به گزارش سایت باشگاه، پرسپولیس در این اطلاعیه عنوان کرد؛ کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال ایران با صدور حکمی افشین پیروانی و حسین حبیری را به مدت 20 روز در جریان رسیدگی به این پرونده محروم کرد.
این بخیه; کمیته اخلاق نسبت به اظهارات کارکنان و مسئولان پرسپولیس حساس است چرا که وقتی دیگران با اظهارات و روش های مختلف اتهام و توهین می کنند، شاهد چنین واکنش هایی نیستیم!
آیا این تفاوت دیدگاه از دیدگاه کمیته اخلاق منصفانه و اخلاقی تلقی می شود؟ جامعه فوتبال ایران چطور؟
هفته های پایانی لیگ را به خوبی به یاد داریم. نظرات را هم به یاد داریم. یادمان می آید که بازیکنان و مسئولان تیم های رقیب وقتی برتری پرسپولیس را زیر سوال بردند، مطرح کردند. در چند مورد از جمله یکی از بازیکنان تیم های رقیب کاملا از خط قرمز گذشت و از دست های پشت پرده صحبت کرد. مربیان تیم های حریف اظهارات نادرستی کردند که در حد اتهام و توهین بود. اتهامات مستقیمی به فدراسیون، سازمان لیگ و داوران وارد شد، پس چرا تعلیق، محرومیت و محکومیت نشد؟ چرا هر بار که صدایی از پرسپولیس می آید شاهد این سقوط های چکش هستیم؟
چرا انتقاد از قوانینی که به هر دلیل آشکارا علیه تیم‌ها تبعیض قائل می‌شود و دست و پای برخی باشگاه‌ها را به نفع باشگاه‌های دیگر می‌بندد، با چنین برخورد شدیدی مواجه می‌شود. مشکل اصلی این است که مسئولان فوتبال متهم هستند یا مشکل اصلی این است که منافع افراد و باشگاه ها در خطر است، زیرا هر کاری کرده اند دستشان به خواسته هایشان نرسیده است. صحبت از افرادی است که خود را پدرخوانده فوتبال و لیگ می دانند و نباید برخلاف میل آنها صحبت کنید.
این موضوع زمانی آشکارتر می شود که یکی از اعضای هیئت مدیره باشگاه پرسپولیس با چنین تصمیمی مواجه شود که عدم اجرای صحیح این قانون را چالشی اساسی می داند و مهر تایید خود را بر خود قانون می گذارد. همچنین اگر ابزار اجرایی برای همه باشگاه‌ها وجود داشته باشد، مشترک المنافع بودن قانون سقف بودجه را تأیید می‌کند، و با این حال او با حکم حذف مواجه می‌شود. در واقع از قانون ایجاد شده توسط فدراسیون حمایت می کند و بر اعمال بدون تبعیض آن توسط همه باشگاه ها اصرار دارد. آیا چنین رویکردی سزاوار چنین راه حلی است؟ یا اینکه این رای ریشه در ملاقات او با افراد خاصی در باشگاه های خاص در گذشته داشته است. با این حکم در واقع طرفدار قانون مجازات می شود و طبیعی است که اعمال خودسرانه و گزینشی هر قانونی بزرگترین آسیب به آن قانون باشد. بدون این آسیب شناسی ها چگونه می توان به اجرای صحیح قانون امیدوار بود. بنابراین ما واقعاً حکم صادر شده را درک نمی کنیم.
در ضمن افشین پیرانی چه گفت؟ اگر باشگاه هایی مثل پرسپولیس و استقلال محکوم به اجرای این قانون باشند و سایر باشگاه ها راه فرار داشته باشند و فدراسیون هم ابزاری برای جلوگیری از دور زدن قانون نداشته باشد، با این حرف شما فرق می کند. آیا افراط گرایی به وجود می آید و نتیجه آن تضعیف برخی باشگاه ها به نفع سایر باشگاه ها خواهد بود؟
آیا باید فرض کنیم که محکومیت صادر شده به این معناست که اتحادیه فوتبال و سازمان لیگ در مرحله اول و کمیته اخلاق و کمیته انضباطی در مرحله بعد به همه باشگاه‌ها این اطمینان را بدهند که برای جلوگیری از تخلفات قانونی راه حلی بیابند و اجرا کنند. عمل کن؟ اگر اینطور است پس چرا مسئولان فوتبال در بیانیه رسمی خود خلاف این را گفته اند و خود را پلیس و غیره نمی دانند؟ وقتی این را می گویند، نگرانی اشکال دارد؟
با کدام معیار اخلاقی و عادلانه ابراز ناراحتی و نگرانی از این موضوع جرم است و فردی که احتمال ارتکاب جرم و جنایت بسیار زیاد است، مصون است؟ آیا او فقط به این دلیل پادشاه است که پادشاه نیست؟ اگر کسی نمی خواهد مچ این شاه و پدرخوانده را بگیرد وظیفه ما چیست؟
موارد زیادی از هتک حیثیت و توهین از سوی دیگران وجود دارد که ندیده ایم دستگاه های قضایی فوتبال از جمله کمیسیون اخلاق نسبت به آن حساس باشند، اما اکنون که بحث مطرح شده، قوانینی تصویب شده و این قوانین اصل ایجاد برابری را مخدوش می کند. شرایط، همه دست به کار می شوند.
آیا از روزی که پرسپولیس قهرمان شد و آن طور که جمع کثیری از اعضای تیم های رقیب به شایستگی قهرمان شدند، آیا عوامل باشگاهی که در دوره قهرمانی مدعی بودند کمتر به طعنه و کنایه پرداختند؟ آیا در این شوخی ها کمی تهمت و افترا به عوامل و ارکان فوتبال وجود دارد؟ پس چرا کمیته اخلاق نسبت به آنها پاسخگو و حساس نبود؟ این مصونیت برای دیگران از کجا می آید؟ این حرمت عده ای که باعث می شود چنین مبارزه ای ایجاد شود، همین که جرأت می کنند، ریشه در کجا دارد؟
یا در موردی دیگر سرمربی یکی از تیم ها در گفتگو با خبرنگاران انتقادات مشابهی را درباره محدودیت های مالی نقل و انتقالات مطرح کرد که کمیته اخلاق واکنشی نشان نداد. البته منظور ما این نیست که چنین اتفاقاتی برای سرمربی این تیم رقیب بیفتد. مشکل ما یک سقف و دو هوا است. این سرمربی گفته بود این مشکلات.[قوانین] باید به استقلال حمله کرد، تیم هایی که الان بازیکن می گیرند این قوانین را رعایت نمی کنند. این مسائل باید روی تیم ما تاثیر بگذارد تا نتوانیم افراد مورد نظر خود را بدست آوریم.”
حالا اگر فرض کنیم پرسپولیس مجبور می شود سکوت کند تا برخی از باشگاه ها برای قهرمانی هر کاری می خواهند بکنند، شما با این که قانون وضع شده و آن قانون، طبق روشی که دارد، چه کار می کنید. انجام شده است، شرط برابری است و شرایط مساوی بین باشگاه ها باعث حذف رقابت شده است. آیا این امر اخلاقی و مطابق با روح قانون است؟