اوج شکوفایی پالنکه در قرن هفتم پس از میلاد بود، زمانی که در زمان کینیه جناب پاکال (امپراتور مایاها) این شهر از گمنامی نسبی بیرون آمد و به پایتخت قدرتمند مایاها تبدیل شد. کاخ‌های باشکوه، ساختمان‌های اداری متعدد و معابد مملو از نقش برجسته، پلانک را از دیگر مکان‌های مایا در مکزیک متمایز می‌کند. رازهای این شهر توسط باستان شناسان در طول زمان فاش شده است، از جمله مقبره خود پادشاه پاکال و در سال های اخیر، مقبره یک نجیب زاده (زن) پوشیده از غبار قرمز مرگبار.
مقبره بزرگ پاکال (معبد کتیبه ها) در سال 1952 کشف شد. در سمت راست معبد سیزدهم قرار دارد که مقبره ملکه سرخ است.
اتاق های مخفی
چشمگیرترین ویرانه پلانکه معبد کتیبه ها است. یک هرم 90 فوتی که حاوی برخی از دقیق‌ترین کتیبه‌های هیروگلیف مایا است که تا کنون یافت شده است. اعتقاد بر این بود که این ساختمان یک مرکز مذهبی است تا اینکه در سال 1952، آلبرتو رز باستان شناس فرانسوی-مکزیکی مقبره پاکال را در زیر یک اتاق سالم کشف کرد.
در سال 1994، مدیر باستان شناسی پالنکه، آرنولدو گونزالس کروز، تصمیم گرفت تا معبد سیزدهم را حفاری کند، ساختاری در کنار معبد کتیبه ها. برای دسترسی به قلب ساختمان، تونلی از طریق راه پله اصلی حفر شد. تیم او به راهرویی رسیدند که به سه اتاق منتهی می شد که دو تای آن باز و خالی بود. ورودی بزرگترین اتاق مرکزی تنها اتاقی بود که با دیوار بسته شده بود. باستان شناسان شکی ندارند که این اتاق برای محافظت از چیز مهمی مهر و موم شده است.
در اتاق تدفین طاقدار معبد سیزدهم، محققی فضای داخلی تابوت سنگی ملکه سرخ را بررسی می کند.
قبل از ورود به اتاق، آنها می دانستند که باید مراقب باشند تا به جواهرات یا هر چیز دیگری که ممکن است داخل اتاق باشد آسیب نرسانند. اولین قدم آنها ایجاد یک سوراخ کوچک در دیوار بود تا بتوانند به محتویات پشت دیوار و داخل اتاق نگاه کنند.
یک کشف تکان دهنده
گونزالس کروز توانست با تابش نور از سوراخ 14 در 8 فوتی، ابعاد اتاق را تخمین بزند. این اتاق تقریباً به طور کامل توسط یک تابوت سنگ آهکی با اشیاء سرامیکی مختلف در اطراف آن پوشانده شده بود. آنها تصمیم گرفتند سنگ‌های مسدودکننده راه را با احتیاط جدا کنند و راه را به اتاقی باز کنند که بیش از 1300 سال هیچ‌کس وارد آن نشده بود.
این صدف دریایی با یک پیکر کوچک انسانی در داخل تابوت ملکه سرخ در سیزدهمین معبد پالنکه پیدا شد.
در بدو ورود، باستان شناسان با دو اسکلت مواجه شدند که یکی از آنها اسکلت نوجوانی حدوداً 11-12 ساله بود. بدنش به پشت روی زمین بود. شواهدی از بریدگی و ضربات بر روی سینه او وجود داشت که نشان می داد در هنگام قربانی این جراحات را دریافت کرده است. جسد دیگری که بیرون تابوت روی زمین افتاده بود، زنی مسن بود که ظاهراً 30 سال سن داشت. بدن او نیز نشانه هایی از جراحات مرگبار را نشان می داد. به احتمال زیاد این دو نفر برای همراهی ساکنان مقبره تا پس از مرگ قربانی شده اند.
