پ.ن 1: تو یه سالی که گذشت فهمیدم دنیا و آدما چقدر عجیبن، فهمیدم چقدر چیزا بوده و هستن که هنوز نفهمیدم…فهمیدم چقدر کم میدونم…چقدر آدما میدونن.. .چقدر کوچیکم تو این عظمت.. فهمیدم که هر چی بیشتر راه میرم راههای نرسیده میبینم… هر چی بیشتر میخونم به جهالتم پی میبرم…فهمیدم که حتی من خودم را آن طور که فکر می کردم نمی شناسم… فهمیدم هیچ چیز برای هیچکس غیر ممکن نیست. نیست… فهمیدم برای انسان بودن باید به ترس پشت کرد.. .
پ.ن ۲: (چقدر چیز هست که یاد بگیرم…)
پ.ن 3: و من باور داشتم که #عشق تنها راه نجات بشریت است
پ.ن 4: و خیلی چیزای دیگه که اکثرا بی معنیه…
پ.ن آخر: من هم در آستانه سی و هشت سالگی در سردرگمی عجیبی هستم….