سید رسول موسوی در پیامی توئیتری در توییتر خود نوشت:
غیرحرفه ای ترین چیزی که در مورد تیم مذاکره کننده کشورمان شنیده ام، زبان مذاکره است.
مذاکره در زبان انگلیسی بدون اینکه بدانیم زبان ابزار مذاکره است سریعتر و بهتر تلقی می شود و در مذاکره مفاهیمی که منافع را تضمین می کنند ضروری است نه مذاکره و نوشتن زبان.
مذاکره کننده حرفه ای می داند که هدف اصلی او از مذاکرات، به حداکثر رساندن و به حداقل رساندن تجارت است و مهم نیست که تجارت به چه زبانی باشد. مذاکره حتی می تواند با اشاره باشد.
دستیابی به یک مذاکره خوب با نتیجه آن سنجیده می شود، نه با ترکیب متن یا زبان مذاکره کننده.
از معلمان و پژوهشگران تاریخ دیپلماسی ایران در تاریخ 200 ساله روابط مدرن که هزاران مذاکره در همه زمینه های مرتبط با روابط خارجی انجام شده و اسناد آنها در آرشیوهای مختلف موجود است بپرسید چند درصد مذاکرات در سطح ملی وجود دارد. زبان و چند درصد از مذاکرات به زبان خارجی بوده است؟
دو مثال مهم برای اثبات نظر شما:
همه از قرارداد 1975 الجزایر و نقش استراتژیک آن در تاریخ مدرن این کشور اطلاع دارند.
مرحوم عزالدین کاظمی، مدیرکل حقوقی آن زمان، مذاکره کننده ارشد بود. او و همتای عراقی اش تحصیلات فرانسوی داشتند و به زبان فرانسه مسلط بودند، اما همه مذاکرات را به زبان فارسی انجام می داد.
با پذیرش قطعنامه 598، مذاکرات دشواری برای چگونگی اجرای قطعنامه بین ایران و عراق زیر نظر سازمان ملل آغاز شد.
تمام مذاکرات قطعنامه 598 که حاوی هزاران صفحه سند است، توسط هیئت ایرانی به زبان فارسی انجام شد، در حالی که اکثر هیئت های طرفین به زبان انگلیسی صحبت می کردند.
مذاکره به زبان ملی به مذاکره کننده این فرصت را می دهد که به جای اینکه به فکر یافتن کلمات مناسب برای مذاکره باشد، به معنای کلمات توجه کند و در حالی که مترجم عبارات را برای طرف مقابل ترجمه می کند، چندین بار بشنود و پاسخ دهد. مخصوصاً وقتی زبان بلد باشد و حریف را بفهمد!
مذاکرات آقای باقری کنی به زبان فارسی عاقلانه، حساب شده و مشروع است.
اصل 15 قانون اساسی زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد، مکاتبات، متون رسمی و کتب درسی باید به این زبان و خط باشد.
حرف آخر: شاید نسخه اصلی برجام فارسی بود، کمتر مشکل داشتیم.