این گپ و گفت را محافل تندرو اصولگرا راه انداختند اما فکر می کنم برخی از هواداران مهندس میرحسین موسوی هم به آن دامن زدند به گونه ای که کنایه و کنایه آنها تاثیرگذار بود و زمزمه های اعتراضی به گوش برخی از هواداران کروبی و از سوی آنها برخاست.
البته من به عنوان دبیرکل سازمان ادور تحکیم وحدت که در انتخابات از آقای کروبی حمایت می کرد، باید در این مورد موضع می گرفتم و باید چیزی می گفتم یا می نوشتم.
به همین دلیل ابتدا سعی کردم به حقیقت و جزئیات ماجرا پی ببرم. پرسیدم آیا آقای کروبی با ساسی ملاقات شخصی داشته است؟ گفتند نه! پرسیدم ساسی در ستایش چیزی گفته؟ گفتند نه! پرسیدم ماجرا چیست؟
آنها گفتند؛ در برنامه ملاقات گروه هنرمندان با آقای کروبی، یکی از کارکنان ساسی را به محل ملاقات عمومی برد و در واقع ساسی در آن گروه حضور داشت! من پرسیدم؛ فقط این یکی گفتند همین است! من پرسیدم؛ چه اشکالی دارد؟ آیا آقای کروبی باید در ورودی ماموری را تعیین کند که ابتدا هر شهروندی را که مایل به حضور در جلسه عمومی است انتخاب کند و سپس اجازه ورود بدهد؟ اگر انتخاب می کرد خودش را رسوا می کرد!
واقعیت این است که در جریان اصلاحات و پس از آن، بسیاری از چهره‌های سرشناس اصلاح‌طلب از رویارویی با کسانی که دولت آنها را «خارجی» تعریف می‌کرد، اجتناب کردند. مثلاً اگر در جلسه ای یک شهروند زندانی یا دگراندیش یا منتقد و مخالف دولت پیدا می شد، برخی از چهره های برجسته اصلاح طلب از او فاصله می گرفتند یا از او پنهان می شدند، گویی که گفتن یک کلمه به آنها منجر به اعدام می شود! اما آقای کروبی شجاعانه و متواضعانه این رسم شیطانی را زیر پا گذاشت. دفتر او معمولاً محل ملاقات افرادی بود که دیگر رهبران اصلاحات از ملاقات با آنها اجتناب می کردند.
در واقع حضور ساسی در جمع هنرمندان حامی کروبی حکایت از نگاه برابری طلبانه شیخ به عموم شهروندان داشت و من در یادداشتی از وی به گرمی تمجید کردم و این ویژگی را دلیلی بر حمایت خود دانستم. ضمناً برای اینکه کوچکترین تردیدی در رفتار صحیح کروبی باقی نماند، تاکید کردم که دلیل حمایت من از آقای کروبی، ملاقات ایشان با ساسی مانکن است!
البته بعدها که دیدار پیش از انتخابات سید ابراهیم رئیسی با تتلو جنجالی شد، عده ای برای توجیه ماجرا ماجرای حضور ساسی در برنامه نشست هنرمندان حامی کروبی را مطرح کردند. با این حال، این دو داستان هیچ شباهتی به جز اشتراکات جزئی نداشتند که می توان بین ساسی و تتلو نسبت داد.
اگر تتلو در جلسه علنی حامیان آقای رایضی شرکت می کرد، فکر نمی کنم ایراد و انتقادی وجود داشته باشد. مشکل از زمانی شروع شد که اولین جلسه خصوصی، طولانی و صمیمی بود. دوم، این رسانه تبدیل به یک رسانه با استعداد عالی شد. ثالثاً آنها داستانهایی در ستایش تتلو گفتند. چهارم، طرفداران آقای رئیسی او را به امام حسین و تتلو را به زهیر بن قین تشبیه کردند! پنجم، جلسه آنقدر نمایشی و تصنعی بود که همه برنامه ریزان پشت صحنه را عصبی کرد! اگر کروبی چنین نمایشی را نه با ساسی بلکه با برجسته ترین هنرمند اصیل کشور انجام می داد، بی دریغ او را به خاطر رفتارش تبرئه می کردم.
اما همه این اتفاقات بخشی از تاریخ است و به وسط کشیدن آنها برای تسویه حساب سیاسی کمکی به حل مشکلات امروز کشور نخواهد کرد.