در حال حاضر خریدهای نهایی این تیم علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی گنجی، دانیال اسماعیلی فر، سروش رفیعی، ولسیانی و محمدمهدی احمدی هستند. البته پرسپولیس همچنان به دنبال جذب مهاجم است اما فعلا تیمی دارد که می توان آن را “کهکشانی” نامید. بسیاری بر این باورند که تیم یحیی گل محمدی با این دستاوردها قطعا موفق خواهد شد، اما مرور تجربه تاریخی نشان می دهد که جامعه ستارگان لزوما به معنای موفقیت نیست. خود پرسپولیس حداقل در سه دور نقل و انتقالات پر تلاطم داشت اما به نتیجه دلخواه نرسید. چند نمونه خوب برای تیم های دیگر وجود دارد.
روسری معروف وینکو
اولین پرسپولیس کهکشانی تاریخ لیگ برتر در لیگ سوم بسته شد. در همین زمان بود که اکبر گمکار پروژه عبور از علی پروین را آغاز کرد. پروژه ای عظیم که اجرای آن به دلیل محبوبیت سلطان در آن زمان بسیار دشوار بود. بنابراین تصمیم گرفت یک تیم بسیار درخشان را تعطیل کند و مطمئن شود که هیچکس پروین را به عنوان بهانه قبول نمی کند. در نتیجه پرسپولیس پر از بازیکنان نامی بود. بازیکنانی مثل علی دایی، کریم بهاگری، حامد کاویانپور، یحیی گل محمدی، جواد کاظمیان، مهرداد میناوند، عیسی ترائوره و … پرسپولیس فصل را رویایی آغاز کرد; پیروزی 8 بازی مقابل پگا، برتری مقابل ابومسلم و 5 برد مقابل فجرسپاسی هیچکس را نسبت به قهرمانی سرخ پوشان دچار تردید نکرد. وینکو بگوویچ، که تیم کهکشانی را به طرز باورنکردنی رهبری می کرد، روسری خود را در هوا می چرخاند، مست از پیروزی های پی در پی و لذت بردن از زندگی. کم کم آسمان ابری شد. درست چند روز بعد از اینکه علی پروین در مصاحبه ای عجیب گفت: «روزهای تلخ پرسپولیس در راه است» این تیم مقابل پیکان شکست خورد و سپس سقوط کرد. حاشیه پشت حاشیه; این تیم آنقدر متضرر شد که در نهایت نتوانست رتبه بهتری از پنجمی را کسب کند. در پایان فصل بگوویچ، گمخار، دایی و دیگران. رفتند تا پیش علی پروین و ایوان و انصار برگردند.
کهکشان قطبی بی نهایت
افشین گتبی در لیگ هفتم تیم ثابت و متعادل پرسپولیس را شکست داد. سپس شروع به بالا رفتن از طاقچه کرد و از رهبری سفید کناره گرفت. در نتیجه این باشگاه که با تغییرات مدیریتی همراه بود، برای جلب رضایت قطبی و بازگشت به کار، تیم بسیار درخشانی را تعطیل کرد. چند بازیکن خوب مثل نیکبهتاوهدی، محسن خلیلی، کریم باقری و …. از فصل گذشته اخراج شدند و فوق ستاره هایی مانند علی کریمی به جمع آنها اضافه شدند. رحمان رضایی، ابراهیم توره، ایوان پتروویچ و … ستاره های این تیم بودند. قطبی که از ابتدا تیم را دوست نداشت و احساس می کرد بازیکنان به اندازه کافی برای او مبارزه نمی کنند، وسط کار رفت و هدایت تیم را به افشین پیروانی و سپس به نلو وینگادا واگذار کرد. این تیم هم از ازدحام نام های بزرگ استفاده کرد و در حاشیه غرق شد. رتبه بندی در پایان فصل؟ دوباره پنجم
تجربه قبلی یحیی
خود یحیی گل محمدی هم با این تیم ستاره ناکام غریبه نیست. محمد رویانیان در لیگ دوازدهم تلاش کرد تا با گرد هم آوردن همه ستاره ها به ناکامی 4 ساله پرسپولیس در کسب عنوان قهرمانی پایان دهد. در نتیجه بازیکنان گران قیمتی چون جلال حسینی، محسن بنگر، حسین ماهینی، کریم انصاری، فرد و محمد قاضی را جذب خود کرد. قرمزها با مانوئل ژوزه شروع کردند اما سرمربی پرتغالی به دلایل مختلف نتایج لازم را کسب نکرد و در بین دو نیمه جای خود را به یحیی گل محمدی داد. در نهایت پرسپولیس رتبه ای بهتر از رده هفتمی کسب نکرد.
یک تیم باشید، نه مجموعه ای از ستاره ها
تجربه دیگری در فوتبال ایران وجود دارد که تأیید می کند بستن یک تیم ستاره به تنهایی برای موفقیت کافی نیست. مثل فولادی که با یک شلوار جین با نام بزرگ به پایین بازو افتاد. استقلال هم در آن سال ها هر تابستان بازیکنان زیادی می پذیرفت و ناکام ماند اما در لیگ بیست و یکم با یکی از کم ارزش ترین تیم هایش قهرمانی بدون شکست را به دست آورد. منتظریم ببینیم یحیی گل محمدی در لیگ بیست و دوم چه تیمی است. موفق و چشم نواز یا بحران زده و ناموفق؟