برداشتن درب تابوت
خود تابوت از یک تکه سنگ آهک تراشیده شده و با یک تخته سنگ پوشانده شده است. احتمالاً زمانی که این سنگ را در قبر گذاشته اند، آن را قرمز رنگ کرده اند. هیچ اثری از رنگدانه باقی نمانده است، زیرا شرایط مرطوب مقبره در طول قرن ها همه آثار رنگ را از بین برده است. یک سوراخ گرد کوچک در درب تابوت وجود داشت. باستان شناسان از اصطلاح یونانی Psychoduct برای توصیف این ویژگی استفاده می کنند: مایاها معتقد بودند که این دهانه به روح متوفی اجازه می دهد تا با دنیای زنده ها ارتباط برقرار کند.
قرار دادن یک دوربین کوچک در دهانه به باستان شناسان اجازه می دهد تا قبل از تلاش برای باز کردن مقبره، داخل مقبره را ببینند. با دیدن بقایای انسان در تابوت تصمیم می گیرند آن را باز کنند. تیم باستان شناسی توانست با ساختن یک دستگاه بالابر از چوب، فلز و جک ماشین، درب سنگین تابوت را بردارند. پس از این مرحله بلافاصله شروع به عکاسی از محتویات تابوت کردند. در کمال تعجب، آنها چیزهای زیادی را دیدند، از جمله یک ماسک دفن سبز پوشیده از پودر قرمز روشن که بعداً معلوم شد سینابار است، اصطلاح عمومی برای سولفید جیوه.
ملکه سرخ و وسایل داخل تابوتش با غبار سرخابی پوشیده شده بود.
هنوز مشخص نیست که چرا محتویات تابوت، بدن، نقاب و گنجینه جواهر پوشیده شده در این غبار بسیار سمی پوشیده شده است. سینابار به عنوان رنگدانه در هنر مایاها استفاده می شد و شاید رنگ قرمز آن را مقدس می دانستند. شواهدی از استفاده از آن در تدفین ها در سایر مکان های مایاها یافت شده است و شاید رنگ قرمز طلوع خورشید را نشان دهد که نمادی از رستاخیز و تولد دوباره است. استفاده از این ماده نشانه نخبه بودن ساکن مقبره است که به ملکه سرخ معروف است.
تحقیق برای ملکه
مطالعات گسترده ای بر روی این بقایا توسط محققان مکزیکی بین سال های 1997 تا 2002 به عنوان بخشی از پروژه باستان شناسی ملکه سرخ انجام شد. بررسی ها نشان می دهد که متوفی زنی 50-50 ساله با قد کمی بیش از 2 متر است. غنای اشیاء موجود در تابوت او، مقبره عظیم یکپارچه او و ساییدگی اندک روی دندان هایش نشان می دهد که این زن به اشراف پلانکه تعلق داشته است. او تقریباً معاصر شاه پاکال بود، زیرا این دو شخصیت در معابد مجاور دفن شده بودند و هر دو مقبره قربانی های انسانی برای آنها داشتند.
در میان مجموعه اشیاء یافت شده در تابوت ملکه سرخ، نقاب تشییع جنازه شهرت خاصی دارد. هنگامی که ماسک در مقبره کشف شد، تکه تکه بود، اما از آن زمان به بعد، این قطعات با زحمت دوباره کنار هم قرار گرفتند. این ماسک از مالاشیت، یک ماده معدنی سبز رنگ که گمان می رود از این منطقه استخراج شده، ساخته شده است.
اگرچه مطالعه محققان بی‌نتیجه است، اما یافته‌های تیم باستان‌شناسی دلیل قانع‌کننده‌ای برای شناسایی ملکه سرخ است. نتایج بازسازی صورت با ماسک مالاکیت و همچنین مجسمه‌های زنان مایا مقایسه شد که سبک آن به دلیل بیان فردی آن شناخته شده است. تجزیه و تحلیل DNA همچنین ثابت کرد که هیچ رابطه خونی بین ملکه سرخ و پاکال وجود ندارد، در حالی که بررسی دندان های ملکه نشان داد که او متعلق به جمعیت محلی زنان است.
همه این نتایج با شناسایی جسد او به عنوان همسر پاکال، که از یک شهر مجاور آمده بود تا در سال 626 با پاکال ازدواج کند، مطابقت دارد. تست شده و با ملکه سرخ مطابقت داده می شود، سپس نام ملکه سرخ پالنکه برای او تایید می شود.