روز جدید روزنامه جوان در مقاله ای درباره ابربدهکاران بانکی نوشت: به نظر می رسد برخی از بانکداران بخش خصوصی به بانک های دولتی بدهکار هستند.
تداوم امتیاز ویژه پرداخت سود تضمینی بانک ها را بر آن داشته است که با ایجاد نقدینگی بدون حمایت ریالی هم نقدینگی را از جامعه جمع آوری کنند و هم با رعایت نکردن سلامت مالی آن ها را بی اعتبار کنند، بنابراین وضعیت بانک ها باید از نظر دارایی، بدهی و سرمایه و آنچه در حوزه تسهیلات بانکی و معوقات و سهامداران و باندهای مدیریتی و مدیریتی ستادی و شعب و شرکت های تابعه در حال رخ دادن است، نیازمند شفاف سازی است.
وضعیت گزارش های بانک مرکزی نشان می دهد که حساب ها و دفاتر بدهی حدود 700 تریلیون تنی بانکداری بانکی چندان شفاف نیست و باید به دقت مورد تحلیل قرار گیرد، بازی های پونزی بسته می شود تا اوضاع بدتر نشود.
محمد ضرابی یکی از سهامداران بانک سامان است. خانواده ضرابیه از اعضای هیات مدیره بانک سامان هستند و حتی زمانی یک مدیر عامل در آن بانک داشته اند.
محمد ضرابیه، ولی ضرابیه و احمدرضا ضرابیه سهامداران بانک سامان هستند. البته سهم آنها روی کاغذ زیاد نیست اما در عمل زیاد است. زیرا آنها نیز به نام شرکت های مختلف سهامدار هستند. به عنوان مثال، پمپ سازی ایران نیز سهامدار بانک سامان است و محمد ضرابی رئیس هیئت مدیره این شرکت است.
احمد ضرابی همچنین رئیس هیئت مدیره شرکت ایده های بازار سرمایه امین است. احمدرضا ضرابی همچنین رئیس هیئت مدیره این هلدینگ پیشرو است.
سوال اینجاست که یک ابر بدهکار بانکی چگونه می تواند بانک خصوصی داشته باشد و با بانکداری برخورد کند؟
سوال مهمتر این است که آیا واقعا چنین فردی نمی تواند بدهی خود را به بانک ملی پرداخت کند؟ آیا ممکن است شخصی بانک داشته باشد و نتواند بدهی خود را به بانک دیگری پرداخت کند؟ اصلا چرا از بانک دیگری وام بگیریم؟
این یکی از مواردی است که هم شورای پول و هم بانک مرکزی و هم وزارت اقتصاد و هم سازمان ثبت شرکت ها و نهادهای نظارتی علیه القاعده باید بدانند.