زمان رمضان در پای پیاده; از پختن پودینگ، درست کردن نان تست و بادام سوخته گرفته تا جابجایی خانه روح و عبادت

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ به گزارش صاحب نیوز؛ مردم ایران از دیرباز برای مناسبت ها در ماه ها، روزها، اعیاد و و آداب و رسوم متفاوتی داشته و دارند و این آیین ها از دیرباز نشانه ای از تاریخ و فرهنگ غنی کشورمان بوده است. این گروه از آداب و رسوم مرتبط با ماه مبارک رمضان است.

در پای اصفهان مردم در روزهای پایانی شعبان برای این ماه آماده می شدند و با نظافت و غبارروبی خانه ها و مساجد و تهیه مایحتاج روزانه به استقبال ماه رمضان می رفتند که مهمترین رکن آن گوشت است. در زمان قدیم گوسفندان پروار شده را در ماه رمضان که بیشتر غذای سحر با گوشت تهیه می شد، ذبح می کردند.

در روز آخر شعبان، مردم برای دیدن ماه به پشت بام خانه یا تپه بلندی می رفتند و با دیدن ماه، یکدیگر را از آمدن ماه رمضان خبر می دادند; از آنجایی که رسانه ها مانند گذشته مدرن نبودند، مردم با صدای بلند روی پشت بام نماز می خواندند، یا در خیابان ها راه می رفتند، مردم را بیدار می کردند، یا همسایه ها همدیگر را بیدار می کردند.

در گذشته در این شهر نوجوانی که تازه روزه گرفته بود هدیه ای ارزشمند از آن دوران مانند گوساله، گاو، گوسفند یا درخت دریافت می کرد و با دادن آجیل و بادام که از خوراکی های آن زمان محسوب می شد، تشویق می شدند. .

خواندن قرآن نیز بسیار مهم بود و مردم از هر فرصتی که در این ماه ایجاد می شد از این فرصت استفاده می کردند. مراسم تشییع و احیا برگزار شد. حتی در روستاهای کم جمعیت، هر خانواده توسط یک مبلغ مذهبی حمایت و دعوت می شد، مانند بادام سوخته که با کمک بزرگان تهیه می شد.

یکی دیگر از سنت های گذشته در این منطقه پخت نان چرب در این شهر است که البته کمی سبکتر از نان چرب برخی از روستاهای این منطقه است که به آن چالبک نیز می گویند. شکستن نان خشک و سبزی و گردو با شاهین سنگی نیز از دیگر غذاهایی است که توجه شاهین هایی را که در حوالی افطار دعوا می کنند به خود جلب می کند.

قضای نان در میانه این ماه و صحرا خوانی نیز از جمله آداب مورد توجه در این شهر است، از این رو در پانزدهمین روز از ماه مبارک رمضان مصادف با ولادت دومین امام شیعیان، بسیاری از نانوایی های اصفهان عرضه می کنند. نان رایگان به عموم مردم می پردازد و در بیشتر موارد مردم هزینه نان را پرداخت می کنند. اما در سال های اخیر سفره خامه ای امام حسن (ع) جذابیت بیشتری پیدا کرده است و واحدهای سیار نیز در حال توزیع نان با موتورسیکلت و ماشین آلات بین نیازمندان و مراکزی مانند بیمارستان ها، مراکز اجتماعی و زندان هستند. خانواده هایی که به تازگی یکی از عزیزان خود را از دست داده اند، سعی می کنند عهد و پیمانی برای خشنود کردن روح آن مرحوم ببندند. پخت آش رشته و شله زرد و پخش آن در هنگام افطار با کتیبه و ذکر شله زرد در این شهر قدمتی طولانی دارد و همچنان ادامه دارد.

بین افطار و دید و بازدید، عروس و دامادها در این ماه جدید به طور ویژه دعوت می شوند و در مراسمی از آنها استقبال می شود و هدایایی اهدا می شود. پخت نان جو نیز از آداب و رسوم مردم این منطقه است. یکی دیگر از سنت های فراموش شده در این منطقه، دوختن کیسه ای است که زنان در نماز ظهر با آن پارچه، نخ و سوزن به مسجد می بردند، کیسه کوچکی می دوختند و سکه ای در آن می گذاشتند.

مردم به برکت روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان اعتقاد خاصی داشتند و از آنجایی که معمولاً همه خانواده ها نان خود را می پختند و هر خانه تنور مخصوص به خود را داشت، در روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان خمیر درست می کردند و نان می پختند. معتقد بودند که این نان متبرک است. سنت روزه داری که در این ماه بر مهمان نوازی مردم افزوده شد و مردم با نذری دادن و چیدن و چیدن غذاهای ساده در خانه یا مساجد افطار کردند.

پارچه‌بافی که یکی از مهم‌ترین صنایع دستی این منطقه است، عمدتاً در این ماه پس از سحر صورت می‌گرفت و ظهر کوچه‌های باغ مکانی بی‌نظیر برای استراحت در فصول گرم سال بود.

انتهای پیام/