با انتخاب سرمربی ایران، فعلا این قسمت از پروژه تکراری «فوتبال ایران در تیم ملی» به پایان رسید. من در مورد فازهای بعدی و تکراری این پروژه صحبت نمی کنم، زیرا می خواهم به نکته مهم تری دست بزنم.
در صورت امکان همانطور که در ماهیت اجتماعی و اقتصادی فوتبال است و در اهداف و اساسنامه فیفا و اهداف و اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران آمده است و تجربه و عملکرد کشورهای پیشرفته در فوتبال گویای این امر است. توسعه روی فوتبال تمرکز کنیم حرکت و فعالیت ما نباید تیم ملی فوتبال باشد.
پیشرفت فوتبال ایران زمانی محقق می شود که مرکز آن فوتبال باشگاهی و لیگ فوتبال باشد، بنابراین نباید تیم ملی بزرگسالان و حتی همه تیم های ملی فوتبال کشورمان را محور فوتبال قرار دهیم.
استراتژی، برنامه ریزی و حرکت برای توسعه فوتبال در کشور ما باید مبتنی بر توسعه و رشد فوتبال باشگاهی و لیگ فوتبال باشد.
مسئولان فدراسیون فوتبال باید به این نکته بسیار مهم توجه کنند که تمرکز، سرمایه گذاری، صرف وقت و انرژی زیاد برای تیم ملی فوتبال و بی توجهی به نقش محوری فوتبال باشگاهی و لیگ فوتبال، فوتبال ما را به سرعت در حال زوال خواهد کرد. سطح آسیایی و جهانی..
در کوتاه مدت، علاقه سیاستمداران و دولتمردان به مدال و نتایج ورزشی و تیم های ملی ممکن است منجر به تخصیص منابع اندک دولتی و عمومی یا برخی حمایت ها شود، اما این منافع و حمایت ها نمی تواند عامل اصلی رشد و توسعه باشد. فوتبال.
وابستگی یا وابستگی فوتبال به منابع و حمایت های دولتی به بهانه کسب نتایج رضایت بخش از تیم ملی فوتبال، اشتباهی راهبردی است که در نهایت به ناتوانی مفرط فوتبال (حتی در اداره امور روزمره) منجر خواهد شد.
این یک فوتبال باشگاهی و یک لیگ فوتبال است که می تواند فوتبال را توسعه دهد و از آن پیشی بگیرد و ارتباط مستحکمی بین فوتبال و بنگاه های اقتصادی و جامعه ایجاد کند و علاوه بر آن می تواند تیم های ملی فوتبال را تقویت کند و رضایت مردم و دولتمردان را به همراه داشته باشد. (البته با کمی ایمان، آینده نگری، تمرکز، برنامه ریزی و تلاش)