در پایان سال 1990 ایتالیایی ها در یک نظرسنجی در پاسخ به این سوال که منفورترین فرد جهان کیست، مارادونا را در رتبه اول قرار دادند و پس از آن صدام و جورج بوش ارشد.
مارادونا سرشار از خشم و روحیه جنگندگی بود و در حال جنگ با دنیا و آدم بود. بنابراین او رفتاری نداشت که حضار علیه او شعار بدهند یا او را هو کنند.
در مسابقات تیم ملی آرژانتین در همان جام جهانی 1990، زمانی که آهنگ سرود ملی آرژانتین پخش می شد، تماشاگران هو می کردند تا اعصاب مارادونا را خورد کنند. دیگو همچنین گفت که اگر کسی با من مشکل دارد، با من تسویه حساب کند و سرود ملی آرژانتین را نادیده نگیرد.
اما مسی همیشه یک قو بوده است. هیچ فایده ای نداشت که کسی او را در بارسلونا هو کند. او در تیم ملی آرژانتین همه جا حضور داشت. حتی در جام جهانی اخیر که در پایان بازی مقابل هلند به سراغ فن خال رفت تا او را به خاطر نحوه بازی هلند مقصر بداند، ادگار داویدز به صورت دوستانه وارد زمین شد و سعی کرد مسی را آرام کند.
در حالی که اگر بازیکن دیگری به جای مسی بود احتمالا داویدز رفتار دیگری داشت. یا در جریان بازی با هلند در یکی از صحنه های پرتنش یکی از بازیکنان هلند به صورت تهاجمی مسی را هدف قرار داد اما فن دایک کاپیتان هلند در کنار مسی ایستاد و اجازه حمله به هم تیمی خود به آرژانتینی را نداد. نابغه
بنابراین چهره اخم کرده و عصبانی مسی پس از هو شدن توسط هواداران پاری سن ژرمن در بازی دیشب عجیب نبود. مسی به این رفتارها عادت ندارد. به همین دلیل حتی حاضر نشد با بقیه بازیکنان تیم به میان تماشاگران برود و بابت شکست مقابل پاری سن ژرمن از آنها عذرخواهی یا دلجویی کند. تکی به اتاق گریم رفت و عکاس ها از او عکس گرفتند، اعصابش کشمش است!
حضور مسی در پاری سن ژرمن تقریبا شبیه حضور بوفون در این تیم بود. بوفون یک سال برای پاری سن ژرمن بازی کرد و از زندگی در پاریس لذت برد، قبل از اینکه ترجیح دهد به خانه بازگردد.
به احتمال زیاد بازیکنانی مانند مسی، بوفون و حتی راموس به زودی متوجه خواهند شد که پاری سن ژرمن چیزی بزرگ را از دست داده است. چرا؟ شاید به این دلیل که این تیم سابقه چندان درخشانی در سطح اول فوتبال اروپا ندارد.
بایرن مونیخ در دهه 1960 چنین وضعیتی داشت، اما در دهه 70 با درخشش بکن باوئر، گرد مولر و سپ مایر، سرمایه تاریخی را به دست آورد و هنوز هم از نان آن موفقیت بزرگ لذت می برد. یعنی شخصیت تیمی او، روحیه بالای او برای کسب عنوان قهرمانی اروپا تا حد زیادی مدیون سه قهرمانی متوالی بایرن بکن باوئر و گرد مولر در اروپا در اواسط دهه 1970 است.
شاید پاری سن ژرمن فعلی بتواند پایه ای برای پاری سن ژرمن باشد تا در دهه یا دهه های آینده “شخصیت قهرمانی” داشته باشد. مسی می توانست کمی با غیرت و انگیزه بیشتر برای این تیم بازی کند و حداقل یک بار با این تیم به فینال لیگ قهرمانان اروپا برود و در ساختن شخصیت قهرمانی پاری سن ژرمن سهیم باشد.
اما پاریسی ها مسی را در زمان بدی خریدند. زمانی که تمام افتخارات باشگاهی را درو کرده بود و فقط به قهرمانی در جام جهانی فکر می کرد. اینطور شد که مسی فصل گذشته کار زیادی برای پاری سن ژرمن انجام نداد، این فصل قبل از شروع جام جهانی برای این تیم بازی نسبتا خوبی داشت اما حالا دیگر انگیزه زیادی ندارد.
حالا او همه چیز را برده بود و دیگر افتخاری برایش باقی نمانده بود. او در شرایط فعلی باید در برابر پیشنهاد سعودی ها مقاومت کند و برای بازگشت ژاوی به بارسلونا شکوفا محدودیت ایجاد کند. ظاهرا بایرن مونیخ هم به خرید مسی علاقه دارد و مسی می داند که شانس قهرمانی با بایرن در لیگ قهرمانان اروپا بیشتر از پاری سن ژرمن است. همچنین بازی در تیم رده بالای بایرن مونیخ تجربه جدیدی برای لیونل مسی است.
او به وضوح شاداب تر و با کیفیت تر از این است که بخواهد سال آینده زندگی خود را در فوتبال عربستان تلف کند. اما پل فرانجومی جدا از اینکه در روند گلزنی خود با کریستیانو رونالدو همگام نبوده، او را وسوسه می کنند که به جای بارسا و بایرن به الهلال برود.
مسی هنوز چند ماه فرصت دارد تا در مورد آینده اش تصمیم بگیرد. اما به نظر می رسد ادامه حضور او در پاریس دور از ذهن باشد. او نمی خواهد قراردادش را تمدید کند، او لیگ قهرمانان اروپا را هم از دست داد و قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا برایش مهمتر از قهرمانی در لیگ عربستان نیست. پس باید تصمیم بگیرد که تابستان امسال به حجاز برود یا در اروپا بماند. حالا بارسلونا یا مونیخ؛ هر دو از جهاتی خوب هستند.
چند روز پیش یوری یورکایف، ستاره سابق تیم ملی فرانسه به درستی گفت که مسی لیاقت تمدید قراردادش با پاری سن ژرمن را ندارد چرا که در ازای مبلغ هنگفتی که آنها انجام داده اند، کار مهمی برای این تیم انجام نداده است. اخذ شده.
پاری سن ژرمن تیمی است که با وجود قدرت پول کلان و فشار شهردار پاریس و رئیس جمهور فرانسه، ستاره اصلی خود، امباپه را حفظ کرده است. این بدان معناست که هیچ کس در این تیم به دنبال رویاهای خود نیست. نه امباپه، نه مسی، نه حتی راموس و وراتی. همه در پاریس پول می گیرند و به تیم بزرگتر یا بازنشستگی فکر می کنند.
مسی نیز مانند بوفون روزهای پرافتخار خود را در پاریس سپری کرده و باید کم کم به جدایی از این تیم فکر کند. هو شدن توسط مردم متمدن پاریس نه در شأن مسی است و نه در شأن پاریسی ها. گاهی اوقات جدایی محترمانه بهترین چیز ممکن است. پاریس بدون مسی متمدن تر است!