روز جدید : چه اشکالی دارد که بچه ها و تازه دامادها و اقوام مسئولین در مملکت مثل بقیه روی پای خود بایستند. مثل همه ما جوانان این سرزمین که برای یافتن یک شغل ساده زحمت کشیده ایم.
روزنامه جوان در دفاع از انتصابات خانوادگی در دولت سیزدهم می نویسد: سوال اصلی این است که فرزندان جمهوری اسلامی چه باید بکنند؟ چگونه باید از یک فرد تحصیل کرده استفاده کرد؟ محروم كردن جوانان آينده كشور از جرم انتساب آن به مقامات جمهوري اسلامي در حق آنان ظلم است.
بعد از خواندن این سطور دلش برای بچه ها، تازه دامادها، اقوام و آشنایان کارمندان دولت که همگی مورد ظلم واقع شده اند، می سوزد. واقعاً چقدر ظالم هستیم که چنین بیگناهانی را مورد آزار و اذیت قرار می دهیم.
باید به شوخی خدمت این روزنامه و همه کسانی که طرفدار استفاده از آشنایان در مناصب دولتی هستند بگویم که قبول مسئولیت پدر و پسر و عروس نیست!
بسیاری از جوانان این کره خاکی در دانشگاه های معتبر تحصیل کرده اند و شغل بسیار طولانی دارند و فقط منتظر فرصت هستند تا ایده های خود را محقق کنند. اما به دلیل این خانواده بازی از وظایف خود محروم شدند.
چه اشکالی دارد که بچه ها، تازه دامادها و اقوام مسئولین در کشور مثل بقیه روی پای خود بایستند؟ مثل همه ما جوانان این سرزمین که برای یافتن یک شغل ساده زحمت کشیده ایم.
البته این وضعیت فقط در بین مسئولان کشور رایج نیست. مثلاً در صنعت سینما می بینیم که مدیران محترم جوانان مستعد کشور را پشت سد فرزندان خود نگه می دارند و اجازه نمی دهند هنرشان دیده شود.
به خاطر همین رفتارها و تصمیمات است که برخی از جوانان کشور از ناامیدی و عدم شایسته سالاری در کشور صحبت می کنند. ناامیدی؛ باران پاییزی نیست که ناگهان ببارد و بعد قطع شود، این احساس نتیجه تصمیمات گرفته شده است.
وقتی فردی که مدرک دانشگاهی معتبری دارد یا تجربه خوبی دارد، می بیند که به جای اینکه برای سوابق او مهم باشد، مسئولیت ها به پسرها و عروس ها یا فارغ التحصیلان یک دانشگاه خاص می رسد، پست های مهمی در کشور دارند. تصمیم می گیرند در کشور بمانند و اشراف را ببینند، چمدان هایشان را ببندند و به فرانسه بروند.
این انتصابات و سپس دفاع از شر، به عنوان توسل به مظلومین به ارتقای خویشاوندی با مقامات، تنها این احساس را به جوانان این کشور می دهد که هر چقدر هم که بگریزند، راه به جایی نخواهند برد. قرعه کشی به نام خانواده ها می افتد.