روز جدید : پاسخ ایران به پیشنهاد اروپا برای تمدید توافق هسته ای دوشنبه شب با چند درخواست کوچک برای تغییرات و الحاقات رسید. انتظار می رود مذاکرات بین کشورها ادامه یابد و جامعه اطلاعاتی جهانی و همچنین جامعه داخلی اسرائیل در مورد اینکه آیا گفت و گوی طولانی که بیش از یک سال به طول انجامیده است به توافقی جدید با حمایت آمریکا و آیا ایران خواهد آمد؟
انتشار تحلیل‌ها و محتوای رسانه‌های خارجی صرفاً به منظور اطلاع‌رسانی و نظرخواهی از آنها انجام می‌شود و انتشار آن به معنای تایید محتوای آن توسط «ایزبور» نیست.
آموس هارل در روزنامه اسرائیلی هاآرتص نوشت: پاسخ ایران به پیشنهاد اروپا برای تمدید توافق هسته ای در آخرین لحظه شامگاه دوشنبه با چندین درخواست کوچک برای تغییر و اصلاح رسید. انتظار می رود گفتگوها بین کشورها به طول انجامد و جامعه اطلاعاتی جهانی و همچنین جامعه داخلی اسرائیل در مورد اینکه آیا گفت و گوی طولانی مدت که بیش از یک سال به طول انجامیده است به توافق جدیدی منجر شود یا خیر اختلاف نظر دارند. توسط آمریکا و آیا ایران خواهد آمد؟
به گزارش سرویس بین الملل «ایزبور»، در ادامه این مطلب آمده است: بیشتر علامت سوال ها جایگاه نهایی تهران است. در مورد واشنگتن، تردید زیادی وجود ندارد. از زمانی که جو بایدن جایگزین دونالد ترامپ در کاخ سفید شد، مشخص شد که بایدن مصمم است تصمیمات سلف خود را تغییر داده و ایالات متحده را به توافق هسته ای بازگرداند. اگر ایرانی ها امتیاز کافی به او بدهند، بایدن با یک توافق جدید موافقت خواهد کرد.
در چند ماه گذشته گفته شده است که بایدن پیش از انتخابات میان دوره ای کنگره در نوامبر و با پیش بینی شکست دموکرات ها، ترجیح می دهد توافق هسته ای را به تعویق بیندازد. زمانی که بایدن توصیه اسرائیل را پذیرفت و سپاه پاسداران ایران را در فهرست سازمان‌های تحریم‌شده قرار داد، این فرضیه را تقویت کرد که توافقی پیش از نوامبر حاصل نمی‌شود. اما در چند ماه گذشته، وضعیت سیاسی بایدن تا حدودی بهبود یافته است: قیمت بنزین پس از حمله روسیه به اوکراین در حال کاهش است، او در حال اجرای دور جدیدی از قوانین در کنگره است، و حزبش به شانس بهتر در انتخابات آینده خوشبین است. این رویکرد به ملاحظات دیپلماتیک تبدیل شده است و تمایل طبیعی او را برای امضای یک توافق – در صورت موافقت ایرانی‌ها – تقویت می‌کند.
دولت بایدن در ترجیح ظاهری خود برای توافق، مایل است چشمان خود را بر تجاوزات ایران در جبهه های دیگر ببندد. همین هفته گذشته، طرح ترور دو مقام ارشد دولت ترامپ، جان بولتون، مشاور سابق امنیت ملی و مایک پمپئو، وزیر خارجه اسبق آمریکا فاش شد که در انتقام از کشته شدن سردار قاسم سلیمانی انجام شد. توسط آمریکایی ها در دوران ریاست جمهوری ترامپ. همچنین یک مسلمان آمریکایی از یک خانواده شیعه لبنانی به نام سلمان رشدی با چاقو به نگارنده – و بدین وسیله حکم آیت الله خمینی در سال 1989 – و شبه نظامیان مظنون به انجام حملات پهپادی به آمریکایی ها در پایگاه نظامی التنف را به شدت مجروح کرد. در شرق سوریه نادیده گرفتن ناهماهنگی رویکرد آمریکا در قبال ایرانی‌ها سخت است: واشنگتن بر توافق هسته‌ای و به ظاهر تجاوزات دیگر متمرکز است. [ادعایی] ایران برای آنها اهمیت کمتری دارد.
کریم سجادپور، کارشناس مسائل ایران در بنیاد کارنگی برای صلح بین‌المللی و دانشگاه جورج تاون، روز شنبه در مقاله‌ای در نیویورک تایمز، این موضوع را بسیار آموزنده توصیف کرد. سجادپور نوشت که ایالات متحده به شدت به احساسات ضد آمریکایی که اقدامات ایران را هدایت می کند وزن کافی نمی دهد.
