«خریدن بلیط از وب سایت برای من سخت بود. مدام قطع و وصل می شد. قیمت 50 هزار تومان بود. فکر می کنم آخرین بلیط موجود را خریدم. چون خیلی زود ظرفیت تماشاگران زن تمام شد.» این بخشی از صحبت های مریم است که توانسته یکی از 500 زنی باشد که برای تماشای بازی استقلال به ورزشگاه راه یافته است. او می‌گوید: «به ما گفتند برویم پارکینگ شماره 21. آنجا که رفتیم اتوبوس گذاشته بودند و اصرار داشتند که منتظر اتوبوس باشیم تا وقتی پر شد به استادیوم برود. در ابتدا تقریباً همه ساکت بودند، اما با طولانی شدن انتظار، سر و صدا بیشتر شد و همه در اتوبوس از راننده خواستند که زودتر حرکت کند تا شروع بازی را از دست ندهیم.
بانوان ایرانی برای اولین بار برای تماشای یکی از مسابقات لیگ برتر به ورزشگاه آزادی رفته بودند که بایدها و نبایدهایی داشت. نگار 35 ساله گفت: وقتی به ورزشگاه رسیدیم چند نفر از مسئولان فدراسیون فوتبال آمدند و با ما صحبت کردند. یکی از آنها که مقام بالایی داشت گفت لطفا نام سحر خدایاری، دختر آبی و البته وریا غفوری را نبرید. آنها را تشویق نکنید تا مشکلی پیش نیاید و به راحتی اجازه ورود به بازی های بعدی را بگیریم.»
نگار از بدو ورودش به ورزشگاه این را می گوید: «فکر می کنم دستورالعمل مشخصی نداشتند. اولین کسی که چمدان‌ها را چک می‌کرد، علاقه‌ای به بطری کوچک آب معدنی و دستمال کاغذی داخل کیف من نداشت. نفر دوم بطری را گرفت و نفر بعدی گفت اجازه ندارید دستمال کاغذی بیاورید. مریم داستان دیگری از این لحظه دارد. “داشتم با گوشیم عکس می گرفتم. یکی از خانم های امنیتی گفت: «دخترم، چرا می خواهی خودت را به دردسر بیندازی؟» گفتم برای یادگاری است. سختگیر نبود با این حال، لحظه ای که وارد شدند، کیف ها را به طور کامل جستجو کردند. رژ لب و عطر و لوازم آرایش را گرفتند و گفتند تحویل امانت بدهند. آنها همچنین پرچم ها را به دقت بررسی کردند.
بر خلاف توصیه اولیه مبنی بر عدم ذکر نام آبی و وریا غفوری، دخترانی که به ورزشگاه رفته بودند، هر دو طرف را تشویق کردند. ابتدا جای خالی سحر و در دقیقه 21 همراه با تماشاگران مرد واریا غفوری کاپیتان سابق استقلال را تشویق کردند: واریا باگرت حرف تو حرف ملت. در این مرحله یک دوگانگی روی پلت فرم وجود داشت. حاضران با پوشش های مشخص به نام حامیار هوادار با افرادی که در حمایت از واریا شعار سر دادند، مخالفت کردند.
مریم می‌گوید: «دو نفر از آنها به ما نزدیک بودند. یکی نسبت به تشویق واریا حساسیت چندانی نداشت، اما دیگری فریاد زد که نباید چنین شعارهایی داد. حضور تماشاگران در جایگاه شماره 5 ورزشگاه آزادی به قدری چشمگیر بود که توجه عکاسان را به خود جلب کرد و این سکو را زیر ذره بین قرار داد اما سوالی که وجود داشت این بود که چند نفر به صورت انتخابی روی سکو آمده بودند. نگار می گوید: «راستش عدد دقیقی وجود ندارد، اما دیدم همان افرادی که به عنوان حامی آمده بودند مدام در مورد لیست صحبت می کردند. مثلاً گفتند از لیستی که ارائه کردم چند نفر را خط زده اند. در پایان بازی یکی از این دستیاران به سمت یکی از تماشاگران رفت و گفت: “اگر در لیست من هستید، در خروجی فلانی منتظر بمانید تا ما با بقیه برویم.”
هیجان زنانی که برای اولین بار بازی تیم محبوبشان را تماشا کردند به حدی بود که در چند سطر خلاصه نمی شود. از شعارهای آنها و البته از شعارهایی که در مقابل مواضع داشتند، می شد چنین سوالی را ابداع کرد. «فکر می‌کردم جو خوب بود. شعار آنچنان بی ادبانه و توهین آمیز نبود. مریم این حرف را می‌زند و ادامه می‌دهد: «البته در برخی صحنه‌ها دو سه نفر حرف‌های زشتی زدند که بعید است پسرها چنین حرف‌هایی بزنند، اما تعدادشان خیلی کم بود و با واکنش بقیه زن مواجه شدند. مخاطبان و نظرات آنها.”
این دیدار تاریخی با یک گل کوین یاماگا به پایان رسید تا بانوان استقلالی با خاطره ای خوش از دو ساعت حضور در آزادی ورزشگاه را ترک کنند. شاید تنها مورد عجیب زنان همان چیزی باشد که نگار توصیف می کند. عجیب ترین اتفاقی که برای من افتاد پایان بازی بود. وقتی بازی تمام شد و می خواستیم جایگاه را بیرون ورزشگاه بگذاریم، در مسیر تونلی، به فاصله یک و نیم متر تا دو متر، نیروهای گروه ویژه بانوان ایستادند. استقلال به دست آمد و اتفاق خاصی نمی افتاد. نمی دونم چرا این همه آدم زیاد بود. البته کاری نداشتند و فقط به تماشاگران توصیه می کردند که عکس نگیرند. اما اگر کسی به آنها گوش نمی داد، اتفاق خاصی نمی افتاد و آنها بیشتر سعی می کردند آرامش خود را حفظ کنند.”