جام جهانی لیونل مسی ممکن است به میراث دوران حرفه ای او تبدیل شود، اما این نابغه آرژانتینی حتی بدون این قهرمانی بهترین بازیکن جهان است.
در تمام این سال ها تحمل وزن امیدها و رویاهای یک ملت بر روی دوش لیونل مسی سخت بوده است. این مسی را مضطرب و عصبی کرد. ترس از شکست آن را غیرقابل تحمل و درد شکست را حتی بیشتر می کند. فرناندو سینیورینی، مربی سابق بدنسازی آرژانتین، هنوز فراموش نکرده است که مسی پس از باخت 4-0 مقابل آلمان در جام جهانی 2010، چگونه مانند یک زامبی روی زمین افتاد.
مسی هرگز نمی خواست ناجی کشورش باشد. اگر دیگو مارادونا با شخصیت سرکش و سرکشی ذاتی‌اش که استعداد منحصربه‌فرد او را شکوفا می‌کرد، به نمادی فرهنگی در آرژانتین تبدیل می‌شد، مسی مدل متفاوتی بود که برخی آن را با بی‌تفاوتی نسبت به یک آرمان ملی اشتباه می‌کردند.
مسی در 13 سالگی کشورش را به مقصد اسپانیا ترک کرد و برخلاف مارادونا همیشه سرود ملی را بی سر و صدا می خواند. خیلی ها او را متهم کردند که به تیم ملی اهمیت نمی دهد، اما تیم ملی برای مسی مهم بود. هر شکست در صحنه ملی برای نابغه آرژانتینی درد عمیقی بود.
مسی در سال 2016 زیر این بار سنگین تعظیم کرد. پس از سه ناکامی متوالی در جام جهانی، برای چهارمین بار در کوپا آمریکا ناکام ماند. این سومین فینال شکست خورده مسی در آرژانتین بود و آنقدر او را ناراحت کرد که آگوئرو گفت هرگز دوستش را اینقدر شکسته ندیده بود.
مسی دیگر طاقت نیاورد. او پس از فینال کوپا در حالی که اشک هایش را پاک می کرد، گفت که تیم ملی برای او تمام شده و دیگر راه برگشتی وجود ندارد. با این حال، پنج روز بعد، روزنامه آرژانتینی La Nacion مدعی شد که مسی تغییر کرده است و به جای گوش دادن به مخالفانی که می‌گفتند او هرگز افتخار مارادونا را تکرار نخواهد کرد، می‌خواست کشورش را سربلند کند.
او احساس می کرد که دیگر نمی تواند با فشار امیدها و آرزوهای ملتش زندگی کند، اما وقتی بیشتر فکر کرد، دید که بدون آن نمی تواند زندگی کند!
فوروارد تا دسامبر 2022؛ جایی که مسی 35 ساله در قطر شبیه مردی است که از باری که مدت هاست بر دوش او سنگینی کرده است، رها شده است. او با غلبه بر کرواسی در نیمه نهایی به دومین فینال جام جهانی رسید. تماشای مسی پس از سوت پایان بازی دلچسب بود. او بسیار خوشحال به نظر می رسید و در کنار هم تیمی هایش و هواداران آرژانتین این جمله را خواند: «بچه ها! ما می خواهیم دوباره هیجان زده شویم. من می خواهم سومی را ببرم. من می خواهم برنده شوم تا قهرمان جهان شوم. دیگو؛ در بهشت می‌توانیم او را با دون دیگو و لا توتا (والدین مارادونا) ببینیم که لیونل را تشویق می‌کنند.
یک خط دیگر در مورد اینکه چگونه فینالی که ما باختیم را درک نمی کنید وجود دارد. من چندین سال برای آنها گریه کردم. اما شکست برزیل در فینال کوپا آمریکا سال گذشته همه چیز را تغییر داد و بله، اکنون آنها هیجان زده هستند. از نو.
بیشتر این هیجان از مسی ناشی می شود.
انزو فرناندز، جولیان آلوارز و دیگران هر روز که در جام جهانی می گذرد بیشتر و بیشتر از مسی الهام می گیرند. قطر 2022 شباهت زیادی به عملکرد مارادونا در جام جهانی 1986 داشت، در تمام این سال ها همه انتظار داشتند مسی آرژانتین را مانند دیگو به جام جهانی برساند. جای خالی مدال جام جهانی در ویترین مسی یکی از نکاتی بود که منتقدان روی آن فشار آوردند، اما آیا این تصویر منصفانه بود؟
مسی در بارسلونا در یکی از منسجم ترین تیم های تاریخ فوتبال به خصوص زیر نظر گواردیولا بازی کرد، اما تیم بی نظیر گواردیولا را به مقصد آفریقای جنوبی ترک کرد تا برای تیم پرتلاش آرژانتین بازی کند. اتفاق مشابهی در جام جهانی 2018 رخ داد.
