تدارکات تیم ملی ایران مقابل کنیا با امتیازات ریز و درشت همراه بود. دیداری که نشان داد تیم ملی برای رسیدن به مرحله تکامل کار زیادی دارد.
عملکرد فنی مشکوک تیم ملی در این دیدار که تعدادی از بازیکنان منتخب لیگ به جمع نیروی اصلی اضافه شدند، نشانه دیگری بود که فعلا نباید از این تیم انتظار زیادی داشت.
این دوستانه فقط یک “چهره شاد” داشت. کسی نبود جز امیر کالا نویی که از دو بازی اخیر تیم ملی راضی بود و نوید روزهای بهتری را در پیش رو داد. هر چند سرمربی تیم ملی فاکتور را از قول قهرمانی در جام ملت ها گرفت!
در چنین شرایطی، اگر منتقدان از وضعیت فنی تیم ملی انتقاد کنند، وارد بحث بی نتیجه و بحث آشتی ناپذیری در موضوع «مربی ایرانی و خارجی» شده اند و طبق معمول ناداوری در تیم ملی به مربیان ملی یادآوری می شود. چنین موقعیت هایی در نتیجه چاره ای نیست جز اینکه از قلعه نویی بخواهیم در سکوت منتقدانی که می خواهند راه را برای ادامه کار تیم ملی هموار کنند به انتقاد از تیم ملی و وضعیت فعلی آن بپردازد.
قلعه نویی باید در مورد نیمه اول بازی با کنیا (جایی که تیم ملی این کشور مدت زیادی حضور خارجی نداشت) با ما صحبت کند و کاستی ها را یکی پس از دیگری گوشزد کند و در عوض از خود راضی بی فکر، عدم حضور خارجی برنامه ریزی از رویکرد تیم ملی اجازه دهید گل به حریف صحبت کند. از ضعف در خط هافبک صحبت کنید، انگار برنامه خاصی مقابل کنیا نداشت. مثال بزند تیرباران تیم ملی را به هم ریخته و بگوید چه می خواهد.
وقتی خبری از قهرمانی در جام ملت های آسیا نیست، انتقاد از شرایط فنی تیم ملی می تواند به بحث جدی تبدیل شود. جامی در انتظار ما نیست پس با هم گپ بزنیم و به واقعیت های موجود و پتانسیل واقعی فوتبال ایران اشاره کنیم…