مردم و تریبون هایی که دانشگاه و معترضان دانشگاهی را به چند شعار بی ادبی و وقاحت متهم کردند، احتمالاً نظری درباره شعارهای رکیک و غیرعادی که بر دیوار سفارت انگلیس نوشته شده، ندارند؟ این شعارها نشان دهنده کدام بخش از فرهنگ، ادبیات و تاریخ ایران است؟ اگر بی ادبی چیز بدی است چرا این شعارها این مردم را آزار نمی دهد و به این بی ادبی اعتراض نمی کند؟
در روزهایی که کشورهای غربی و اپوزیسیون ضد رژیم تشدید تلاش‌ها را برای افزایش فشار بر ایران آغاز کردند، حمله مکرر گروهی ناشناس به محوطه سفارت انگلیس در تهران موضوع اخبار داخلی و خارجی بود. این گروه در هفته های اخیر چندین بار بر روی ساختمان سفارت انگلیس رنگ و گرافیتی پاشیده اند. در این رابطه ذکر چند نکته ضروری به نظر می رسد:
1- سفارتخانه های کشورهای خارجی بر اساس کنوانسیون وین دارای مصونیت دیپلماتیک هستند که کشور ما نیز این کنوانسیون ها و تعهدات خود را پذیرفته است. علاوه بر این بحث، مصونیت دیپلماتیک، سابقه فقهی اسلامی نیز دارد که در سیره پیامبر(ص) بارها تکرار شده است. در فرهنگ ایرانی بحث «میهمان نوازی» و «احترام» مقوله ای بسیار اساسی در روابط اجتماعی و عمومی است. قرار بود مهاجمان سفارت انگلیس در تهران با اقدامات خود تصویر جامعه ایران را از نظر چارچوب های قانونی، مذهبی و فرهنگی به بیرون منتقل کنند؟ اقدامات آنها با کدام اصول حقوقی، دینی و فرهنگی منطبق بود؟
2- کشور دارای گروهی به نام پلیس دیپلماتیک است که وظیفه حفاظت از سفارتخانه ها و پست های دیپلماتیک را بر عهده دارد. این گروه در حملات اخیر به سفارت انگلیس کجا بودند و چه می کردند؟ وقتی ساختمان سفارت باید به راحتی مورد هجوم قرار گیرد، بارها مورد حمله قرار گرفته است، پس چه اهمیتی دارد که پلیس دیپلماتیک باشد یا نباشد؟
3- در این موضوع باز هم باید به پدیده خودی ها اشاره کرد. سوال ساده است؛ اگر به عنوان مثال پس از استفاده اخیر چین و عراق از نام جعلی خلیج فارس، عده ای به سفارتخانه های این دو کشور حمله کنند، آیا این رفتار با آنها ادامه خواهد داشت؟ آیا حتی می توان یک تجمع ساده در مقابل سفارتخانه های این کشورها برگزار کرد؟
4- تصویر سفرای سه کشور اروپایی در مقابل درب ورودی سفارت انگلیس در روزهای اخیر بازتاب زیادی داشته است. حضور این سه سفیر در کنار هم به نشانه اعتراض البته قبلا به شکل دیگری انجام می شد. جایی که تعداد بسیار بیشتری از سفرای خارجی در محل ساختمان سفارت بریتانیا جمع شده بودند تا پیامدهای حمله را بازسازی کنند و شعار بنویسند. به نظر می رسد این نزدیکی نمادی از همگرایی فزاینده نیروهای خارج از کشور علیه ایران باشد. آیا برای کسی مشکوک نیست که طرف های مقابل ایران با اقداماتی که جز فقدان توجیه قانونی لازم نیست، در مسیر نزدیک شدن بیشتر هستند؟
5- نقش شهرداری تهران در شعله ور شدن این رفتارها را نباید نادیده گرفت. زمانی که پس از اولین حمله به سفارت بریتانیا، این گروه بیلبوردهایی را در اطراف ساختمان نصب کردند که روی آن نوشته بود: «شرم با رنگ پاک نمی شود». شهرداری تهران بر اساس چه بخشی از وظایف خود یا کدام تحلیل و تفسیر سیاسی وارد این معرکه شد و بر آتش چنین اقداماتی دامن زد؟ چرا شهرداری یک اقدام غیرقانونی را قانونی کرد؟ چرا هیچ کس توضیح واضحی در این زمینه نداد؟
6- حمله کنندگان به سفارت انگلیس چند گروه و چند درصد از جامعه ایران هستند؟ درست است که نهادهای ذی ربط و برخی جریانات سیاسی در مورد ابعاد غیرقانونی این اقدامات سکوت کرده اند، اما اگر این افراد نماینده قشر قابل توجهی از جامعه هستند، چرا در فضای رسانه ای و مجازی از آنها حمایتی دیده نمی شود؟ یعنی این متجاوزان نه نماینده خاصی از بخشی از جامعه دارند و نه عمدتاً صدای بخش قابل توجهی از مردم را منعکس می کنند.
7- در ماه‌های اخیر برخی شعارهای دانشجویان معترض در دانشگاه‌ها، بسیاری از تریبون‌ها و مسئولان را بر آن داشت تا قشر معترض جامعه دانشگاهی را به بی ادبی و بی‌عفتی متهم کرده و آنها را به این دلیل به تمسخر بگیرند. البته این شعارها قابل قبول نبود، اما بسیاری از واقعیت اعتراضات دانشگاهی عمداً به حاشیه کشیده شد و زیر سایه همین چند شعار غیرقابل قبول نادیده گرفته شد. مردم و تریبون هایی که دانشگاه و معترضان دانشگاهی را به چند شعار بی ادبی و وقاحت متهم کردند، احتمالاً نظری درباره شعارهای رکیک و غیرعادی که بر دیوار سفارت انگلیس نوشته شده، ندارند؟ این شعارها نشان دهنده کدام بخش از فرهنگ، ادبیات و تاریخ ایران است؟ اگر بی ادبی چیز بدی است چرا این شعارها این مردم را آزار نمی دهد و به این بی ادبی اعتراض نمی کند؟