اتحادیه فوتبال انگلیس پس از جام جهانی و به طور دقیق تر پس از جدایی کارلوس کی روش به دنبال سرمربی جدید است و هفته گذشته نیز عنوان شد که 7 گزینه ایرانی روی میز اتحادیه هستند. فارغ از درستی یا نادرستی این اقدام، یکی از گزینه های مد نظر ملی پوشان فرهاد مجیدی بود که برخلاف سایر گزینه ها صحبتی از پیشنهاد تیم ملی نداشت. علاوه بر این بخش، اسامی پیشنهادی فدراسیون نیز مورد ارزیابی قرار گیرد تا مورد ویژه فرهاد مجیدی بیشتر مورد توجه قرار گیرد. امیر گلنوی، حسین فرکی، جواد نکونام، مهدی تارتار، حمید مطهری و ساکت الهامی از جمله رقبای مجیدی بودند. به جز فرهاد مجیدی، سایر مربیان در لیگ ایران کار می کردند و پیشنهاد خاصی از کشور یا لیگ دیگری نداشتند. این چیزی است که فرهاد را از بقیه متمایز می کند. اما این تمایز نشان دهنده برتری فنی مجیدی نسبت به رقبای خود نیست، بلکه نشان دهنده شجاعت او در ریسک پذیری است. داستان فرهاد مجیدی را می توان از زاویه دیگری نیز بررسی کرد تا این قسمت بیشتر مورد توجه قرار گیرد. او فصل گذشته سرمربی تیم استقلال بود و توانست به ناکامی 9 ساله آبی پوشان تهران در راه قهرمانی پایان دهد. آخرین باری که فرهاد مجیدی برای یک تیم به میدان رفت، استقلال قهرمان لیگ برتر ایران شد. آنها دیگر قهرمان نشدند تا اینکه فرهاد مجیدی سرمربی یکی از دو تیم مطرح ایرانی شد و به این ناکامی دیرینه پایان داد.
بدیهی است زمانی که فرهاد مهارت های خود را در استقلال نشان داد، انتظار تمدید قرارداد بلندمدت است. او نه تنها کاپیتان سابق استقلال است، بلکه DNA این باشگاه را نیز در اختیار داشت و به لطف همین شناخت توانست با استقلال قهرمان لیگ برتر شود. البته استقلالی ها هم از او استقبال کردند و قرارداد خوبی را به این مربی جوان و باانگیزه پیشنهاد دادند اما فرهاد مجیدی به لطف عنوان قهرمانی فصل گذشته توانست صندلی راحتی انتخاب کند و حداقل برای چند سال دیگر حضورش را در استقلال تضمین کند. ریسک کنید و به لیگ دیگری بروید و هدایت یک تیم ناشناخته و ضعیف در امارات را بر عهده بگیرید. شاید در نگاه اول این کار فرهاد مجیدی نوعی آزار و اذیت در عرصه مربیگری باشد. او در جوانی دوباره قهرمان استقلال شد اما به یکباره محدودیت حضور در این باشگاه را شکست که در فصل بعد می توانست هزینه بیشتری برای آن بکند تا مدیریت اتحاد کلبا را بر عهده بگیرد. فرهاد می‌توانست صندلی راحتی را انتخاب کند و در ایران بماند و هدایت مدافع عنوان قهرمانی را بر عهده بگیرد، اما به کشور دیگری رفت زیرا احتمالاً می‌خواهد دوران جدید حرفه‌اش را به گونه‌ای دیگر دنبال کند. این ویژگی است که فرهاد را از دیگر مربیان ایرانی متمایز می کند. مربیان بومی که ادعا می کنند دانش کافی دارند و فکر می کنند در حد مدیریت تیم ملی هستند اما احتمالا از حضور در لیگ دیگری و محک زدن دانش فنی خود می ترسند. یا اگر ترسی نباشد پیشنهادی نمی آید.
همانطور که گفته شد حضور فرهاد مجیدی در تیمی مثل اتحاد کلبا را نمی توان برد یا حرکت خاصی دانست. شاید نتایجی که فرهاد در حال حاضر در این باشگاه کسب کرده است، از جمله اینکه او در پنج بازی اخیر خود تنها یک برد و سه شکست کسب کرده است، گواه آن باشد. شاید ادامه چنین روندی با کم قدرتی مدیران ورزشی امارات همراه شود و رای به اخراج فرهاد مجیدی بدهند، اما اگر این اتفاق بیفتد، جسارت فرهاد مجیدی برای ریسک کردن، حتی اگر آن ریسک در بیرون کم باشد. ایران و در تیمی که سطحش از خیلی از تیم های ایرانی پایین تر است، همچنان شایسته توجه است. شاید فرهاد بداند که اگر در این زمینه جا برای پیشرفت وجود داشته باشد، مسیرش از دل پذیرش چالش های سخت خواهد گذشت.