نکته دیگر اینکه چرا با وجود استعدادهای زیاد دوچرخه سواری و ملی پوشان زیاد استان، تیم دوچرخه سواری بانوان در تبریز نداریم؟ هزینه سالانه دوچرخه سواری تیم برابر با قرارداد یک بازیکن است. فکر می کنم بتوان همه اعضای تیم دوچرخه سواری را با 500 میلیون تن یعنی 50 میلیون تن در سال مدیریت کرد.

گفتگو با الهه مهدوی و محمد فرج