سریال هایی که بیننده را تا انتها می کوبند / ناگهان همه چیز در قسمت آخر به خوبی به پایان می رسد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ شب گذشته سریال “همسایه” پس از سی و سه قسمت به ایستگاه آخر رسید و طبق سنت اکثر سریال های تلویزیونی ، پس از پیچ و خم های فراوان بیننده ، داستان “ناگهان من” ناگهان در یک قسمت پخش شد. تغییر کرد و همه مشکلات ، مشکلات و بی نظمی های داستان برطرف شد و با ورود معشوق و معشوق به یکدیگر ، همه چیز به خوبی و خوشی به پایان رسید. تحولی که فقط در تلویزیون و سریال قابل مشاهده است و فرسنگ ها با واقعیت زندگی فاصله دارد.

همین اتفاق هفته گذشته برای سریال “افرا” در شبکه یک رخ داد. مجموعه ای که علیرغم استفاده از بازیگران برجسته ای مانند مهدی سلطانی ، اسماعیل محرابی و پیمان بازگی ، به دلیل ضعف در فیلمنامه از برتری مشابه سریال های تلویزیونی رنج می برد و بیننده را از یک قسمت به بعد در بلاتکلیفی رها می کند ؛ تا زمان مرگ پیمان همه چیز خوب پیش می رود. بازی ها به اندازه عکس ها بیننده را اذیت نمی کنند ، ویژگی به خوبی شکل گرفته است و ناگهان با مرگ پیمان اولین شوک به بیننده وارد می شود و همه چیز به سمت یک ایده آل پیش می رود. همه اینها در سه ماهه اول سریال ادامه دارد و به نظر می رسد فیلمنامه نویس هیچ کاری برای مقابله ندارد و همه چیز از داستان گرفته تا بازی ها به فرسایش عجیبی می رسد. اپیزودهایی که دائماً فقط در دادگاه و در بازی انتقام و قصاص اتفاق می افتد و هیچ نوآوری جدیدی را به همراه ندارد و مخاطب از ابتدا می داند سرنوشت هر بازیگر به کجا ختم می شود.

لازم به ذکر است که این سریال قرار بود در چهل قسمت به پایان برسد و ناگهان قسمت سی و هشتم به عنوان آخرین قسمت پخش می شود. همه اینها سانسور شده است.

هدف نویسنده این متن مقایسه سریال های ایرانی با سریال های خارجی و حتی مینی سریال های خارجی نیست ، زیرا به طور کلی از نظر تولید ، جلوه های ویژه ، از سریال های خارجی فاصله داریم ؛ اما مشکل اصلی این بحث ضعف دائمی فیلمنامه ، شخصیت پردازی و سرانجام کارگردانی اثر است. چرا مخاطب باید 8-7 قسمت منتظر بماند تا شخصیت های سریال را ارائه دهد تا بتواند بفهمد در سریال چه می گذرد! یا اینکه تماشاگر باید بدون چند قسمت ، بدون پیش رفتن داستان و فقط با دیالوگ های آبکی ، دائماً رنج ببرد ، حذف همه مواردی که ساختار سریال را مختل نمی کند.

یکی از مشکلات اصلی تولید انبوه در ایران عدم نظارت کافی بر تولید است. مدیران شبکه معتقدند هرچه تعداد سریال ها بیشتر باشد ، مطمئناً تماشاگران بیشتری درگیر خواهند شد و حتی گاهی اوقات به فکر ساخت فصل های بعدی همان سریال می افتند و به سرعت با تهیه کننده قرارداد می بندند تا فصل های بعدی را بسازند. بدون اینکه بدانید همان سریال را می توان به جای چهل قسمت در بیست قسمت جمع آوری کرد ، نیازی به انجام فصل های زیر نیست.

انتهای پیام /