درخشش وحید امیری در دیدار مقابل لبنان بار دیگر به تمجید از ستاره بی بدیل فوتبال ایران پرداخت. بازیکنی که اگر پیش از این با فوتبال ایران آشنایی داشت می توانست با استانداردهای منحصر به فرد فنی و بدنی خود در بین بازیکنان ایرانی در سطح اول فوتبال اروپا بدرخشد.
وحید امیری در فوتبال حاشیه ای ایران استثناست. بازیکنی که هیچ کدام از مربیانی که با او کار کرده حتی یک بار هم نتوانسته او را به دلایل فنی نیمکت نشین کند. فردی که بیش از هر بازیکن دیگری در این فوتبال برای تیمش بازی کرده است مربی و مدیر خاصی نیست. فرقی نمی کند مربی او چه کسی باشد، چه نامی دارد و چه اخلاقی دارد. هیچکس نمی تواند با وحید امیری مشکل داشته باشد. شاید بتوان تنها یک نقطه مشترک بین مربیانی مانند منصوریان، گل محمدی، کیروش، برانکو، کالدرون، ویلموتس و اسکوچیچ پیدا کرد و آن توافق برای وحید امیری است. مربیانی با سبک و اخلاق متفاوت وقتی به وحید امیری رسیدند تنها یک انتخاب داشتند و آن هم بازی با وحید در ترکیب اصلی به هر شکلی بود. مهم نیست تاکتیک تیم چیست و بازی مقابل کدام تیم است. هر روشی که برای بازی طراحی شود و هر سیستم و هر استراتژی، حضور وحید در تیم اصلی مشخص می شود.
بازیکنی با این میزان انعطاف در ایفای نقش های تاکتیکی مختلف در فوتبال ما اگر نگوییم نادر بوده و هست. چند بار بازیکنان تکنیکی و خرد تاکتیک های دفاعی خود را فدا کرده اند یا برخی از بازیکنان بزرگ به طور سیستماتیک واکنش نشان داده اند و در برخی نه، اما وحید یکی از معدود بازیکنان لیگ ایران است که می تواند تک به تک بازی کند و بازیکن خوبی است. تکنسین. او به قدری توانمند است که در فاز حمله به همان اندازه که در فاز دفاعی خوب است، می تواند در قالب هر سیستمی و با هر استراتژی و سبکی بازی موثری انجام دهد.
پس از اینکه کارلوس کی روش به توانایی وحید امیری پی برد، با اختصاص تنها یک پست به وی، سیستم بازی ایران را تغییر داد. یک بازیکن آزاد که نه هافبک دفاعی بود، نه وینگر و نه مهاجم و در عین حال همه اینها. توانایی او در دویدن زیاد در کنار هوش تاکتیکی اش در تشخیص فضاها چه در زمان دفاع و چه در حمله به او کمک کرد تا در دفاع و حمله فعال باشد و همچنین عاملی برای انتقال سریع تیم از دفاع به حمله باشد.
بازی با لبنان جنبه دیگری از توانایی وحید را آشکار کرد و آن نقطه قوت این بازیکن در بازی سازی بود. او همچنین تاثیر زیادی بر روی لبنانی ها داشت که در زمان حمله توپ را در اسرع وقت برگردانند. تقریباً می توان گفت پست خاصی برای او تعیین نمی شود و به همین دلیل وقتی دفاع چپ هم بازی می کند، دفاع چپ مثل بقیه نیست.
علاوه بر این توانایی های فنی، اخلاق و حرفه منحصر به فرد وحید در فوتبال ایران و حتی در تاریخ فوتبال ایران تقریباً بی نظیر است. بازیکنی با ویژگی های یک ستاره که اغلب کارها را به تنهایی برای تیم هایش انجام داده اما بدون درگیری روحی و روانی آنها. بدون اینکه مانند برخی از ستاره ها، ناخودآگاه او پر از حرف و عقیده باشد تا او را بیشتر و زمان کمتری بدود. بدون عاملی که انگیزه و جدیت او را کاهش دهد. در هر سطحی با بالاترین انگیزه و جدیت ظاهر می شود. بدون اینکه اخلاق و انضباط مربی تاثیر زیادی در عملکرد او داشته باشد. مستقل از دنیای بیرون. ذهن متقی پویا. ناهشیاری کامل در دسترس خودآگاه.
وحید امیری از نظر شخصیت حرفه ای الگوی بی چون و چرای فوتبال ایران است. بازیکنی با ذهن قوی. از نظر ذهنی با بینش او نسبت به حرفه خود تربیت شده است. ذهن خلاق که عاری از هرگونه عشق، نفرت و حسادت است، صاحب خود را وادار می کند تا آنچه را که برای خود ترسیم کرده است، به خوبی انجام دهد.
چطور ممکن است چنین کوه استعدادی اینقدر دیر وارد فوتبال ایران شود، چه از نظر فنی و چه از نظر روحی و چه از نظر شخصی؟ حیف است که چنین شخصیت حرفه ای نمی تواند در بالاترین سطح فوتبال جهان بازی کند، وگرنه چنین ستاره ای که می تواند در حال حاضر به تعداد بازیکنان سطح اول دنیا را اداره کند و از سطح بالایی برخوردار باشد. با تکنیک و سلیقه فوتبالی با این میزان انگیزه و جدیت توانست قله های فوتبال اروپا را فتح کند که هیچ فوتبالیست ایرانی تا به حال موفق نشده است.