سجادپور می نویسد ایران نیز مانند روسیه در سال های اخیر در نبرد با آمریکا موفق بوده و مانند روسیه آمریکا را ضعیف می بیند. با ظهور یک محور نفوذ عظیم شیعیان در خاورمیانه و خروج تحقیر آمیز ایالات متحده از افغانستان، تهران متقاعد شد که ایالات متحده در “زوال اجتناب ناپذیر” است و ایران می تواند در مذاکرات هسته ای امتیاز کسب کند. سجادپور می نویسد: هر چه آمریکا بیشتر وارد دیپلماسی شود، ایران کمتر احساس سازش می کند.
سجادپور می گوید: تصمیم برای ادامه برنامه هسته ای ایران به راحتی بیش از 200 میلیارد دلار درآمد نفتی را از این کشور محروم کرد، حتی اگر توافق هسته ای احیا شود، جهان بینی تهران ثابت می ماند. تهران به عادی سازی روابط با ایالات متحده ادامه خواهد داد، زیرا هر تغییری می تواند به طور جدی ثبات “دولت مذهبی را که اصل سازماندهی آن مبتنی بر مبارزه با امپریالیسم آمریکایی است” تضعیف کند.
علاوه بر این، برخی مافیای خصوصی خود را دارند که از فساد سود می برند. گشایش در برابر غرب به نفع آنها نیست. سجادپور گفت: ایران علاقه مند است بدون دخالت نفت به دنیا بفروشد اما نمی خواهد به طور کامل در نظام جهانی ادغام شود.
این مشکل اصلی است. ایالات متحده “به دنبال وارد کردن رژیمی به توافق است که آشکارا نمی خواهد درگیر شود و رژیمی را که در انزوا رشد می کند، منزوی می کند.” پارادوکس درازمدت این است: جامعه بین‌المللی برای وادار کردن ایران به مصالحه به تحریم‌ها نیاز دارد، اما این تحریم‌ها در واقع قدرت تهران را تقویت می‌کنند. جمهوری اسلامی تنها زمانی به مصالحه گرایش دارد که تحت فشار جدی باشد، اما این فشار است که آن را زنده و در قدرت نگه می دارد. به گفته سجادپور، این بازی دهه هاست که ایران در آن برتری داشته است.
بدترین جایگزین
از منظر اسرائیل، موضوع پیچیده دیگری وجود دارد: روابط روسیه و ایران در نتیجه مداخله ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در جنگ اوکراین، نزدیکتر می شود. ثابت شده است که پیش‌بینی‌های خوش‌بینانه‌ای که در مقاطع زمانی خاص از سوی رهبری سیاسی و نظامی انجام می‌شد مبنی بر اینکه اسرائیل با عملیات خود در سوریه می‌تواند در ایجاد فاصله بین مسکو و تهران موفق شود، کاملاً اشتباه بود. روسیه به ایران نیاز دارد، پهپادهای مورد نیاز خود را برای ادامه جنگ دریافت می کند و به خوبی می تواند با حمایت از اقدامات ایران در سرپیچی از جامعه بین المللی در توافق هسته ای، اقدامات ایران را از لحاظ دیپلماتیک و اقتصادی خنثی کند. آنچه از دیدگاه اسرائیل نیز نگران‌کننده است، این احتمال است که پوتین برای اولین بار مداخله کند تا حمله نیروی هوایی اسرائیل به سوریه را به عنوان بخشی از «جنگ بین جنگ‌ها» دشوار کند.
به نظر می رسد بار دیگر تعادل پیش بینی ها در مورد توافق هسته ای به تدریج به سمت امضای یک توافق جدید تغییر می کند. در مورد اسرائیل، این توافق پر از حفره است، و حتی زمانی که برای اولین بار در دولت اوباما در سال 2015 امضا شد، به عنوان یک راه اصلی برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای به اندازه کافی خوب نبود.
تصمیم ترامپ برای خروج از توافق در سال 2018، با تشویق فعال بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر وقت، یک اشتباه جدی بود. کمپین دولت ترامپ برای اعمال فشار حداکثری بر ایران شکست خورده است و تهران، همانطور که سجادپور اشاره می کند، واقعاً با تحریم ها تضعیف نشده است. در واقع، کاملاً برعکس اتفاق افتاده است: در بیش از دو سال، ایرانی‌ها به غنی‌سازی اورانیوم در سطح بالا بازگشته‌اند و بیش از هر زمان دیگری به تولید سلاح‌های هسته‌ای نزدیک شده‌اند، اگرچه به نظر می‌رسد نصب کلاهک هسته‌ای روی موشک تقریباً دو سال دیگر باقی مانده است. سال، من دارم
توافق هسته ای جدید، اگر در نهایت امضا شود، به وضوح پروژه هسته ای ایران را در موقعیت بسیار بهتری نسبت به سال 2015 قرار می دهد و با این وجود بهترین گزینه برای امنیت اسرائیل خواهد بود.