مسی به وضوح در روسیه 2018 با مشکل مواجه شد. تیم پیر آرژانتین با چندین بازیکن متوسط به لطف هت تریک مسی در دیدار نهایی مقدماتی برای رسیدن به جام جهانی تلاش کرد. او در مرحله گروهی در جریان تساوی 1-1 مقابل ایسلند یک پنالتی را از دست داد و در باخت 3-0 مقابل کرواسی شکست خورده و ضعیف به نظر می رسید.
روزنامه La Nacion به نقل از یکی از اعضای تیم آرژانتین نوشت: لئوی که ما می شناسیم به روسیه نیامده است. او حتی زمانی که روبروی شما ایستاده غایب به نظر می رسد.
در آخرین بازی گروهی مقابل نیجریه، مسی گلی را به ثمر رساند که آرژانتین را مقابل فرانسه راهی مرحله حذفی کرد. جایی که کیلیان امباپه جوان همه توجهات را به خود جلب کرد و سند حذف مسی از جام را امضا کرد. مسی پس از حذف از جام جهانی 2018 باید به این فکر کرده باشد که آیا شانس قهرمانی در جام جهانی را دارد یا این حسرت برای همیشه با او خواهد بود؟
مارادونا در پایان سال 2018 درباره مسی گفت: «ما باید از بت کردن مسی دست برداریم. وقتی برای بارسلونا بازی می کند مسی است و وقتی به آرژانتین می آید مسی دیگر می شود. او بازیکن بزرگی است اما رهبر نیست. تلاش برای ایجاد یک رهبر از بازیکنی که 20 بار قبل از بازی به توالت می رود، بی فایده است.”
این ممکن است یک انتقاد رایج باشد، اما برای مسی این موضوع تکراری در دوران حرفه ای او بوده است. فقدان رهبری، نداشتن شخصیت و مهمتر از همه ناتوانی در انجام کار مارادونا. با این حال، او در طول این سال ها نمایش های درخشانی برای بارسلونا، پاری سن ژرمن و گاهی اوقات آرژانتین ارائه کرده است.
گیلم بالاگو یک بار گفت که مسی باید با اضطراب، عصبانیت، بی اعتمادی، بد خلقی، امنیت، انگیزه و ناراحتی همزیستی داشته باشد و نحوه مدیریت همه اینها سطح عملکرد او را تعیین می کند. اگر آنها از کنترل خارج شوند، هرج و مرج به وجود می آید و چه هرج و مرجی بزرگتر از بازی برای آرژانتین در جام جهانی؟
شاید اکنون فراموش شده باشد، اما پس از شکست از عربستان و بن بست مقابل مکزیک، به نظر می رسید مسی در حال تجدید دیدار با کرواسی در جام جهانی 2018 است. پس از آن کنترل مسی و ضربه دیدنی به دروازه مکزیک، آلبی سلسته را به جام برگرداند.
او در برابر لهستان پرشور بود و در مقابل هلند که مورد انتقاد فان خال و هلندی ها قرار گرفت به عنوان یک جنگجو عمل کرد. شماره 10 کرواسی آرام تر و مطمئن تر از همیشه به نظر می رسید.
مسی در مراحل حذفی این دوره عملکرد درخشانی داشته است، اما زمانی که بدانید این اولین بار است که در این مرحله درخشیده است، خاص تر می شود. کاری که رقیب اصلی او رونالدو هرگز انجام نداده است.
مسی احساس آرامش این روزهایش در آرژانتین را در چیزهای مختلفی خلاصه می کند. بلوغ، پدر شدن و حتی رژیم غذایی، اما به روحیه هم تیمی هایش نیز اشاره می کند. آرژانتین 2022 تیمی با ستاره های بسیار کمتر از سال های 2006، 2010 و 2014 است، اما توانست کاری را انجام دهد که آن تیم ها نتوانستند انجام دهند. تأثیر لیونل اسکالونی را نادیده نگیرید که صلح و اتحاد بیشتری را نسبت به سامپائولی در سال 2018 و مارادونا در سال 2010 به تیم آورد. اتحادیه ای که منجر به قهرمانی شد.
قهرمانی در جام جهانی در این مرحله از دوران ورزشی مسی افتخار بزرگی بود و می تواند دوران درخشان او را مشخص کند. همانطور که 1970 پله را تعریف کرد و 1986 مارادونا را تعریف کرد. جام جهانی 2022 بهترین عملکرد در دوران مسی نبود، اما به افتخار و میراث او تبدیل شد. او مانند مارادونا این کار را با بازیکنانی که عمدتاً ناشناس بودند انجام داد.
در طول دوران ملی مسی بارها بود که عظمت او بر تیم و عملکرد سایر بازیکنان سایه انداخته بود. بزرگترین دستاورد او در گرگ و میش کارش این بود که توانست چراغی باشد که مسیر قهرمانی آرژانتین را روشن کرد.
