در دل این جمله نکاتی دیده می شود که مهمترین آن نارضایتی پنهان سرمربی استقلال از اتفاقات رخ داده در زمین شهرهدرو است. اگرچه فرهاد همواره در اظهارات رسمی از بازیکنان استقلال تشکر و قدردانی کرده است، اما بعید است عملکرد کمتر مقتدرانه تیمش در فضای شخصی خود را نادیده بگیرد و چشمانش را بر روی واقعیت ها ببندد. در واقع چیزی که مجیدی را وادار به بیان این جملات محتاطانه کرد، احتمال تکرار چنین نمایشی در بازی های سخت تری در آینده بود. مسابقاتی که هر کدام می تواند چالشی برای او و شاگردانش باشد، می تواند جایگاه این تیم در بالای جدول را به خطر بیندازد. هر چند پرسپولیس در مقابل تیمی شکست خورده نشان داد و در صورت شکست مجدد استقلال در نهایت قهرمان می شود اما از دست دادن امتیاز در دیدارهای پیش رو تاثیر زیادی در روحیه تیمی تا آخرین روز لیگ خواهد داشت.
به هیچ وجه نمی خواهم این را به مادر بگویم که غیرفعال باشد. در کانون توجه همه بازیکنان باید به نام “آرمان رمضانی” اشاره کرد که در دقایق نه چندان طولانی حضورش در زمین با انگیزه ای مثال زدنی در خط حمله تیمش نقش آفرینی کرد و در نهایت موفق به گلزنی شد.
آرمان رمضانی را باید نمادی از انگیزه در دیدار مقابل شهرهدرو در تیمی دانست که از محرک روحی خود در زمین استفاده نمی کند و مشخص است که اگر رمضانی این تیر مرگبار را به سمت شهرهدرو شلیک نمی کرد. -گل در یک دقیقه مانده به پایان بازی، این جدال نیز با تساوی به پایان رسید و استقلال در همان چهار امتیاز اختلاف با پرسپولیس باقی ماند و شرایط نگران کننده ای را در هفته های بعد تجربه کرد. آنچه باعث تفاوت رمضانی با سایر بازیکنان می شود تثبیت جایگاه است. عاملی که برخی بازیکنان در هر صورت پیروز می شوند، چه خوب بازی کنند و چه ضعیف ترین بازیکنان زمین. رمضانی در این فصل تا این حد از امنیت خود استفاده نکرده و تنها منتظر یک فرصت برای اثبات خود بوده است اما شاید همین بازیکن در پایان لیگ بیست و یکم به عنوان یکی از اهرم های تیمش نام برده شود.