می گویند دروازه بان خوب 50 درصد تیم است. برای «علیرضا بیرانوند» همه فوتبالیست ها قبول دارند که او به تنهایی 75 درصد تیم است!
بیرانوند تمام امکانات لازم را دارد. برتری ذهنی که در سراسر تیم گسترش می یابد و توسط هم تیمی هایش به خاطر شخصیت و روحیه اش مورد احترام است و به عنوان یک رهبر خوب بازی می کند. از نظر فنی هر مدافعی که جلوی بیرانوند بازی کند راحت است. علیرضا گل نزد و در همان دیدار پرسپولیس و الدحیل چندین شوت تک به تک انجام داد و اگر این کار را نمی کرد پرسپولیس با شکست سنگین تری مواجه می شد.
بیرانوند کار پا را به کمال رسانده و پرتاب های بازویی او نیز وارد کتاب رکوردهای گینس شده است. ضربات او بهترین موقعیت ضد حمله را ایجاد می کند و ما از امتیاز او عبور می کنیم و قدرت پنالتی را می گیریم! بیرانوند با داشتن این ویژگی ها بار بزرگی برای هر تیمی است، اما پرسپولیس کاپیتانی مثل او را از دست داد و حالا نوبت بیرانوند بود تا چهره جدیدی از شخصیت خود را به فوتبال ایران معرفی کند.
صحبت های او را بعد از بازی بخوانید، جملاتی که روز بعد در استوری شبکه های اجتماعی او تکرار شد تا مشخص شود از احساسات لحظه بازی نشات نمی گیرد: «از هواداران می خواهم ما را ببخشند. خیلی عصبانی بودم و نمی توانستم چیزی بگویم. ما شرمنده هواداران شدیم و آنها می توانند تا پایان فصل هر چه می خواهند با ما صحبت کنند. من نگران هواداران پرسپولیس هستم و می فهمم. می دانم فشار هواداران از کجا می آید و متاسفم که نتوانستم به تیمم کمک کنم تا نتیجه خوبی بگیرد.
او در مورد پنالتی از دست رفته جورجی گلچیانی گفت: نمی دانم باید آن را به فال نیک بگیریم (یا نه). ما یک پنالتی بسیار مهم را از دست دادیم و گلسیانی در این سال ها پنالتی را از دست نداده بود. این اتفاق در حضور هواداران زیادی رخ داد. من خیلی عصبی هستم و امیدوارم ما را هم ببخشند. ما کارهای زیادی با هم داریم و باید سال خیلی خوبی را با هم داشته باشیم. این مسابقه را تا دو سه ماه آینده فراموش نمی کنم. با این حال صحنه های دلخراش زیادی دیدم. بچه های تیم را متوقف کردند و به بازیکنان بطری پرتاب کردند. پرسپولیس در هفت سال اخیر 6 قهرمانی لیگ را به دست آورده است و حیف است به بازیکنان و سرمربی این تیم بی احترامی شود. از هواداران می خواهم ما را ببخشند و قول می دهم جبران کنیم. آنها می دانند که ما کجا جبران می کنیم.»
ما با بسیاری از صحبت های بیرانوند موافقیم و او را به خاطر این مقام ها و پختگی ها تحسین می کنیم، اما این حرف ها جای سوال هم دارد. چگونه پنالتی شکسته را به فال نیک بگیریم؟ این جمله چه تفاوتی با استفاده طارمی از کلمه «صدقه» دارد؟ سپس اشتباه و وحشتناک است؟
و وعده جبران شکست در آسیا با برد دربی – که به وضوح منظور بیرانوند بود – چقدر سازگار است؟ همه بر طبل میکوبیم که در بازی های بین المللی رنگ مهم نیست و همه باشگاه ها نماینده ایران هستند، چرا بیرانوند خلاف آب شنا می کند؟
برد در دربی به هواداران دو تیم روحیه خوبی می دهد، اما جایگزین باخت در آسیا نمی شود. بیرانوند در دربی قبلی کاری کرد که استقلالی ها هنوز آن را فراموش نکرده اند و مثل این است که او آن را زندگی نکرده است!