در روزهایی که اعتراضات در کشور به طور کامل فروکش نکرده و بخشی از مطالبات معترضان اصلاح نظام ناکارآمد مدیریتی و منابع انسانی کشور است، از سوی دیگر، روسای مجلس و برخی تریبون ها وعده اصلاح نظام را می دهند. سیاست ها، ساختارها و رفتارها. البته به شرط آرام شدن فضا، اتفاقاتی در این نظام رخ خواهد داد که موید بیهودگی این وعده ها و بیهودگی اصلاح و بهبود شرایط کشور است.
از جمله جدیدترین آنها انتصاب حجت عبدالمالکی به عنوان رئیس دبیرخانه شورای عالی مناطق آزاد است. اینکه عبدالمالکی در مورد نقش، کارکرد و جایگاه مناطق آزاد و ارتباط آنها با اقتصاد مقاومتی را چگونه می‌بیند، پرسشی تخصصی و اقتصادی است و در این یادداشت جای طرح آن نیست. بحث من این است که سال گذشته فردی بدون سابقه رهبری و مدیریت قابل توجه و قابل قبول به سمت یکی از وزارتخانه های مهم اقتصادی و اجتماعی کشور منصوب شد. از بدو ورود و معرفی، تردیدهای جدی در توانایی های فکری و اجرایی او برای رهبری چنین گروه بزرگ و تاثیرگذاری وجود داشت.
با تمام این اوصاف مجلس فعلی که شرایطش بر همگان روشن است، بدون بررسی جدی و صرفاً از روی دلسوزی با رئیس جمهور و دولت جدید، به تصدی این وزارتخانه رای داد. ممکن است تعیین اینکه آیا یک فرد برای مدیریت یک مجموعه مناسب است یا نه زمان بر است، اما زمان زیادی طول نمی کشد تا متوجه شویم که یک فرد به طور کلی ارزش مدیریت یک مجموعه را ندارد و بنابراین دولت خیلی زود به انتخاب اشتباه خود پی برد و آن را تنظیم کرد. کمتر از یک سال.
اما اتفاق ناگوار انتصاب مجدد این مرد به عنوان دبیر شورای عالی مناطق آزاد است. مناطق آزاد و ویژه یکی از مهمترین مناطق اقتصادی، تجاری و صنعتی کشور بوده و وسیله ارتباطی بین کشور و بازارهای جهانی به شمار می روند. اگرچه در دو دهه اخیر به دلیل انتصاب رهبران نالایق، نتوانسته است به رسالت ذاتی خود عمل کند.
سوال ساده اما مهم این است که اگر آقای عبدالملکی مدیر اقتصادی توانمند و شایسته ای بود چرا از سمت وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی برکنار شد و اگر صلاحیت کافی را نداشت، چگونه دوباره در این وزارتخانه تحصن کرد. یک موقعیت اقتصادی مهم برای مدت کوتاهی. پاسخ این سوال با توجه به ظاهر سوال می تواند مماشات رئیس جمهور با ایشان، سهم خواهی و قدرت جریان های اصولگرا به ویژه جبهه پایداری در دولت یا دانشگاه مشترک ایشان با وزیر باشد. اقتصاد و حلقه امام صادقیان حکومتی، اما هر چه هست، قطعاً ناشی از صلاحیت و علم ایشان است، نه توانایی ایشان. پس از تلاش نافرجام برای انتصاب سعید محمد به این سمت، دولت می‌تواند عملکرد سه دهه گذشته فرمانداران مناطق آزاد و ویژه را بررسی کند و از میان آنها فردی مسلط و مدبر را انتخاب کند که مورد استقبال فعالان این مناطق قرار گیرد. مناطق و وعده بازگشت رشد و شکوفایی، دادن مناطق آزاد و ویژه را داد، اما این کار را نکرد.
اگر بخواهیم این انتصاب را سیلی بر صورت همه معترضان و منتقدان (کوچه و خیابان) تلقی نکنیم، بی شک نمادی از ناکارآمدی، چندپارگی و سردرگمی حاکم بر دولت، نقطه ضعف اساسی است. مجلس حداقلی، حکمرانی مفصل و غیررسمی و بی توجهی به آن ظرفیت انسانی کشور است و پیام اصلاح ناپذیری و چرخاندن پاشنه اول را به سادگی به جامعه می رساند. اینکه شخصی مانند عبدالمالکی علیرغم ادعاهای بی اساس خود به دلیل فارغ التحصیل شدن از دانشگاه امام صادق (ع) یا در خفا از جبهه پایداری حمایت می کند یا نماد ثانویه یک جوان مومن و انقلابی است یا هر بهانه دیگری. به زبان ساده، به عنوان یک خودی) و با اینکه از صلاحیت علمی، تخصصی و اجرایی لازم برای تصدی یک پست مهم اقتصادی برخوردار نیست، بر بسیاری از مدیران یا شخصیت های علمی و جوانان مستعد و توانمند کشور ارجحیت دارد. این رویه های نامناسب را بیان کرد. حالا چطور انتظار دارید مردم انتقاد شدید دولت را نادیده بگیرند و منتظر حلوای نی ایشال باشند؟